We gaan richting algemene, vrije en geheime verkiezingen en wel op 25 mei 2025. Op die dag zal de Surinaamse kiezer bepalen, wat voor soort coalitieregering het voor de navolgende jaren voor het zeggen zal hebben in ons land. Maar  we zitten zelfs na de machtsoverdracht in juli 2020, nog steeds met een financieel-economische crisis, een enorm schuldenvraagstuk dat betrekking heeft op lokale en externe zware leningen die in de miljarden belopen. En die schulden zullen we toch eens, inclusief de boeterente, moeten betalen.  Daar zullen we toch de harde valuta voor moeten verdienen om aan onze schuldeisers terug te kunnen betalen. Zover zijn we nog lang niet en het is niet duidelijk, of ook de volgende regering daar op bevredigende wijze aan zal kunnen voldoen. Suriname heeft een valutavraagstuk en verdient nog ruim onvoldoende om op een bonafide wijze  aan zijn betalingsverplichtingen te kunnen voldoen. We rekenen allemaal op de oil and gas opbrengsten, die na 2028 dit land binnen zullen stromen, mits er niet wederom vertragingen zullen optreden.

Deze vertragingen kunnen slechts plaatsvinden als de oliemaatschappijen, die de aanvang van de exploitatie moeten initiëren, daartoe beslissen. Laten we hopen dat zulks niet gebeurt.  Tot 2028 zullen we moeten blijven aanmodderen met wat wij  op legale wijze exporteren en verdienen, om maar niet te spreken over de verdiensten van de informelen en de lieden, die zich zwaar bezig houden met de grensoverschrijdende criminaliteit en de witwaspraktijken. Suriname heeft een deviezenvraagstuk en het laat zich aanhoudend gevoelen binnen deze importeconomie. Maar over wisselkoersen praten en aanhoudend zeuren, is geen nieuw fenomeen. Speelt al  gelijk na de decembermoorden van 1982 en het opschorten van de ontwikkelingshulp door het voormalige moederland, het interen op de niet al te grote monetaire reserves, de verkwisting van die voorraden en het aanzwengelen van de inflatoire financiering van de overheidstekorten. Reeds gedurende de zogeheten revolutie ging men over tot het ruïneren van de waarde van de Surinaamse gulden door monetair financieren. Dat betekende dat we toen reeds de depreciatie van de Surinaamse gulden hadden ingezet.  Toen in 2000 de Nieuw Front regering wederom aan de macht kwam, kostte bijvoorbeeld een krant 1000 Surinaamse gulden. Zo zwaar was de gulden ontwaard geraakt door het wanbeleid van de NDP-regering onder Wijdenbosch en Goedschalk op de Centrale Bank van Suriname. In 2004 introduceerde governor Telting de Surinaamse dollar en werden de drie nullen geschrapt  en kostte een krant ineens SRD 1,-. We hoeven echt niet ver terug te kijken om te bezien wat wanbeleid op de Centrale Bank, verkeerde beslissingen, wederom graaien in de valutareserves en uiteindelijk diefstal van de valutakasreserves en termijndeposito’s, voor desastreuze gevolgen kunnen hebben voor een staatshuishouding. Er is een vreselijke macro-economische crisis achtergelaten voor de regering Santokhi in juli 2020. Het lukt geen enkel kabinet om deze macro-economische ontsporing met miljarden aan binnenlandse en buitenlandse schulden, binnen vijf jaar wederom op spoor te krijgen. En dat wisten de vernielers reeds voor de verkiezingen van mei 2020. Een strategie van de verschroeide aarde werd bewust toegepast. Om dan na vijf jaar wederom te trachten, de macht te heroveren. Werd toch ook al toegepast van 1996 tot 2000 en van 2010 tot 2020. Het vreselijke valutavraagstuk met  ontwaarding, eerst van de Surinaamse gulden en daarna de Surinaamse dollar, is altijd het verwoestende werk van de NDP-regeringen geweest. Eerst met een Henk Goedschalk en vervolgens met een Gillmore Hoefdraad. Niet NDP-regeringen hebben zich altijd moeten inspannen om de macro-economische augiastal van de voorganger op te ruimen. Hetgeen altijd heel moeizaam is gegaan, ook nu weer. De Surinaamse kiezer moet goed beseffen, dat hij of zij op 25 mei 2025 de gelegenheid zal krijgen een regering aan te wijzen, die zal voortgaan met het herstel van de economie onder nog zeer moeilijke omstandigheden of dat ze door naïviteit en blinde volgzaamheid, dit land wederom in handen geeft van lieden die keer op keer hebben bewezen, niet voor de totale gemeenschap en het land te werken maar voor het welzijn en rijkdom van een stel gewetenloze plunderaars.