Minister Steven Mac Andrew van Arbeid, Werkgelegenheid en Jeugdzaken, zegt desgevraagd, dat slechts een formele status illegale immigranten, die ook illegaal werken in ons land, uit de illegaliteit kan helpen. Volgens hem is amnestie een formele status, die vreemdelingen zal helpen zich vrijelijk te kunnen bewegen in de arbeidssector. De kwestie van amnestie wil Mac Andrew wel bespreken binnen de regeringsraad. Hij is van mening, dat bekeken kan worden, hoe het vraagstuk van vreemdelingen, die illegaal in het land vertoeven en ook illegaal werken, wordt opgelost. We hebben gevallen gehad, waarbij mensen als gevolg daarvan zwaar letselschade hebben opgelopen.
De minister maakte duidelijk, dat de ambassadeurs van het land van herkomst van de zogeheten migranten c.q. gastarbeiders, in die gevallen samen met de Arbeidsinspectie beoordeelden, wat er gedaan kon worden.
Volgens het legaliteitsbeginsel moet elk handelen van de overheid, gebaseerd zijn op de wet. “Als er mensen zijn die in Suriname willen werken, moet bekeken worden hoe ze te kunnen faciliteren”, aldus Mac Andrew.
De situatie die de minister beschrijft, belicht een complex probleem, dat verband houdt met de arbeidsmarkt, immigratie en sociale ongelijkheid. Het feit dat veel Surinamers zich niet aangetrokken voelen tot bepaalde ‘vuilwerk’-banen, terwijl gastarbeiders uit landen als Brazilië, Cuba en Guyana bereid zijn om deze posities tegen lagere lonen in te vullen, creëert een vicieuze cirkel. Mac Andrew wees erop, dat de eerste stap zal zijn amnestie, waardoor de vreemdelingen hun verblijf kunnen formaliseren. Ook kunnen deze arbeidskrachten dan in aanmerking komen voor legale werkgelegenheid. Werkgevers zullen dan een werkvergunning voor deze werkzoekenden moeten aanvragen.
Volgens de minister kan dat proces begeleid worden als aanvragers een verblijf hebben.
“Ze kunnen zich aanmelden op de afdeling Directe Bemiddeling van het ministerie van Arbeid, Werkgelegenheid en Jeugdzaken, zodat deze werknemers verbonden kunnen worden met werkgevers in de private sector. Het streven van arbeid is nog steeds ‘decent work’ (fatsoenlijk werk) en een van de pilaren, die mensen helpen om werk te vinden”, aldus de minister. Hij verwijst naar de ministerraad die het besluit dient te nemen, om immigranten amnestie te verlenen.
Voorts maakte Mac Adrew duidelijk, dat we in de samenleving weten, dat illegaliteit kwetsbaar kan zijn als vreemdelingen moeten werken. Hij wees erop, dat de kans bestaat, dat de illegalen makkelijker het slachtoffer kunnen worden van ‘human trafficking’ (mensenhandel). Mac Andrew riep op, dat soort zaken proberen te voorkomen in Suriname. Ook is hij van mening, dat een legale status vreemdelingen de kans zou bieden, zich te registreren als arbeid zoekenden, waardoor het ministerie van AWJ ze in contact kan brengen met werkgevers. “Amnestie zou ertoe bijdragen dat vreemdelingen, die daarvoor in aanmerking komen, zonder vrees kunnen gaan werken in de formele sector”, aldus Mac Andrew.
Minister Mac Andrew ging ook in op de situatie van Suriname als transitoland. Hij wees erop, dat iedereen die op het grondgebied van Suriname vertoeft, een ziekteverzekering moet hebben. Ook zegt hij dat helaas de bedragen in de wet zijn achterhaald. Mac Andrew maakte duidelijk dat de bedragen gauw gewijzigd moeten worden. Evenwel vroeg hij ook aandacht voor aanpassing van de basiszorg, zodat ook minderdraagkrachtige vreemdelingen hiervan gebruik kunnen maken. De minister doelde ook op de verzekeringsmaatschappijen die destijds vreemdelingen hebben verzekerd.
Met name de medische voorzieningen voor illegale vreemdelingen onder moeilijke omstandigheden maken, dat er alles aan gedaan wordt, om elders betere voorzieningen te verkrijgen. Volgens hem proberen illegale werkers al binnen een paar jaren te vertrekken naar de Verenigde Staten en alwaar betere medische voorzieningen worden geboden.
De arbeidsmarkt in Suriname staat voor uitdagingen met hoge werkloosheidscijfers, ondanks het feit, dat er in bepaalde sectoren banen beschikbaar zijn. Lokale werknemers mijden deze banen vaak, waardoor werkgevers migranten inhuren, die bereid zijn voor lagere lonen te werken. Buitenlandse werknemers in Suriname nemen genoegen met lagere lonen en worden geconfronteerd met onzekere arbeidsomstandigheden en een gebrek aan sociale zekerheid. Het loon dat ze verdienen, gaat meestal op aan eerste levensbehoeften zoals voedsel en huur, terwijl het resterende geld naar hun familie in hun thuisland wordt gestuurd. De situatie kan worden gezien als uitbuiting, omdat buitenlandse werknemers geen toegang hebben tot basisvoorzieningen, zoals gezondheidszorg en het verkrijgen van een verblijfsvergunning en de kosten die dat met zich meebrengt. Daarnaast vloeit het geld dat migranten verdienen vaak genoeg weg uit de Surinaamse economie als ze het omzetten in vreemde valuta en het land verlaten, wat mogelijk bijdraagt aan een instabiele economische situatie. Het aanpakken van de werkloosheid en het verbeteren van de arbeidsomstandigheden en de ongelijkheid op de arbeidsmarkt zou kunnen bijdragen aan een meer duurzame en rechtvaardige economische situatie in Suriname.
