We praten al jaren over de nationale veiligheid en haar bewaking en verdere bescherming op het nationale grondgebied. Maar na al die tijd, moeten we tot onze grote spijt beamen, dat we niet in staat zijn die veiligheid binnen de grenzen van de Republiek Suriname te garanderen. Het is zelfs zo, dat het steeds slechter gesteld is met de zo gewenste veiligheid. In de hoofdstad, aangrenzende districten en het binnenland, is er zelfs sprake van een aanzienlijke verslechtering.

Na het beëindigen van de strijd in het binnenland tussen het Nationaal Leger en het zogeheten Jungle Commando in begin jaren 90, is er nimmer meer sprake geweest van een totale vredige normalisering, en heeft de overheid daarenboven ook nooit meer genoeg aandacht en middelen in die gebieden ingebracht, om haar gezag te doen gelden. Veel politieposten die voor juli 1986 redelijk bemand waren, werden niet overal wederom bezet, om de veiligheid van de plaatselijke bewoners te kunnen beschermen. De zogeheten “Gold Rush” in de districten Brokopondo en Sipaliwini, heeft de onveiligheid alleen maar verhevigd en er heerst thans zelfs een onbeheersbare situatie, door het ontbreken van leden van de gewapende machten: de politie en het leger. De overheid maakt een vleugellamme indruk door pas op te treden, als er wederom een gewapende roofoverval heeft plaatsgevonden, waarbij er gewonden en of doden zijn gevallen. Dit is niet meer dan brandjes blussen, waar zowel Justitie en Politie als Defensie geen antwoord op heeft, laat staan een vuist tegen kan maken. Al zeker sinds 2010 heerst er een situatie van free for all in het binnenland, waar de veiligheid ernstig te wensen overlaat. Zowel de politie als het leger is heel slecht vertegenwoordigd en treedt door ernstig gebrek aan materiaal  en materieel zeer sporadisch op, en slechts wanneer zaken behoorlijk uit de hand zijn gelopen. Gebrek aan voeding, voertuigen, brandstof en manschappen, maken dat er heel slecht kan worden ingegrepen. Zelfs op politieposten en militaire detachementen kan er vaak niet worden uitgerukt, door het niet voorhanden hebben van voertuigen en brandstof. In het Lawagebied heerst er een wildwestsituatie, en in de goudvelden van Brokopondo leven velen in angst, vanwege de ontbrekende bewaking en bescherming van voornamelijk de politie. En terwijl we dat al jaren weten  en ernstig en drastisch ingrijpen gewenst is, blijft men maar leuteren over een zogenaamde aanpak van het nationaal veiligheidsvraagstuk, maar doen we weinig of helemaal niets om de situatie ten goede te keren. Hoe vaak is het niet voorgekomen, dat wagens op de weg naar Patamacca, zijn beschoten en beroofd? Hoe vaak is er niet gemeld dat op de weg naar Atjoni, de gewapende rovers in het bos op de loer liggen, om voertuigen te beschieten en ingezetenen van alles en nog wat te beroven? Maar de zaak blijft gewoon levensgevaarlijk. We willen buitenlandse investeerders naar dit land brengen, maar zijn niet in staat in stad en binnenland voor voldoende bescherming en bewaking te zorgen. Zolang we daar niet toe in staat zijn, zullen de investeerders weg blijven. Het herstellen van de veiligheid in dit land is prioriteit, waar meer tijd en geld in gestopt dient te worden. Blijven we al schouderophalend aan dit vraagstuk voorbijgaan, dan zal  men ons in het buitenland een ‘cold shoulder’ blijven  tonen.