De ABOP heeft grofweg 25.000 stemmen behaald in 2020. PL heeft grofweg 17.000 stemmen behaald bij diezelfde verkiezingen. Voorzitters Somohardjo  en Brunswijk hebben een lange geschiedenis van persoonlijke samenwerking en strijd. ‘Strijd’ in de breedste zin van het woord. Van verzetsdaden tot aan gezamenlijke mishandeling van een collega-assembleelid, de relatie heeft een bijzonder karakter. Zij delen een affiniteit voor de charmes van vrouwen en voor het vermenigvuldigen en heengaan.

Hun politieke structuren zijn gebouwd op een fundament van etniciteit, tribalisme en familie. Zo zouden noch Bronto Somohardjo, noch Leo Brunswijk in de buurt zijn gekomen van verantwoordelijkheid voor de organisaties waar ze een leidinggevende rol vervullen, als zij Bronto Pinas of Leo Singh hadden geheten. Geen van beide families heeft ooit de schijn gewekt mee te willen werken aan het in kaart brengen van hun vermogen, zoals de Anti-corruptiewet verplicht stelt. Geen van beiden doet veel moeite om te verbergen dat zij persoonlijk veel harder vooruit gegaan zijn qua vermogen in de politiek, dan de gemiddelde burger die onder hun bestuur heeft moeten leven.

De verslaglegging rondom de mislukte samensmelting van de twee partijen gaat van twee aannames uit: de eerste is dat Brunswijk Somohardjo een politiek genoegen doet en in leven houdt en de tweede is dat de samenwerking onder druk staat, als de gezamenlijke partij of gezamenlijke lijst niet tot stand mocht komen. Het verschil in 8000 stemmen, oftewel één derde aan kiezers van de ABOP, is echter niet groot genoeg om de eerste aanname te ondersteunen.

ABOP heeft in de achterkamertjes in mei 2020 de vrees bij NPS en VHP voor Bouterse behendig gemanipuleerd om een uitvergroot aandeel aan regeermacht aan de onderhandelingstafel te bemachtigen. Maar met de trofee van het laatste toernooi, win je geen wedstrijden.

De ABOP heeft grote functies, grote capaciteit voor politieke chantage en wordt geleid door ego’s, maar de ABOP is helemaal geen grote partij. De prestaties zijn in vier jaar tijd uitgebleven en het wanbestuur van de voorzitter heeft sterke steunpilaren zoals Poki en Belfort, laten vertrekken.

De aanname dat de samenwerking onder druk staat, is ook oppervlakkig en sensationeel. Dat twee motoren niet in één schip geplaatst worden, wil niet zeggen dat een slagschip en een onderzeeër niet in dezelfde richting kunnen varen.

En de kern aan rassenpolitiek, gedeelde geschiedenis, pakketten cultuur en bijgeloof maken dat de partijen die een einddoel (tribaal gewin) en een methode (populisme, humor en showprojecten) delen, ergens rond dezelfde haven hun anker zullen uitgooien. De kapiteins zullen knipogen. En elkaars vangst bewonderen.

De partijen en kapiteins hebben eerder tegen elkaars politiek belang in gehandeld. Aan de onderhandelingstafel van het kabinet Bouterse I hebben zij elkaar functies gekost door ruimte te maken. Aan het einde van het kabinet Bouterse I, heeft Brunswijk het verbannen van Somohardjo uit de regering, geen strobreed in de weg gelegen.

Maar wat het onderscheid maakt tussen de groene blaadjes en de rijpe stam, is het besef dat persoonlijke gevoelens en persoonlijke principes een luxe zijn, die persoonlijk en politiek voordeel in de weg kunnen staan. En dat zal men gezamenlijk niet toestaan.