Wie zijn ogen goed de kost geeft en niet met oogkleppen wenst op te lopen, zal zeker hebben geconstateerd, dat er een behoorlijke verpaupering  plaatsvindt in dit land en dat al zeker 11 jaar. Vanaf 2013 en de stelselmatige depreciatie van onze munteenheid en de verslechtering van de koopkracht, is de verpaupering ingezet. Je hoeft maar door de verschillende woonwijken in stad en district te rijden om te zien hoe het al jaren slecht gesteld is met het onderhoud van het onroerend goed.

Het verval is enorm, van onafgebouwde  woningen tot gebouwen die zelfs op instorten staan. Kapotte schuttingen en slecht onderhouden tuinen springen al gauw in het oog, dat wel wenst te kijken naar de achteruitgang. En dat heeft natuurlijk alles te maken met de ontwaarding van onze munt, de teloorgang van onze macro-economie in de periode tussen 2010 en 2020, door het gevoerde financiële wanbeleid van de regeringen Bouterse. We gingen in 2010 uit van een wisselkoers  van SRD 2,80 voor de US-dollar tot één van ruim boven de 15 SRD voor dezelfde dollar in juli 2020. Inflatie, hogere prijzen voor goederen en diensten en geen of nauwelijks inflatoir gecorrigeerde lonen zijn daar het gevolg van. En natuurlijk nam de koopkracht ook na juli 2020 gestadig af.  Ook nu is het niet anders en is goed te merken dat elke loontrekker zich steeds dient te houden aan het stellen van prioriteiten bij het doen van de maandelijkse uitgaven en zich steeds vaker zaken moet ontzeggen. Dus het onderhoud van het onroerend goed wordt op een gegeven moment, niet meer tot prioriteit gerekend, als het aankomt op de dagelijkse voeding en andere hoognodige zaken die geen uitstel toelaten. Om dan ook te bedenken dat de Belasting Toegevoegde Waarde op goederen en diensten nog dieper snijdt in de portemonnee van de loontrekker.

De in het kader van het IMF-akkoord gestelde door te voeren verdere verhogingen en het elimineren van overheidssubsidies, hebben de druk op de financiële ketel van de doorsnee  Surinamer, alleen maar groter en ondraaglijker gemaakt. En dan te bedenken dat er nog meer knellende maatregelen komen, die de ‘kleine man’ alleen nog verder zullen treffen. Nu reeds drukken de verhoogde tarieven voor energie en drinkwater erg zwaar en dan is het einde nog niet in zicht, want er komen nog meer verhogingen voor deze eerste levensbehoeften, want water en licht zijn dat zeker. Het is daarom onvermijdelijk dat de koopkracht wordt verbeterd, en dat er meer loon naar vermogen in zowel de publieke als de particuliere sector wordt toegekend. Want eerlijkheidshalve moet worden ingezien, dat  bepaalde zaken geen uitstel verdragen als je van overheidswege de financiële druk op de werkers blijft opvoeren. Laat dit kabinet dat heel goed gaan beseffen, want die IMF-eisen zijn natuurlijk wel allemaal mooi en voor economen en technocraten begrijpelijk, maar ze moeten voor het volk wel te verwerken c.q. te accepteren zijn.