Als de regering Santokhi in de kwestie van de Mennonieten de waarheid heeft gesproken, is er geen sprake van dat deze Spaanssprekende buitenlanders, de ruimte zal worden geboden om hier tienduizenden hectares grond ter beschikking te krijgen, om te ontbossen en voor agrarische doeleinden benutten. Onze minister van Buitenlandse Zaken heeft enige tijd geleden verklaard, dat de Mennonieten geen grond van de overheid ter beschikking zouden krijgen, dus daarmede zou de kous af moeten zijn.

Uit de jongste berichten blijkt echter, dat de vertegenwoordiger van de Mennonieten, met ondergraving van het centrale gezag in dit land, naar verluidt doende is geweest, een kapitein der Kwinti Marrons te willen omkopen, om maar liefst 35.000 hectaren binnen het woon- en leefgebied van de stam, ter beschikking te stellen aan de Mennonieten, en dat daarover behoorlijk tweespalt is ontstaan binnen deze Marronstam, vooral omdat het grootopperhoofd, daarvan niet op de hoogte is geweest. Er zouden zelfs stappen zijn ondernomen de granman om te kopen. Waar is men in hemelsnaam in dit land mee bezig? Zwicht thans een ieder voor vreemde valuta en is het belang van Suriname en zijn biodiversiteit, niet meer van belang? Zijn lieden binnen de Kwinti stam bereid, de belangen van alle stamgenoten te verkwanselen voor enkele tonnen aan vreemde valuta?

Beseft de vertegenwoordiger van de Mennonieten in dit land niet, dat hij niet buiten de regering  om en binnen het territoir van de Republiek Suriname, geen onderhandse deals kan sluiten, en daarmede het in Paramaribo gevestigd wettig gezag, volledig desavoueert? De Kwinti’s hebben gelijk als ze in opstand komen tegen een vermeend corrupte kapitein, die verblind is geraakt door een groot bedrag aan vreemde valuta, dat niet anders gezien kan worden dan een reuze “tyuku” en het benadelen van de gehele Kwinti stam. En al zouden de kwinti’s akkoord gaan met een uitverkoop van hun gebied aan een sekte uit het buitenland, dan nog hoeft Paramaribo niet mee te werken.  De Mennonieten zouden gewoon toegang tot de Republiek Suriname geweigerd kunnen worden, en ook zouden hun huisraad, bouwmaterialen en zwaar materieel voor ontbossing, niet toegelaten kunnen worden. De vertegenwoordiger van de Mennonieten in dit land, is een uitermate brutaal sujet, die aangepakt dient te worden. De Surinaamse regering onder leiding van Chandrikapersad Santokhi, heeft nog altijd de mogelijkheid de vertegenwoordiger van de Mennonieten “persona non grata” te verklaren, hem op te halen en op het eerstvolgende vliegtuig te plaatsen. Waar wacht deze regering nog op?