Afgelopen week hebben verschillende ministeries de vakbonden voor het gerecht gesleept. De laat departementen waren van Openbare Werken (OW) en het Onderwijs. Volgens de verklaring van deze werkgevers is er geen sprake van een arbeidsconflict en volgen de bonden het parool van een vakcentrale. De rechter daarentegen stelt de ministeries ook nog in gelijk en dwingt de bonden de acties onmiddellijk op te heffen en zo de leden weer aan het werk te krijgen. Makkelijke uitweg voor de regering dus.

Maar hoe zit het met het feit dat de regering zich niet houdt aan haar afspraken? Het wordt tijd dat de bonden nu ook. Rechtszaken aanspannen tegen deze werkgevers inplaats van steeds te willen onderhandelen. Trouwens dat hoeft geen oplossing op te leveren, gezien we weten dat deze regering de rechterlijke macht flink heeft beloond. Maar de uiteindelijke vraag is, mogen de werkers niet opkomen voor hun belangen? Wie verdient nou redelijk in Suriname? Er zijn nog steeds mensen met een inkomen van SRD 6000. Hoe kan dat? Dat leerkrachten aangeven, dat zij in zes maanden pas een bedrag van SRD 30.000 ontvangen spreekt boekdelen. Het moment dat deze groep dan de actie van een vakcentrale ondersteunt die tegen de verhoging van energietarieven is en ook haar treft, wordt er een rechtszaak aangespannen. Waarom besluit de rechter niet, dat de regering ook moet gaan werken aan een beter loon. De bedoeling van een rechtsstaat is toch het vinden van een goede balans binnen de samenleving? Waar blijft dan het evenwicht?