Kunstenaar Paul Woei is gisteren als laureaat door de Surinaamse Rotarians gemeenschap gedecoreerd en gehuldigd om zijn beroepsuitmuntendheid, die volgens Diana Halfhide Rotary chair, verwijst naar de “hoge kwaliteit en relevantie voor de arbeidswereld en de aantrekkelijkheid van het onderwijsaanbod voor lerenden en werkgevers”. Ook Rotary district governor Bryant Lester was vol lof over Woei zijn kunstwerk, en benadrukte onder de indruk te zijn van de verscheidenheid in onze samenleving en de wijze waarop Surinamers met elkaar op vredige wijze omgaan. Lester vertelde dat hij voor de derde keer ons land bezoekt en langs ging in het museum waar hij het gedicht van Dobru “Wan Bong”… uitgelegd kreeg.

Een zeer select publiek woonde de ceremonie van excellente beroepslaureaten bij. Woei vertelde dat in de beginjaren van zijn kunstwerken hij de gelegenheid had om via de Amerikaanse ambassade wat tijd door te brengen in New York, maar uiteindelijk vond hij dat bezoek te ambitieus, omdat hij vond dat een stad als New York toen met 30.000 kunstenaars, hem misschien weinig perspectief zou kunnen bieden. Hij verkoos toen toch Amsterdam om het kunstschilderen te leren.

En toch had Woei een aardig atelierkunnen opzetten in New York, omdat er behoorlijk belangstelling was voor zijn werken. Terugkijkend op die periode had hij toentertijd redelijk wat kunnen verdienen. Tevens was zijn verblijf in New York hier te lande ook al geregeld, dus hoefde hij zich daar over geen zorgen te maken. Woei vertelde dat in 1976 het eerste schilderij dat hij had kunnen verkopen in New York voor 120.000 US-dollar, hij daar uiteindelijk weigerde op in te gaan. Vooral de gedachte aan het grote geld, dat hij zou verdienen maakte hem onzeker het te zullen verspillen, maar ook de gebondenheid aan contractuele verplichtingen wilde hij niet. Tevens zou hij zijn vrienden in die tijd moeten uitsluiten. Volgens hem zouden die geen schilderijen van hem meer kunnen kopen.

De gedachte van het beheren van zijn atelier door derden zou volgens hem een verkeerde keuze zijn en wilde hij liever werken en wonen, waar hij geen grote bekendheid hoefde te genieten, maar ook de risico’s die zich zouden kunnen voordoen zoals drugs en het feit dat al zijn schilderijen zouden worden weggezet in een kluis van degenen die zouden kopen, om speculatief met zijn werken handel te kunnen drijven.