Suriname, erkend als het groenste en meest beboste land ter wereld, wordt geconfronteerd met een onmiddellijke dreiging die zijn kenmerkende ecologische identiteit in gevaar zou kunnen brengen. Recente documenten onthullen de plannen van de regering om 560.000 hectare van het grondgebied van Suriname toe te wijzen aan grootschalige landbouwprojecten, wat John Goedschalk ertoe aanzette, een internationale petitie te lanceren om deze dreiging een halt toe te roepen.

De omzetting van beboste gebieden in ontbost land voor grootschalige landbouw, waarschuwt John Goedschalk, directeur van Climate Change Advisory Services, zou acht inheemse en tribale dorpen rechtstreeks treffen, waardoor hun levensonderhoud en culturele waarden in gevaar zouden komen. Bovendien zou het resulterende verlies aan biodiversiteit en de massale uitstoot van gelijkwaardig kooldioxide gevolgen hebben buiten de grenzen van Suriname.

Als reactie op deze dreiging doet John Goedschalk – een doorgewinterde professional met expertise in het leiden van inclusieve aspecten van klimaatverandering en duurzaamheid, met een diverse achtergrond in impactadviesdiensten, hernieuwbare energie en agro-ontwikkeling – een dringend beroep op de president van Suriname om te stoppen met dit proces. Hij zoekt formele, schriftelijke garanties dat er geen vooruitgang zal worden geboekt zonder publiek debat en in overeenstemming met het internationale recht op vrije, voorafgaande en geïnformeerde toestemming.

Als toegewijd burger is hij een petitiecampagne gestart om de samenleving tegen dit voorstel te mobiliseren. ‘Laten we Suriname het groenste land ter wereld houden’, is de centrale boodschap die erop gericht is de burgers te verenigen om het natuurlijke erfgoed van dit Zuid-Amerikaanse land te beschermen.

‘’Laten we beginnen met het feit dat ik van mijn land houd, van de bossen, en dat ik er diep van overtuigd ben dat de bossen een integraal onderdeel zijn van onze identiteit als Surinamer.’’ John Goedschalk zegt vol vertrouwen: “Ik zal niet stoppen, ik zal niet toekijken, terwijl het bos in brand staat.”

– Wat is de motivatie achter uw campagne om Suriname het groenste land ter wereld te houden, en wat houdt dit in?

– Waar te beginnen? Laten we beginnen met het feit dat ik van mijn land houd, van de bossen houd en er diep van overtuigd ben dat de bossen een integraal onderdeel zijn van onze identiteit als Surinamers. Maar het is niet alleen een emotionele kwestie. Het gaat niet om mijn voorkeuren of antipathieën, en het gaat niet om het stoppen van de economische groei. Het omzetten van een dergelijk groot deel van het bos in landbouwgrond moet voorafgegaan worden door een nationaal discussie- en besluitvormingsproces.

Er zijn een aantal overwegingen waarmee we rekening moeten houden:

Feit is dat dit bos de thuisbasis is van de inheemse en tribale gemeenschappen die er wonen. Dit is hun land, en de weigering van de regering om deze rechten te erkennen maakt het niet anders.

Deze bossen vormen ook de basis voor het vliegende riviersysteem dat de levensader vormt van het Amazone-regenwoud. Als we deze bossen vernietigen, hebben we geen idee wat er zal gebeuren met de honderden miljoenen mensen die voor hun voortbestaan afhankelijk zijn van regen.

Feit is dat dit simpelweg onethisch is! Er zijn niet één, maar twee uitspraken tegen de staat, waarin duidelijk wordt gesteld dat het inheemse en tribale gronden en rechten moet erkennen en dat elke actie die daar invloed op heeft, een FPIC-proces moet doorlopen.

Het feit dat er momenteel een stuk wetgeving in behandeling is in het parlement dat de basis zou bieden voor de erkenning van de inheemse en tribale landen en rechten. Het aanwijzen van land en het verlenen van concessies voor juist dit land waarvoor momenteel wetgeving in voorbereiding is, is dus onethisch en respecteert de rol van de wetgevende macht van het parlement niet.

Bovendien geloof ik in eerlijkheid. En wat ik voor mijn ogen zie ontvouwen, is zeer oneerlijk. Het is oneerlijk dat de landen, rivieren en ecosystemen worden gestolen van de mensen die daar wonen, en van mensen zoals ik wier levenskwaliteit ervan afhangt.

Het omzetten van 560.000 hectare bos in permanente, industriële landbouwgrond is geen besluit dat kan worden genomen zonder expliciete toestemming van het parlement en de mensen die er wonen. Dit is ons erfgoed, en als wij als natie besluiten het bos te kappen, dan moet dit in een openbaar forum worden besloten, en niet van achter het bureau in gesloten kamers. Het is eenvoudigweg onrechtvaardig en oneerlijk, en we zijn het beu om te zien dat ons land onder ons wordt uitverkocht voor spiegels en kralen. Als we dit doen, zullen enkele van onze laatste schone rivieren vernietigd worden, en zullen miljoenen en nog eens miljoenen dieren die in het bos leven omkomen… en waarvoor? Voor onvruchtbare grond en om een paar industriëlen en kapitalisten de kans te geven geld te verdienen? Het is verkeerd! En ik zal niet toekijken en niets doen, terwijl de bossen die ons beschermen, worden vernietigd.

Wat ik wil bereiken is tweeledig:

We hebben een open en publieke discussie nodig in het parlement over het omzetten van inheemse en tribale gronden en primair regenwoud voor landbouwdoeleinden, waarbij verschillende sociale groepen worden gehoord en waar de mensenrechten en de regels van het lokale en internationale recht worden gerespecteerd.

We moeten het onderzoek doen. Als wij als volk besluiten dat we grootschalige landbouw nodig hebben, laten we dan de juiste manier vinden om dat te doen.

Juridisch gezien zijn er een aantal problemen met het huidige proces:

– Iets dergelijks vereist een ESIA en het FPIC-proces, zoals de milieukaderwet van 2020 duidelijk stelt, evenals de internationale uitspraken van de IACHR, zoals de UNDRIP dicteert, zoals de NDC’s van het land onder het Akkoord van Parijs dicteren, evenals zijn verplichtingen aan het verdrag voor biodiversiteitsdictaat;

– en zoals de grondwet bepaalt: artikel 4, onderdeel b. er wordt gesteld dat iedere Surinaamse burger zekerheid zal hebben over zijn welzijn.

– De grondwet bepaalt ook in artikel 6, onderdeel g. Er wordt gesteld dat de regering de voorwaarden zal scheppen om de natuur te beschermen en het ecologische evenwicht van het land te behouden.

– Daarnaast hebben we ook de Wet voor Duurzaam Bosbeheer, waarin artikel 7 duidelijk stelt dat elk bos dat permanent ontbost moet worden, niet in strijd mag zijn met nationale of regionale ontwikkelingsplannen. En aangezien het huidige nationale ontwikkelingsplan duidelijk stelt dat het de doelstellingen voor duurzame ontwikkeling zal bevorderen, is elke grootschalige omzetting van primair bos in landbouwgrond in directe tegenspraak.

Op dit moment houdt de campagne eigenlijk in dat ik rondga en zoveel mogelijk bewustzijn vergroot als ik kan, en dat ik de petitie heb gestart. En parallel daaraan overwegen we samen met andere belanghebbenden juridische stappen tegen de staat, een proces dat uiteraard geleid moet worden door de tribale en inheemse gemeenschappen. Ik zou ze alleen maar kunnen steunen, als het om hun land en hun welzijn gaat.

Bron: revistanomadas.com