Krijgen de Guyanezen  nu een koekje van eigen deeg, als de Venezolaanse regering onder leiding van Nicolás Maduro, ondanks het oordeel van het Internationaal Gerechtshof in Den Haag, besluit het Essequibo-gebied met militair geweld te annexeren, en hierdoor bij het Venezolaans grondgebied te voegen? Dit kan naar onze mening gewoon gesteld worden, omdat “rits Guyana” in de koloniale tijd zijn omvang te danken heeft gehad door het opstellen van valse landkaarten door de Duitser Robert Hermannn Schomburgk (1804-1865)  en ook door een bedenkelijke beslissing van twee gouverneurs, Van Batenburg en Frederici, eveneens in de koloniale tijd. Het was de zelfde Schomburgk die in opdracht van de Britse kolonisators, de opdracht kreeg, de Corantijn op te varen en een valse inschatting maakte van de oorsprong van deze grensrivier en de Coeroeni Kutari als bovenloop wenste aan te merken, op een voor ons valse en nadelige landkaart.

Voor Suriname is de oorsprong van deze Surinaamse rivier  de Boven-Corantijn, door de Guyanezen “New River” genoemd, en die ze niet willen zien als de oorsprong, waardoor de delta, gelegen tussen de Boven-Corantijn, het Acarai Gebergte en Coeroeni Koetari, in hun voordeel uitvalt. In 1969  gaf president Forbes Burnham van het in 1963 onafhankelijk geworden “Brits Guyana”, de opdracht aan zijn Guyana Defence Force , GDF, het zogeheten Tigri-gebied  met militair geweld, over te nemen.  Suriname was toen nog een rijksdeel van het Koninkrijk der Nederlanden. Den Haag besloot toen het rijksdeel niet militair te verdedigen.  De Guyanezen hebben toen niet geschroomd met militaire middelen, een gebied dat hen niet toebehoort te bezetten en annexeren. Nu schreeuwt men in Georgetown en de rest van het land moord en brand, dat het militair veel sterkere Venezuela, het destijds weggeroofde Essequibo-gebied, militair wil annexerenen. Maar men verzwijgt ook heel bewust de daadwerkelijke toedracht en de fromu’s die Londen, destijds als grote imperialistische natie heeft toegepast in zijn vele kolonies in Afrika, het Verre Oosten, het Caribisch gebied en zelfs de huidige Verenigde Staten van Amerika. Ook  rept Georgetown met geen woord  over de aanhoudende bezetting van Tigri en presenteert in het huidige conflict met Venezuela, steevast landkaarten, waarop  Tigri ook als Guyanees wordt aangegeven.  De Guyanezen zijn notoire grondrovers  en wensen hun diefstal van territoir op allerhande manieren te vergoelijken. Het stuitende in deze kwestie tussen Venezuela en Guyana is, dat de Surinaamse regering onder leiding van Chandrikapersad Santokhi, haar stem niet laat horen bij het Internationaal Gerechtshof, om duidelijk te maken, dat ook Suriname een ernstig grensgeschil heeft met de Guyanezen en dat de gijzeling van het Tigri-gebied veel jonger is dan het geschil tussen Caracas en Georgetown. Het stuit ons ook tegen de borst, dat de NPS, wier regering in 1969  nog aan de macht was toen de Guyanezen de militaire agressie tegen ons land pleegden, nog steeds niet is uitgekomen met een verklaring tegen de Guyanezen, en de al 54 jaar oude bezetting door het zogeheten buurland, waar we zogenaamd heel warme betrekkingen mee onderhouden.  Gelukkig heeft DA’91 wel een schrijven gericht aan het Internationaal Gerechtshof in Den Haag, om het Hof erop te wijzen dat ook Suriname, een levensgroot grensgeschil heeft met Guyana.  Het is daarom zaak dat de Surinaamse regering  in het conflict tussen Venezuela en Guyana over Essequibo, geen moment achter Guyana gaat staan.  Als de CARICOM als Engelse club zich wenst te scharen achter Guyana in het Essequibo-conflict met Venezuela, is dat de verantwoordelijkheid van deze hoofdzakelijk Engelssprekende eilandjes. Suriname dient zich op zijn minst neutraal op te stellen en ook naar het Internationaal Gerechtshof te stappen, om het Hof erop te wijzen, dat Guyana is ontstaan door pure grondroof, die als basis de koloniale periode heeft gehad.