President Santokhi heeft in verband met de Marrondag in het televisieprogramma ‘To the Point’ van Apintie verklaard, dat in de afgelopen drie jaar er veel tijd verloren is gegaan bij het voeren van het beoogde beleid, omdat er regelmatig moest worden gelijmd om de coalitie bij elkaar te houden. Een ieder weet dat na de verkiezingen de VHP en ABOP aan elkaar veroordeeld zijn geraakt en dat samenwerken een heel moeilijke opgave zou worden, omdat de beoogde doelen en de belangen mijlenver uit elkaar lagen en nog steeds liggen. De VHP en haar zogeheten “Orange Movement” behaalden 20 zetels, maar zeker niet genoeg om een meerderheid in de Volksvertegenwoordiging DNA te hebben. Dus coalitievorming was ook dit keer onvermijdelijk. De grootste vijand was toen de NDP, en die moest met haar zestien zetels buiten het machtscentrum gehouden worden. Reeds in een heel vroeg stadium van regeren, werd duidelijk, dat VHP en ABOP een afwijkende kijk hadden op hoe het land het beste zou worden bestuurd. ABOP ging en gaat er nog steeds vanuit, dat de achterban zwaar achtergesteld is geraakt in ontwikkeling en daar zou dan zo snel als mogelijk verandering in moeten worden gebracht. Het zou dan niet zo zeer uitmaken hoe dat gerealiseerd zou moeten worden, maar de achterstand moest zo snel mogelijk zwaar gereduceerd worden. Het was dan ook vanaf het prille begin duidelijk, dat deze partij dwars zou gaan liggen als bepaalde doelen niet zouden worden verwezenlijkt met de beperkte middelen die er van meet af aan voor handen waren en nog steeds zijn. De VHP, de grootste partij in de coalitie, had en heeft te maken met een heel moeilijk vraagstuk, om ABOP steeds weer tevreden te stellen zonder het voortbestaan van deze coalitie in gevaar te brengen. Het is geen geheim, dat er voortdurend spanningen zijn in dit politieke samenzijn, dat heel vaak op de grens van een explosie is geraakt. De podiumtaal van Brunswijk  die vaak genoeg een bedreigend karakter had, moest dan ook steeds gezien worden als schot voor de boeg van de VHP. Santokhi die geen uiteenvallen van de samenwerking wilde en nog steeds niet wil, heeft veel te veel tijd moeten verdoen aan het lijmen cq. bijeenhouden van een geheel, dat eigenlijk helemaal niet bij elkaar hoort, gezien de reusachtige verschillen in mening en visie. ABOP heeft steeds gedreigd uit de coalitie te stappen en daarmede een kabinetscrisis  te veroorzaken, waarbij er op veel momenten gerust kon worden gesproken van chantage van de VHP. Als dit het is geweest de afgelopen drie jaar, dan mag zelfs Santokhi niet denken of verwachten, dat het tot 2025 anders zal zijn.  Werken met Brunswijk en zijn ABOP is  een zeer zware opgave, omdat de eisen en wensen vaak niet te realiseren zijn en ook voor grote onvrede binnen de gelederen van de VHP  hebben geleid. Dat Bouterse in 2015 ervoor koos Brunswijk en zijn ABOP niet in zijn coalitie op te nemen en voor met name DOE en BEP koos, had alles van doen met de aversie die er binnen de NDP tegen deze partij en haar leider was ontstaan en misschien nog bestaat. Santokhi doet er alles aan de verkiezingen van 2025 te halen. Hij dient wél te weten dat Brunswijk en zijn partij qua mentaliteit  en hun chantagemethoden, niet zullen veranderen, en hij daarom nog een hele moeilijke tijd tegemoet gaat. De verkiezingen van 2025 zullen daarom voor Suriname hele belangrijke worden. De kiezer zal dan kunnen bepalen, of er voor daadwerkelijke verandering en vooruitgang wordt gekozen, of dat er wederom mensen aan de macht worden gebracht, die niet hun belang zullen behartigen.