Het is al decennialang geen geheim meer dat er in Suriname woningnood heerst en dat veel personen een dak boven het hoofd hebben kunnen bemachtigen door een forse huur te betalen, die veelal in vreemde valuta moet worden afgerekend. En wie had gehoopt dat er een gunstiger situatie zou ontstaan door het bouwen van meer en goedkopere woningen, heeft het bij het verkeerde eind gehad. De situatie is nauwelijks veranderd, en het is zelfs zo, dat jonge mensen genoodzaakt zijn veel langer bij hun ouders te blijven wonen, omdat zij niet in staat zijn te bouwen wegens de zeer hoge kosten en ze ook de huurpenningen in vreemde valuta, niet kunnen opbrengen. Zij die dat wel kunnen bekostigen, moeten vaak samen werken om de huur te kunnen betalen. De huur moet vaak in euro’s of dollars worden afgerekend en die ligt, afgaande op het aantal kamers, het wel of niet gemeubileerd zijn en de buurt, tussen de 200 en 500 dollar of euro. Het gaat vaak om vaste bedragen, dus zowel een dollarhuur als eurohuur wordt vaak 1 op 1 berekend. De verhuurder kijkt dan niet naar het wisselkoersverschil tussen euro en dollar. Het komt niet zelden voor, dat de huurder tot wanhoop gedreven wordt, wanneer de verhuurder ineens beslist, dat hij meer dollars of euro’s wenst, omdat zogenaamd de stroom- en of elektriciteitsrekening is vermeerderd en hij de extra kosten toch weer op de huurder, wenst af te wentelen. Wat we in bepaalde wijken in Paramaribo-Noord zien, is dat een kapitaalkrachtige verhuurder meerdere panden opkoopt en die inricht, om ze te kunnen verhuren en dat veelal aan buitenlanders. Een kapitaalkrachtige figuur bouwt zelfs stenen appartementen en verhuurt dan aan mensen uit Latijns-Amerika, Brazilianen, Venezolanen, Dominicanen, Columbianen en Cubanen. Deze mensen die veelal niet in staat zijn de huur alleen op te brengen, verblijven dan met meerderen in een kleine woning of appartement, alleen maar om gezamenlijk het maandelijkse bedrag in vreemde valuta, te kunnen ophoesten. Degenen die absoluut niet kapitaalkrachtig zijn, komen dan in de minder aantrekkelijke huisjes of appartementen terecht en worden het slachtoffer van de huisjesmelkers. Maar het gaat hierbij om toch een kleine groep. De meeste huurders zijn gewoon onze landgenoten, die maandelijks worden uitgebuit en geen bescherming van de overheid genieten. Het wordt niet met zoveel worden gezegd, maar heel wat verhuurders hebben politieke connecties, wij kwalificeerden dat eerder als zijnde ‘lijnen’. Deze mensen hoeven maar de telefoon te pakken en hooggeplaatsten te bellen en erop te wijzen, dat bij het lastig maken van hun dubieuze uitbuitpraktijken, contributies aan de partijkas, in gevaar kunnen komen. Zo werkt nou eenmaal de macht en kracht van het kapitaal en luidruchtig daartegen protesteren, zal echt geen zoden aan de dijk leggen. Er zijn nou eenmaal structuren waar flessentrekkers groot voordeel uit halen in een land in crisis en daar zal niet snel verandering in komen. Zolang Suriname niet in staat is meer te gaan produceren en de werker een waardevast loon kan verdienen en zelf werken aan zijn of haar toekomst, door zelf een huis te kopen of bouwen, zal deze ellende van uitbuiting voort gaan. Men hoeft daarbij niet op de politiek te rekenen, want daar zitten veel collaborateurs tussen, die er zijn om de belangen van de verhuurders en huisjesmelkers, te beschermen.