Het leven in Suriname is gewoon duurder geworden en wel op het ondraaglijke af. Wanneer een volk klaagt over de prijzen in de winkels die voor hem onbetaalbaar zijn geworden, dan is het goed te kijken naar de mate van stijging en over welke goederen er zo intensief en voortdurend wordt geklaagd. Klagen we over voeding en benzine, of heeft de klaagzang te maken met alle gestegen goederen en diensten. Dat men klaagt, is volkomen terecht en vooral wanneer we op het punt zijn beland, dat de klachten te maken hebben met goederen die kunnen en mogen worden gezien als basisbehoeften en deel uitmaken van het dagelijks eetpatroon van de doorsnee Surinamer. Maar als we klagen, mogen we nimmer uit het oog verliezen de waarde van onze munt, die drastisch is gedaald ten opzichte van andere munteenheden die als harde valuta mogen worden gezien. De producten die wij als basis zien, zijn voor een groot deel van import afkomstig en daar moeten dollars en euro’s op tafel voor worden gelegd. Als die goederen in het buitenland ook nog duurder zijn geworden, dan zullen wij hier met onze zwaar ontwaarde SRD, ook veel meer ervoor moeten neertellen en daar zitten de prijsstijgingen natuurlijk in en daar klagen we steen en been over. Maar de oorzaak van deze ellende moet dus wel zonder meer gezocht worden bij degenen die financieel, economisch en monetair wanbeleid hebben gevoerd tussen 2010 en 2020. We kijken nu niet alleen tegen een ontwaarding van onze SRD aan, die al sinds 2013 plaatsvindt, maar ook tegen de externe inflatie van goederen en diensten die keihard op ons afkomt in elke winkel en supermarkt en ook bij de pomp. Daar moeten we heel eerlijk over zijn en dat allemaal ook willen onderkennen. Een ander aspect dat we nimmer uit het oog mogen verliezen, is dat ook de lokaal geproduceerde goederen duurder zijn geworden en dat deels te maken heeft met de enorme stijging in de brandstofprijzen. Een landbouwer moet nu meer betalen voor zijn diesel en gasoline en ook voor zijn zwaar materieel, de onderdelen, de arbeidskosten en voor de herbiciden en pesticiden en alle chemicaliën die met land- en tuinbouw van doen hebben. Ook de klein- en grootlandbouwer heeft te maken met enorme stijging in zijn arbeidskosten en die moeten terugverdiend worden bij de opkoper, op de markt en in de supermarkt.  Men klaagt enorm over de prijzen voor groenten, maar staat men er wel bij stil, dat de producent van deze goederen ook te maken heeft met enorm gestegen prijzen voor goederen en diensten. Deze mensen wonen ook in Suriname en betalen ook keihard voor gramoxone, kunstmest en andere benodigdheden binnen de land- en tuinbouw. Degenen die klagen en verwachten dat ook deze producten die bij de dagelijkse pot horen, zullen dalen, kunnen het gerust vergeten. De prijzen zullen niet dalen, ze zullen hoogstens stabiel blijven en in het ergste geval verder stijgen. Suriname moet meer gaan produceren en wel gericht op de export, om meer vreemde valuta te kunnen verdienen. Zolang we dat niet begrijpen of willen inzien, zal er maar weinig veranderen in positieve zin. Laat dat heel duidelijk gezegd zijn en hopelijk ook begrepen worden.