Het zuiden van Suriname wordt aangeduid als ‘binnenland’. Dit gebied bestaat uit vier districten: Sipaliwini, Brokopondo, een groot deel van Marowijne en Para. In totaal bestrijkt het binnenland ongeveer 88 procent van het Surinaamse grondgebied.

Er is een gezegde: ‘Als je het niet gebruikt, ben je het kwijt’. Een persoon die zijn of haar fysieke lichaam niet traint, zal waarschijnlijk kracht, weerstand en uithoudingsvermogen verliezen. Zo ook met het grondgebied van een land. Dus, met het niet optimaal benutten van een grondgebied, loopt een land het risico dat het fout gaat in de gebieden waar men geen degelijke administratieve aanwezigheid heeft. Een voorbeeld: vanaf de jaren zeventig is de kleinchalige goudmijnbouw steeds toegenomen, maar de Surinaamse mijnbouwadministratie, die vastgeplakt zit in de kustvlakte, heeft geen degelijke aanwezigheid en beheer van de sector in het binnenland kunnen ontwikkelen.

De recente roofovervallen en moordgevallen in Casipora in Oost-Para getuigen hiervan. De hoofdsteden van Para en Brokopondo liggen in het noorden deze districten, ver buiten de grote mijnbouwgebieden. De hoofdstad van Marowijne ligt ook ten noorden van de mijnbouwgebieden, maar Sapaliwini is de druppel die de emmer doet overlopen. De hoofdstad van Sipaliwini ligt aan de Zwartehovenbrugstraat in Paramaribo. Op zo een afstand kun je de administratie van 80 procent van het binnenland, niet beheren.

Over de hele wereld worden bureaucraten uit de bestaande hoofdsteden verstoten. Er zijn twee gangbare patronen: het bouwen van een nieuwe hoofdstad, of een minder ambitieuze aanzet tot het ontwikkelen en versterken van de administratie van de districten of ressorten.

Brazilië verplaatste zijn hoofdstad van Rio de Janeiro naar Brasilia. De locatie van de nieuwe hoofdstad, gaf een nieuwe start en een kans om de regio te ontwikkelen. De centrale locatie van de nieuwe hoofdstad verbeterde de toegang tot de centrale administratie en bracht de logistieke kosten omlaag. Een verrassing was de drastiche daling van het aantal ambtenaren, velen weigerden hun lucratieve bijbaan in Rio de Janero prijs te geven voor een job in de nieuwe hoofdstad.

President Jokowi is ervan overtuigd dat Indonesië, om vooruitgang te boeken, een administratief centrum moet hebben dat gescheiden is van het economische, zakelijke, handels- en dienstencentrum. Indonesië is van plan zijn hoofdstad te verplaatsen van Jakarta op Java naar een nieuwe stad in Oost-Kalimantan op het eiland Borneo. De verhuizing is gedeeltelijk bedoeld de druk op het door het verkeer verstopte Jakarta, dat zinkt, vervuild en overvol is, te verlichten. Een nieuwe hoofdstad zou ook een manier zijn om de regering symbolisch te centraliseren, die als te Java-centrisch wordt beschouwd.

India is opgedeeld in 29 staten en 7 territoria en dit land kan door decentralisatie de nood van de drukke steden tot deugd maken. De regering van India kan fiscale en andere prikkels creëren om deelstaatregeringen aan te moedigen hun hoofdsteden naar bestaande rurale of nieuwe locaties te verplaatsen. De grote steden, zoals Mumbai, zullen blijven bloeien, zelfs als de kantoren van de deelstaatregering verhuizen naar meer rurale locaties en zo de regionale ongelijkheid gladstrijken.

Voor Suriname is een nieuwe hoofdstad niet haalbaar, maar het opzetten van een bescheiden administratief centrum voor het binnenland klinkt logisch. De naam Aucasar geeft de relatie tussen de Aucaners, Saramaccaners en de Matawai weer.

Enkele overwegingen:

• Het centrum mag niet liggen in het woongebied van één van de binnenlandse gemeenschappen. Brazilie geeft het voorbeeld: de hoofdstad ligt in een Federaal District. Een gebied ergens tussen de Sara Kreek en de Surinamerivier kan tot een ‘Federaal District’ worden omgezet, zodat het nationaal Surinaams grondgebied is, en niet Saramaccaans of Aucaans. Alle Surinamers moeten hier welkom zijn.
• Het Tapajai-project ziet de Marowijne- of Gran Kreek als de doorgang van het water dat uit het zuiden stroomt naar het meer toe. Dit biedt mogelijkheden voor de opwekking van elektriciteit voor het Federaal District en de omliggende dorpen, maar het zal volledig afhangen van de mederwerking van de gemeenschappen aan de Tapanahonyrivier (FPIC).
• Een vliegveld en een hospitaal in Aucasar zullen de kosten terugdringen, omdat de vliegtijd naar de verschillende dorpen met de helft verminderd wordt.
• Een ziekenhuis waar operaties uitgevoerd kunnen worden, zal de bevolking van het binnenland zeker ten goede komen.
• De Jaikreek Jeep Trail is er al en kan verder uitgebreid en benut worden. Deze trail wordt nu al verlengd.
• Een VWO-school, technische school en een internaat zouden kinderen van de Tapanahony-, Suriname- en Saramaccarivier kunnen opvangen.
• Overheidsadministraties belast met natuurlijke hulpbronnen kunnen hier strategisch ondergebracht worden: mijnbouw, bosbouw, toerisme en natuurbeschreming.
• Overheidsinstanties belast met regionale ontwikkeling en sociale zaken, horen ook thuis in Aucasar, maar ook regionale detacheringen van politie en militairen.
• Een sterke regionale financiële administratie is vereist en goede controle.

Dit is een idee dat in 1993 bij mij gestalte kreeg. Ik ben twee keer naar Brasilia geweest om dit idee verder uit te werken. Het eerste overzicht van dit idee heb ik in 1993 op schrift gesteld. Het is onderdeel van een scriptie die ik nu afmaak voor het Institute for Graduate Studies and Research van de Anton de Kom Universiteit van Suriname.

Chris Healy,

4 september 2023 (deze versie is van 13 januari 2022, er zijn nog eerdere versies)