Eist uitvoering van gelijkheidsbeginsel en rechtvaardigheid
Aniel Koendjbiharie, voorzitter van de Stichting ‘Wan Okasi’ zegt via de media kennis te hebben genomen van de voorgenomen toekenning van koopkrachtversterking van 50% aan regeringsleden.
Koendjbiharie zegt verontwaardigd en diep teleurgesteld te zijn, dat de regering zichzelf zegent met een salarisverhoging, terwijl de leefsituatie van velen, met name: de doelgroep met een beperking, moeilijker wordt. In een open brief aan de regering, roept Koendjbiharie op tot de toepassing van een gelijkheidsbeginsel en rechtvaardigheid. Ook doet de Stichting Wan Okasi een beroep op de regering om niet te blijven vasthouden aan zijn toekenning van 50% koopkrachtversterking, maar haar terug te draaien. ‘’Als de regering vasthoudt aan deze verhoging, eisen wij namens Wan Okasi ook een verhoging van 50 procent. ‘’
De brief luidt als volgt: ‘’Met grote verontwaardiging en diepe teleurstelling hebben wij, het bestuur en de achterban van Stichting Wan Okasi, via de media vernomen dat u zichzelf heeft gezegend met een vijftig procent salarisverhoging.
Dit nieuws heeft ons geschokt, vooral gezien het feit dat u als regering herhaaldelijk heeft benadrukt, hoe de vorige regering het land in diepe schulden heeft achtergelaten. Als belangenorganisatie voor personen met een beperking, hebben wij bij elk gesprek benadrukt hoe schrijnend de leefsituatie van onze doelgroep is. Ondanks onze smeekbeden heeft u als regering ervoor gekozen de financiële uitkering van SRD 1.750, niet te verhogen. In plaats daarvan heeft u de doelgroep een zogenaamde koopkrachtversterking gegeven van SRD 1.800. Het totale bedrag dat mensen met een beperking ontvangen, komt dus neer op SRD 3.550. Dit bedrag ligt ver onder de armoedegrens, die nota bene door u zelf is vastgesteld op SRD 5.228. Als we het bedrag van SRD 3.550 verdelen over de hele maand, betekent dit dat de regering, op basis van de huidige koers, mensen met een beperking, slechts SRD 115 per dag geeft. Onze zestigplussers met een beperking moeten het zelfs stellen met slechts SRD 41,50 per dag. Dit is het gevolg van het feit, dat onze zestigplussers alleen moeten leven van het AOV-bedrag, aangezien de financiële uitkering wordt ingetrokken zodra zij de leeftijd van zestig bereiken. We hebben herhaaldelijk gevraagd om deze onrechtvaardige regel voor onze mensen te herzien, maar tot op heden is er geen enkele verbetering gekomen. Met de huidige situatie en de ontoereikende uitkering kunnen zij niet eens een gezond leven leiden. Daarom is het niet meer dan rechtvaardig, dat mensen met een beperking, net zoals u zichzelf een verhoging van 50 procent heeft toegekend, ook een verhoging van 50 procent krijgen, gezien de erbarmelijke leefsituatie, waarin zij zich bevinden.
Indien u als regering stelt dat de salarissen van ministers en andere ambtenaren sinds 1994 niet zijn verhoogd, waarom hanteert u dan niet hetzelfde beleid voor sociale instellingen, die al sinds 2014 vragen om een aanpassing van het subsidiebedrag dat sindsdien niet is veranderd? Is het de bedoeling dat alleen het volk moet inleveren, terwijl de mensen in de regering en hun familie en vrienden in luxe kunnen leven? Waarom kunnen de leden van de regering niet dezelfde offers brengen als het volk? Als de regering vasthoudt aan deze verhoging, eisen wij namens Wan Okasi ook een verhoging van 50 procent. We hopen dat het niet nodig zal zijn verdere stappen te ondernemen, om dit af te dwingen. We willen een beroep doen op uw geweten en verantwoordelijkheidsgevoel om onze doelgroep, die dagelijks worstelt met de gevolgen van hun beperking en het wanbeleid dat verschillende regeringen hebben gevoerd en nog steeds voeren, niet in de kou te laten staan. Gelijkheid en rechtvaardigheid moeten de kernwaarden zijn van elke regering die het beste voorheeft met haar burgers.
We kijken vol verwachting uit naar uw serieuze overweging van onze oproep en hopen dat u de juiste beslissing zult nemen om de levens van mensen met een beperking daadwerkelijk te verbeteren. Laten we samen streven naar een inclusieve samenleving waarin iedereen de kans krijgt om een waardig, gelukkig en volwaardig leven te leiden. Het is tijd dat er een einde komt aan de ongelijkheid en dat het welzijn van het volk voorop wordt gesteld, in plaats van enkel de belangen van de machthebbers en hun familie en vrienden.‘’
