Suriname is al zeker tien jaar het toneel van jeremiades oftewel klaagzangen  vanwege de gemeenschap.  Het gejammer heeft grotendeels te maken met het ondraaglijk geworden bestaan in dit land, wegens alsmaar stijgende prijzen  en de algehele verpaupering, die in de voormelde periode zich overduidelijk is gaan manifesteren. Vrijwel dagelijks wordt er geklaagd over stijgende prijzen voor goederen en diensten, en met de beschuldigende vinger gewezen naar de huidige machthebbers, die onvoldoende doen om de neergang en verarming te stuiten. Maar is het wel terecht, steeds maar met de verwijtende vinger richting de huidige regering te wijzen?

De klagers en verwijters moeten eerlijk zijn en ook kijken naar de oorzaak van de huidige ellende, en wanneer het goed fout is gegaan. De aanzet tot de huidige misère is gegeven in 2013, toen men ertoe is overgaan aan de monetaire reserves binnen de Centrale Bank van Suriname te knagen, om de overheidstekorten, die voor een belangrijk deel in vreemde valuta moesten worden betaald, te kunnen dekken. Vanaf dat moment heeft men de waarde van de SRD ten opzichte van vreemde valuta, bijvoorbeeld US-dollar en euro, stelselmatig ondergraven. Men heeft de dekking van de SRD, die in 2010 meer dan 70 procent was, bewust en kwaadwillig, omlaag getrokken. De devaluatie van de SRD werd toen reeds ingezet en de Monetaire  Reserves in de Centrale Bank werden gedecimeerd naar een niveau, waarbij de moederbank niet langer in staat was de wisselkoersen voor vreemde valuta te dicteren.

Dat we nu voor alles honderden procenten meer moeten betalen voor goederen en diensten, heeft als kern c.q. oorsprong, het desastreuze beleid dat vanaf 2010 werd gevoerd door Hoefdraad op de Centrale Bank van Suriname. Dit beleid heeft tot gevolg gehad dat voor één dollar, nu SRD 38,- moet worden neergeteld. Bij het vertrek van Telting op de Centrale Bank in 2010, was de wisselkoers SRD 2.80,- voor dezelfde Amerikaanse dollar en iets meer voor de euro. Daar moet men nu eerlijk over wezen en wijzen naar de oorzaak en het gevolg van 10 jaar NDP-regering en het vernietigende beleid van de financiële beunhaas Hoefdraad. Dat we nu in handen van het IMF zijn beland, moet allemaal verweten worden aan de regeringen van de NDP 2010-2020. Dat Suriname nu niet eens meer voordelig geld kan lenen in het buitenland, komt omdat onze kredietwaardigheid naar een junkstatus is gedaald en niemand ons in goed vertrouwen, geld op een voordelige wijze wenst te verstrekken. Voor alle goederen die we importeren, wordt nu SRD 38,- voor een dollar of meer afgerekend en dat werkt door voor alle importgoederen, ook voor de douanekoers in de haven, die echt niet lager ligt.

Daarom betalen we nu ook voor een ei  bijna SRD 10,- omdat het voer voor dit pluimvee, ook via de huidige wisselkoersen wordt berekend. Zijn we de brandstofprijzen, water- en stroomtarieven vergeten, die elke pluimveehouder ook moet ophoesten? Werkt allemaal door als je moedwillig de waarde van je eigen munt stuk maakt door wanbeleid, corruptie en vriendjespolitiek. We zullen allemaal door deze heel zure appel heen moeten bijten, en wat minder en voortdurend te zitten klagen. We hadden toch in 2015 voor nog vijf gekozen? Oké dan!