Heeft Suriname wel een buitenlands beleid dat gefixeerd is op  groot voordeel van dit land en waarbij voortdurend rekening dient te worden gehouden met de huidige geopolitieke verhoudingen op deze planeet, die voortdurend onder zware invloed staan van grote economische en militaire mogendheden in het westen en ook die in het Verre Oosten? De wijze waarop ons buitenlands beleid wordt gevoerd, geeft aanleiding tot grote twijfel, of we nu werkelijk in staat zijn de juiste keuzes te maken en niet op het buitenlandse toneel op het verkeerde paard wedden. Niet lang na het aantreden van de huidige regering, ontstond bij velen de indruk, dat Suriname niet langer deel wenste te zijn van UNASUR, de Unie van Zuid-Amerikaanse landen, een destijds initiatief van president Hugo Chavez, nu wijlen, van Venezuela, dat erop gericht was de invloed van de Verenigde Staten van Amerika op dit continent te reduceren en of dwarsbomen. Na de dood van Chavez, kon Nicolás Maduro van Venezuela, gezien worden als de leider van UNASUR. Een uitermate links georiënteerde unie, die uiteindelijk steeds meer landen zag uittreden. Suriname onder Bouterse, bleef Maduro binnen UNASUR ondersteunen. Onder de Braziliaanse president Bolsonaro, was eigenlijk geen enkel land meer geïnteresseerd in participatie van UNASUR. Met het wederom aan de macht komen van de radicaal linkse figuur Luiz Inacio ‘Lula’ da Silva als president, heeft de laatstgenoemde het voortouw genomen om UNASUR nieuw leven in te blazen. Lula neemt hierbij de rol van Caracas over, omdat hij weet dat Maduro als autocraat en mensenrechtenschender, niet langer als leider van een ‘dode’ organisatie kan optreden voor een vereniging van alle Zuid-Amerikaanse landen binnen een ‘links‘ blok. Suriname werd uitgenodigd door de president van Brazilië, Lula, en was gelijk bereid opnieuw te participeren in UNASUR. President Santokhi haalde daarbij aan, dat participatie van Suriname binnen UNASUR mogelijk is, waarbij de ideologische verschillen niet de boventoon hoeven te voeren. Santokhi vergist zich wel degelijk in de agenda van de Braziliaanse president, die een broertje dood heeft aan de VS en het westen en moet worden gezien als een linkse radicaal, die bereid is mensenrechtenschenders als Manduro, Putin en Xi Jing Pin te omarmen binnen het collectief samenzijn BRICS, waar Brazilië, Rusland, China, India en Zuid-Afrika deel van zijn. Lula is overduidelijk Brazilië een socialistische  mouw aan te naaien en dat allemaal ten detrimente van de VS en de overige westerse naties. Het is ook bekend dat landen als Colombia, Argentinië, Chili, Venezuela en Brazilië, nu linkse regeringen hebben en daar maakt Lula gretig gebruik van om een dood paard als UNASUR, wederom leven in te blazen. En terwijl wij weer eventjes zwalken binnen ons buitenlands beleid, lekker oportunistisch nu richting Brasilia zijn gehold, strijken wij wel de regering in Washington en overige westerse landen tegen de haren in. Dat wij dat niet begrijpen. Onbegrijpelijke vrijages die zelfs Parmessar uit de NDP-fractie in DNA, maar moeilijk kan bevatten. In het grensconflict tussen Venezuela en Guyana over het Essequibogebied, kozen wij enige tijd geleden de kant van Guyana, het land dat een groot deel van ons grondgebied vanaf 1966 in gijzeling houdt. Een ambassade van Suriname in Jeruzalem, was nog zo een miskleun binnen ons buitenlands beleid. Gelukkig ging dat niet door na zware kritiek uit de gemeenschap en ook in DNA. Wanneer wij goede relaties met het buurland Brazilië willen onderhouden, moeten wij goed kijken naar onze handelingen en besluiten en die vooraf goed plaatsen binnen de geopolitieke verhoudingen en hun consequenties, zonder dat wij ondoordacht in een verkeerde boot stappen, die ons op den duur alleen maar nadeel zouden kunnen opleveren. Lula heeft zijn eigen politieke agenda en denkt dat hij op het wereldtoneel en vooral in de oorlog in Oekraïne, een doorslaggevende rol zal kunnen vervullen. Hij heeft zich door zijn houding al nadrukkelijk als pro-Russisch getoond, door zogenaamd een neutrale positie in te nemen. Daar zal natuurlijk wel de leveringen van kunstmest voor de agrarische industrie in zijn land, een rol bij spelen. En natuurlijk ook de positie van Brazilië binnen BRICS. Tot slot is het gepast erop te wijzen dat geen enkele Surinaamse politieke partij op een ideologische leest is geschoeid, dus waar praat president Santokhi eigenlijk over. Surinaamse politieke partijen zijn doorspekt van etniciteit en in bepaalde gevallen besmet door etnocentrisme.