Heeft de goudwinning in de klein mijnbouw op de keper beschouwd, tot nog toe zoveel rijkdom en vooruitgang voor geheel Suriname gebracht? Nou, het antwoord kan snel gegeven worden: voor geheel Suriname heeft de goudwinning, gepleegd door de zogenaamde kleine goudexploitanten, nauwelijks voordeel opgeleverd, omdat het overgrote deel van de opbrengsten, niet wordt afgedragen aan de staat, maar gewoon weggesluisd ten bate van de exploitanten. Een groot deel wordt illegaal weggevoerd en verkocht. Dat wil zeggen, dat Suriname op grote schaal door onze eigen mensen en buitenlanders wordt leeggeroofd en dat bij deze roof hooggeplaatsten uit vrijwel alle politieke entiteiten betrokken zijn geraakt en dat  allemaal ten nadele van onze flora en fauna, kortom het algehele ecosysteem. De algehele Surinaamse gemeenschap heeft hier geen enkel voordeel bij en veel eerder nadeel, omdat onze waterwegen en het stuwmeer in Brokopondo worden vergiftigd met kwik en andere zware zeer giftige metalen. Ook in onze hoofdstad is de kwikuitstoot bij de goudbranderijen ver boven het toelaatbare en dit allemaal in strijd met het zogeheten Minamata-verdrag, dat kwikgebruik wereldwijd moet uitbannen. Een verdrag dat Suriname mede heeft ondertekend en geratificeerd werd in onze Nationale Assemblee. Maar de controle op de naleving van de regels die gelden bij de inachtneming van dit verdrag, vindt helemaal niet plaats. We zijn in dat opzicht gewoon een schande voor de rest van de wereld, die wel controleert en naleeft. Dus niet alleen dat we onszelf aan het vergiftigen zijn en onze fauna en flora vernietigen, ook komen de opbrengsten uit deze sector het Surinaamse volk, niet ten goede. Het is zelfs zo erg gesteld, dat we elkaar in het achterland nu gewoon vermoorden voor het gele edelmetaal en dat hooggeplaatsten in deze regering en ook die daarvoor, er alles aan doen, om zich op asociale en egoïstische wijze te verrijken. Lieden die al decennialang zich bezighouden met de houtroof, goudroof en activiteiten die alles van doen hebben met de grensoverschrijdende criminaliteit. De laatstgenoemde activiteiten zijn tot in de finesses uitgewerkt en gepubliceerd door het gerenommeerde Franse blad ‘Le Monde’, en daarin worden we gewoon als narco-republiek neergezet. Maar laten we het in deze bijdrage louter hebben over de goudkoorts die steeds ernstiger vormen aanneemt en een tijdbom plaatst in het achterland, waarbij er ernstiger gewelddadigheden uit kunnen voortvloeien dan ruim een week geleden te Pikin Saron en Maripaston. Na 1986 hadden we al een binnenlandse strijd, waarbij de ene etnische groep werd opgezet tegen de andere en ging het ook deels om drugshandel en wie bepaalde gebieden tijdelijk kon afgrendelen, voor deze misdadige praktijken. Na 2000 werd de goudkoorts en goudroof minstens even voornaam als de drugs in- en uitvoer en dreigen er weer spanningen in het binnenland te ontstaan, omdat bepaalde invloedrijke en gewelddadig ingestelde personen met de waanidee rondlopen, dat ze kunnen maken en breken in alle delen van het land en dat ze op die manier op elke locatie zich de natuurlijke hulpbronnen – desnoods met geweld – eigen kunnen maken. Wie met vuur speelt, loopt de kans zijn of haar handen ernstig te branden. En het is een totale misconceptie, ervan uit te gaan, dat intimidatie en provocatie ongestoord voortgang zullen kunnen vinden. Suriname is een rijk land en niemand in dit land moet denken dat het wegroven van deze bronnen door kleine groepen ongehinderd voortgang zal kunnen vinden, want daar zal verzet tegen komen in welke vorm dan ook. De goudkoorts moet binnen de perken gehouden worden en dat is de taak van de overheid. Wanneer ze geen maatregelen kan of wenst te nemen, zoekt ze zelf de problemen en komen de geweldsuitspattingen vanzelf. Tot nog toe heerst er een zeer ongezonde toestand in de goudsector en doen er zich verontrustende zaken voor. De overheid zal moeten ingrijpen, anders zitten we op een tijdbom en zal uiteindelijk de goudrush een vloek blijken te zijn.

****

SCHANDELIJK

Het is zo langzamerhand geen geheim meer dat het aantal mensen dat aan een nieraandoening lijdt, in de afgelopen jaren drastisch is toegenomen. Velen zijn afhankelijk van een nierdialysebehandeling en dan ook wel wekelijks. Het aantal nierpatiënten neemt toe en in het kader van een goede en verantwoordelijke zorg heb je internisten nodig en het liefst  meer nefrologen. Naar wij vernemen, is er momenteel maar één internist-nefroloog in Suriname, een medisch specialist die zwaar overbelast is door het toenemende aantal patiënten, die hij niet allemaal en tijdig van dienst kan zijn. Een patiënt klaagde tegenover onze redactie, dat hij voor de zoveelste maal naar het ziekenhuis is geweest voor een bezoek aan de nefroloog, maar toch onverrichterzake huiswaarts diende te keren, omdat de medisch specialist hem niet kon ontvangen. Hoe is het in hemelsnaam mogelijk dat in een land met meer dan 600.000 inwoners, er maar één nefroloog is? Schandelijk gewoon, een dergelijke toestand. Het ministerie van Volksgezondheid kan deze onhoudbare  toestand, onmogelijk zo laten voortduren.