We hebben het in dit land vanaf de periode van de zogeheten revolutie, die geen revolutie was, maar een ordinaire staatsgreep om bepaalde lieden hun zakken te kunnen laten vullen, gehad over de vermeerdering van de productie, om zo Suriname onafhankelijker te maken van het buitenland, met name Nederland. Maar sindsdien en dus decennia verder, zijn we niet echt tot productievermeerdering en exportvergroting overgegaan. Na de staatkundige onafhankelijkheid hebben we zelf moeten ervaren, hoe productiebedrijven naar de bliksem zijn geholpen door wanbeleid en corruptie, veelal door een verkeerde aanpak vanwege de overheid. We denken daarbij aan SML, Mariënburg, Bruynzeel, Victoria, Para-Industries, Baboenhol enz. Ook het vertrek van BHP-Billiton en de Suralco hebben ons zeker geen goed gedaan. Het wegwallen van de algehele bauxietindustrie, heeft een enorme deuk gegeven aan onze maandelijkse deviezeninkomsten; een zwaar verlies dat zich nog dagelijks doet gevoelen. Door al deze verliezen aan deviezeninkomsten, zijn we in een ernstige crisis beland, waar we zonder enorme productie en exportbevordering voorlopig niet uit zullen komen. We verdienen gewoon veel te weinig uit onze bonafide exporten om van een gezonde economie, te kunnen spreken. Het aanmoedigen van de productie en dan in het bijzonder die op de export gericht is, kan onze redding betekenen. Een overheid die haar verantwoordelijkheid kent en neemt, zou dan ook alles moeten doen om het bedrijfsleven c.q. de productie te stimuleren, door het zoveel mogelijk de zogeheten incentives te verlenen. Bedrijven moeten aangemoedigd worden meer te gaan produceren en daarvoor moet de overheid ze zoveel als mogelijk, tegemoet komen. Maar wat we thans zien gebeuren, is dat een overheid ertoe overgaat vrijstellingen op invoerrechten voor bepaalde bedrijven weg te nemen, en voortaan te gaan belasten. Dit heeft tot gevolg, dat  de producten die deze bedrijven vervaardigen, duurder zullen worden en wederom de consument het gelag betaalt. Bedrijven die de verhoogde invoerrechten niet kunnen ophoesten, zullen overgaan tot sluiting of werktijdverkortingen, omdat ze de extra invoerrechten niet kunnen opbrengen. Weet de overheid niet, dat er tal van bedrijven zijn die het nog maar nauwelijks kunnen redden en de vrijstelling van invoerrechten op hun grondstoffen nodig hebben, om nog te kunnen overleven? Gaan we ook deze producenten nu een doodsteek bezorgen, omdat deze overheid denkt op deze manier nog wat binnen te halen? Als deze bedrijven ook nog over de kop gaan, zal de fiscus ook, minder kunnen opstrijken. Soms is het nauwelijks te bevatten, wat voor bedenkelijke maatregelen deze regering nog denkt te kunnen doorvoeren, om het ondernemen in dit land nog onmogelijker te maken. Het is dan ook volkomen begrijpelijk dat de Associatie van Klein- en Middelgrote Ondernemingen In Suriname (Akmos) en de Associatie van Surinaamse Fabrikanten (ASFA), een dringend onderhoud hebben met de minister aangevraagd van Financiën en Planning, om te praten over het voornemen van de overheid de vrijstelling op invoerrechten bij de invoer van bedrijfsmiddelen door ondernemingen, op te heffen. De beide organisaties wensen de bewindsman op Financiën te wijzen op de ernstige gevolgen voor de bij hen aangesloten ondernemingen, mocht de overheid persisteren en de voormelde maatregel alsnog doorvoeren. Bij  werkgevers aangesloten bij de voormelde organisaties, is de onrust in ernstige mate toegenomen. Men hoopt dat de overheid tot inkeer komt en afziet van deze zeker dwaze maatregel, die de productie in dit land verder zal decimeren.