Het gehele land wordt al geruime tijd overspoeld met een klaagzang van ongekende omvang. Heeft allemaal te maken met het geldgebrek en het zware verlies aan koopkracht die inherent zijn aan de crisis, waar zovelen van te lijden hebben. De geldontwaarding treft de gehele maatschappij van hoog tot laag en maakt het leven ondraaglijk. Men klaagt en klaagt en probeert de ellende af te schuiven op een regering, die bijvoorbeeld een wisselkoers niet onder controle kan krijgen. Kon de vorige regering overigens ook niet en dat geeft aan, dat het om een zeer moeilijk vraagstuk gaat, dat niet op stel en sprong kan worden opgelost. Velen hebben al heel lang begrepen, waarom de prijzen blijven stijgen en de wisselkoersen niet stabiel gemaakt kunnen worden. Heeft allemaal te maken met gevoerd financieel wanbeleid dat in 2011 en 2012 is begonnen vanuit de Centrale Bank van Suriname. Men heeft toen de monetaire reserves aangesproken, toen de deviezeninkomsten terugliepen door een slechtere wereldmarktprijs voor goud en aardolie. Ineens kwam er steeds minder binnen en wat heeft men toen gedaan? Men is gaan interen op de monetaire reserves in de Centrale Bank die opgepot waren door Telting in dollars en goud. Vanaf dat moment ging de waarde van de SRD achteruit, tot hij in 2015 vrijwel niets meer waard was. Kunstmatig werd de economie draaiende gehouden met buitenlandse leningen. Dat hield in dat we leefden in een schijntoestand en wel op de dollarzak van financiële instanties in het buitenland. Daar is na de verkiezingen van 2020 een eind aan gekomen en aan het lenen extern natuurlijk ook. Vanaf dat moment is het vertrouwen en de dekking van onze SRD verder afgenomen, omdat de deviezeninkomsten van dit land ook niet noemenswaardig zijn gestegen. De economie werd en wordt tot op dit moment voor een groot deel draaiende gehouden met inkomsten uit de informele sector. Dat wil zeggen dat gelden buiten het officiële girale circuit, worden gebruikt om tal van handelswaar te kunnen betalen en importeren. Een totaal verziekte toestand, waarvan gezegd kan worden dat we leven van deviezen uit het criminele circuit  en daar moeten we koste wat het kost, vanaf zien te komen. We kunnen dan wel tot in het oneindige blijven klagen over te lage tarieven binnen de transportsector en tal van andere sectoren, maar willen maar niet inzien, dat er geen geld is en eerlijk wordt verdiend om alle verhogingen te kunnen betalen. Suriname is op dit moment straatarm en daar kan alleen maar verandering in worden gebracht, als we allemaal de hand aan de ploeg gaan slaan en meer verdienen door te produceren, en wel voor de export. Alsmaar klagen zal ons nergens toe leiden. Onze autoriteiten moeten daarbij een dusdanig politiek klimaat creëren, dat het wederom interessant wordt voor de buitenwacht om hier te komen investeren, waardoor er meer buitenlands kapitaal zal binnenstromen en er meer werkgelegenheid ontstaat en onze munt zich ook kan herstellen. Zodra bijvoorbeeld het  vertrouwen in onze politiek, de munt, de nationale veiligheid en ons imago in het buitenland is verbeterd, komt dit land automatisch weer op het goede spoor. Een algehele positieve instelling van alle Surinamers en geloof in dit land en zijn toekomst, zullen de redding betekenen. Het is daarom de hoogste tijd dat we anders gaan denken en met een dergelijke instelling, Suriname vooruit helpen. Na de Tweede Wereld Oorlog lag een groot deel van West-Europa ook in puin, maar door hard te werken en geloof in eigen kunnen, heeft men zaken weer kunnen herstellen. Duitsland en Japan waren verslagen en grotendeels kapot geschoten, maar zijn nu leidinggevende naties. Waar wachten wij nog op?