Sinds 25 november 1975, het bereiken van onze nationale soevereiniteit, heeft zich een transformatiestatus ontvouwd. Misschien hebben de media het publiek aangemoedigd om individueel genot na te streven, in plaats van aan te dringen op een collectieve identiteit, die de nationale belangen dient. Het heeft de wereld dat een natie die ooit in een kwetsbare positie verkeerde – een republiek werd die de stand van zaken na nog geen 5 jaar onafhankelijkheid niet accepteerde – in feite degenen vervolgde, die dat wel deden. De kans doet zich nu voor dat we nu als volk op zoek zijn naar, hoe deze hooghartige houding van bepaalde machthebbers, de omstandigheden van ons in het land hebben beïnvloed. We voelen ons anders, maar niet als het hoge en machtige, beter dan iedereen, maar een nederig anders. Evenwel, lijkt toch een trots in ons verborgen, die we moeten afleggen, en toegeven dat we als natie een behoefte zouden moeten hebben, en de enige manier is, om één volk te worden. Sommige machthebbers in Suriname waren en zijn arrogant, en dit maakt het voor de gemiddelde mens moeilijk om een ​​goed leven te leiden. Om dit probleem op te lossen, begonnen mensen zich meer verbonden met de natie te gevoelen. Door deze verandering, voelde iedereen in Suriname zich plotseling beter, omdat het liet zien dat ze niet alleen stonden in hun strijd. Nu heeft iedereen in Suriname een betere gemeenschappelijke toekomst om naar uit te kijken. Vanaf het moment dat Suriname een onafhankelijk land is geworden, hebben zich veel veranderingen voorgedaan. Mensen zijn bijvoorbeeld niet meer bang voor de regering en werken gezamenlijk om het land te verbeteren. Deze verandering vond ook plaats, omdat bepaalde machthebbers mensen aanmoedigden hun eigen individuele identiteit te hebben, in plaats van zich als een natie te verenigen. Dit laat de wereld zien dat Suriname een sterk land is, en dat het opgewassen is tegen externe invloeden. Wat precies het ongekende is van de stand van zaken in ons proces van verandering om welzijn en welvaart te verwezenlijken. Wij delen een gemeenschappelijke toekomst, en beelden ons in er beter voor te staan dan buurland Guyana, andere staten in het Caraïbisch gebied, Aziatische en Afrikaanse naties. Vandaar dat volgens ons, etniciteit slechts een oppervlakkig probleem is, dat snel kan worden teruggedrongen. Het verhaal van ons ‘land in kleuren’ te vertellen, waar het altijd vreedzaam zou zijn. Sinds de koloniale tijd hebben zowel Guyana als Suriname een meer partijen stelsel. Dit betekent dat personen van de krachtige coalitiegenoten (meestal de meerderheidspartij) alles in de regering bepaalt.

Natievorming en nationalisme lijken in dit soort staten, waar veel overeenkomsten zijn, het tegenover elkaar op te nemen. Politieke leiders propageren  geleidelijke verandering in een bepaalde richting om zo de steun van het volk gegarandeerd te hebben.