Staan we in dit land uit puur winstbejag van een niet grote groep, zelfdestructie toe? Vinden we het acceptabel dat velen hun gezondheid naar de knoppen wordt gebracht door een voortdurende kwikvergiftiging in stad en binnenland? De doorsnee burger kan er onmogelijk mee akkoord gaan, dat die voortdurend bloot wordt gesteld aan zeer dodelijke kwikdampen in de lucht, voortgebracht door goudbranderijen en dat de overheid maar niet ingrijpt. En in het binnenland worden de bewoners in bepaalde gebieden geconfronteerd met vervuilde rivieren, kreken en kanalen. Flora en fauna worden vergiftigd door goudzoekers die kwik in de waterstroom lozen. Reeds in de jaren negentig, schreef de journaliste  Rachel van der Kooye, een uitgebreid artikel  in deze krant over de veel te hoge, en dus onacceptabele kwikconcentratie in onze atmosfeer en wel boven onze hoofdstad. Een Amerikaanse wetenschapper had hiervoor metingen gedaan en die openbaar gemaakt. De man moest spoedig het land verlaten, na vanwege het ministerie van Arbeid, bedreigingen te hebben ontvangen. Reeds toen was het duidelijk dat we door de goudbranderijen in onze hoofdstad zonder de nodige filterinstallaties op de schoorstenen, voortdurend werden vergiftigd. En daar is nooit verandering in gebracht, omdat de belangen van bepaalde invloedrijken en zeker ook politici, zwaarder wogen en nog steeds wegen, dan die van de volksgezondheid. Wat de zaak nog erger en hypocrieter maakt, is dat Suriname het zogeheten Minamata-verdrag mede heeft ondertekend en later geratificeerd in De Nationale Assemblee, maar niets doet om het gebruik van kwik en de daarmede gepaard gaande vergiftiging van flora, fauna en de mens, tegen te gaan. Nu is door het Nationaal Instituut voor Milieu en Ontwikkeling in Suriname, NIMOS, en de Anton de Kom Univeristeit wederom vastgesteld, dat er aan de levensgevaarlijke toestand, veroorzaakt door voortdurende kwikvergiftiging in stad en binnenland, niets is veranderd en dat er toch zal moeten worden ingegrepen, willen we niet nog meer schade aan de volksgezondheid en biodiversiteit toebrengen. Maar willen we wel iets doen om deze onhoudbare toestand een halt toe te roepen? Of mogen we allemaal verrekken, omdat een stel asocialen maar meer geld wil verdienen? We kunnen toch geen verdragen tekenen en ons niet houden aan hetgeen we overeengekomen zijn? Men vergeet maar al te snel in dit land, dat het buitenland op ons let en een oordeel omtrent ons handelen zal uitspreken. Suriname maakt al jaren een slechte beurt als het gaat om de bestrijding van het gebruik van het zeer gifitge kwik, terwijl er alternatieven zijn in de goudwinning om geen kwik te gebruiken; en voor de goudbranderijen is het mogelijk filterinstallaties aan te brengen en zo de gehele gemeenschap vrijwaren van schade aan de gezondheid. Laten we hopen dat deze regering wel de moed kan opbrengen om de gemeenschap beter te gaan beschermen. Het kan namelijk nimmer zo zijn, dat bepaalde lieden een vrijbrief hebben anderen hun gezondheid aanhoudend te beschadigen.