Suriname heeft voor de zoveelste keer, te maken met een depreciatie van zijn nationale munt, de SRD. Dat wil zeggen, dat wij allemaal meer SRD moeten neertellen voor een dollar en een euro, dan enkele maanden geleden. Hoe dat allemaal komt, hebben ingewijden al uitvoerig uitgelegd. Maar het komt er hoofdzakelijk op neer, dat de vraag naar vooral dollars, sterker is dan het aanbod. Een andere oorzaak voor de stijging van de wisselkoersen van  vreemde valuta, is dat er teveel SRD’s in roulatie zijn gebracht, voornamelijk door het vorige regiem onder leiding van de NDP, en dat men tot nog toe er niet in geslaagd is deze overtollige middelen die inflatie in de hand werken, af te romen. Dit geld circuleert in de gemeenschap en stelt mensen die over veel SRD beschikken, in staat dollars en euro’s in te kopen en dat vreemd geld achter te houden. Er is dan wel valuta in handen van kapitaalkrachtigen, maar die houden het vast, omdat  het vertrouwen in ons algehele politieke bestel tanende is. Maar in onze importeconomie moeten er maandelijkse overmakingen gedaan worden om broodnodige goederen te kunnen importeren, al zouden we het hebben over de import van basisbehoeften, die een ieder moet kunnen betrekken. We hebben in dit land thans te maken met een valutaschaarste op de tegoeden, waar giraal mee moet kunnen worden gewerkt. Dat wil zeggen dat bijvoorbeeld handelaren over bonafide dollars en euro’s moeten kunnen beschikken, om bijvoorbeeld kredietbrieven c.q. LC’s, te kunnen openen voor de import van goederen. En daar is nu een groot gebrek aan en die tekorten kunnen niet zomaar aangevuld worden door een paar tassen gevuld met dollars en euro’s, naar de bank te brengen. Wie denkt dat er geen dollars en euro’s in het land zijn, heeft het bij het verkeerde eind. Er is genoeg vreemde valuta, maar dan buiten het zogeheten girale circuit van de hier ter stede gevestigde commerciële banken. Tot enkele jaren geleden was het nog zo, dat de banken cash dollars van hun rekeninghouders en cambio’s accepteerden en dat geld ook overmaakten naar hun correspondentbanken in het buitenland. Daar is nu een grote verandering in gekomen. Er gelden nu compliance regels en die houden in, dat onze lokale banken hele drastische maatregelen hebben genomen, om te voorkomen, dat geld dat door de grensoverschrijdende criminaliteit is verdiend, binnen de bank komt. De lokale banken moeten namelijk te allen tijde voorkomen, op een zwarte lijst in het buitenland terecht te komen en daardoor geen geld meer te kunnen overmaken. Zeker onze banken zullen zich daarom aan de stringente regels van  de Caribbean Financial Action Task Force, CFATF, moeten houden. En juist omdat de zogeheten compliance regels door de banken worden toegepast, zitten bepaalde louche c.q. drugsfiguren, met bakken dollars en vooral euro’s in hun brandkasten, en kunnen geen betalingen via het girale geldverkeer plegen. Dat maakt natuurlijk ook, dat de schaarste aan dollars en euro’s zich momenteel veel zwaarder doet gevoelen dan enkele jaren geleden. Er zit maar één ding op, en dat is dat Suriname meer gaat produceren en exporteren, en wel op een bonafide manier en afstapt te rekenen op vreemde valuta, die op bedenkelijke c.q. misdadige wijze zijn verdiend. Zolang we dat niet willen aannemen, zullen we blijven worstelen met valutaschaarsten en stijgende wisselkoersen voor vreemde valuta.

*****

De huidige regering heeft voor haar aantreden, het regelmatig gehad over het respecteren en huldigen van “openbaarheid van bestuur”. Maar jammer genoeg zien we maar al te vaak dat daar geen sprake van is, nu ze eenmaal de macht in handen heeft. Het wordt vooral voor de pers met de dag moeilijker, informatie in te winnen die aan de samenleving kan worden gepresenteerd. De voorlichting vanwege het Korps Politie Suriname KPS, is ook onder de regering Santokhi niet verbeterd en er kan zelfs gesproken worden over een verslechtering. Bel je als journalist bij een brand, zoals gisteren te Geyersvlijt, naar de brandweer om informatie, dan word je keihard meegedeeld, dat het verboden is gegevens over de locatie en ernst van de zaak mee te delen. Maak je als mediawerker vervolgens contact met de politie, dan krijg je op norse toon hetzelfde verhaal: geen informatieverstrekking aan niemand, ook niet aan de pers. ‘’We zijn nog bezig en kunnen niets aan u meedelen’’, aldus de agent van politie aan de andere  kant van de ‘lijn’. We willen de minister van Justitie en Politie vragen, of dit de manier is, waarop men denkt met het volk te communiceren? Is dit de manier hoe men openbaarheid van bestuur ziet? Foei toch overheid!

*****

Is de politie nog wel in staat snel op te treden tegen onverlaten, die in de nachtelijke uren er werk van maken anderen uit hun slaap te houden? Die vraag moet zeker gesteld worden, nadat het afgelopen weekend weer goed raak was aan de Wilhelminastraat, pal tegenover KFC. Keiharde muziek en de rest van de buurt kon een goede nachtrust wederom vergeten. Sound battles aan de Wilhelminastraat, die later werden voortgezet op het oude vlaggenplein en de parkeerplaats nabij De Nationale Assemblee. Ook de afgelopen nacht aan de Waterkant, pal voor de schoeiing, werd de gehele buurt onaangenaam verrast door asocialen, die het gepast vonden overluide muziek vanuit voertuigen te lanceren. Het moet gezegd worden, de nachtelijke surveillance van de politie is gewoon soep met ballen en daar moet de regering en in het bijzonder minister Amoksi, verandering in brengen. Het kan namelijk nimmer zo zijn dat we chaos de overhand laten nemen.