Er hangt al jaren een zeer enerverend sfeertje in dit land en dat heeft alles te maken met de economische achteruitgang, die een wezenlijke crisis heeft veroorzaakt en die bepaalde wetenschappers zelfs als depressie wensen te kwalificeren. Een dalende waarde van de SRD ten opzichte van harde convertibele munten als de dollar en euro, heeft gemaakt dat bij onze importeconomie we voortdurend aankijken tegen prijsstijgingen voor goederen en diensten. Door een stagnerende productie, die vooral niet goed gestoeld is op export, wordt er maar weinig c.q. zeer onvoldoende valuta verdiend,  waardoor de vraag naar valuta het aanbod nog steeds overtreft en er dus steeds sprake is geweest van stijgende wisselkoersen. Dit heeft allemaal tot gevolg, dat er nauwelijks sprake is van economische groei, iets dat elk land nodig heeft en naar streeft. Door deze toestand van een gestegen wisselkoers, die gelukkig ietwat is gestabiliseerd, kan niet op stel en sprong herstel en hernieuwde groei, worden gerealiseerd. Voor groei zal de productie op significante wijze moeten worden bevorderd. Slagen we daarin, dan wordt er natuurlijk meer geld verdiend en kan de werkgelegenheid worden bevorderd en zullen de bestedingen van de verdieners, omhoog gaan. We komen dan langzaam weer tot groei. Daar zijn we voorlopig nog lang niet in geslaagd. Er zal ook een zogeheten ‘mind shift’ bij velen onder ons, moeten plaatsvinden. Een mind shift is een van de voornaamste zaken die gerealiseerd dient te worden om groei te brengen in de koopkracht, waardoor men meer kan besteden en het bedrijfsleven meer kan verdienen en als gevolg daarvan, meer zal gaan investeren en natuurlijk produceren. De koopkracht van de bevolking moet echter wél op een gezonde manier tot stand worden gebracht en zeker niet door middel van monetaire financiering, die sowieso altijd leidt tot inflatie die een gierend karakter kan krijgen, zoals we dat tot nog toe in Venezuela zien. Onze economie is tussen 2010 en 2020 volledig op het verkeerde spoor geraakt en dat ondervinden we nu aan den lijve door zwaar verhoogde wisselkoersen en uit de pan gerezen prijzen. Door deze funeste ontwikkeling binnen de economie, zijn vrijwel alle mensen die een maandsalaris verdienen, in de problemen gekomen en genoodzaakt het maandelijkse bestedingspatroon te wijzigen, in zoverre dat nog mogelijk is. Maar er komt een moment waarop je ondanks je veranderde prioriteitstellingen, geen ruimte meer hebt, de meest noodzakelijke zaken aan te schaffen en de maandelijkse lopende uitgaven te doen. Velen hebben dit punt al bereikt en worden door de wanhoop gedreven en tonen dan ook niet begrip meer voor maatregelen die door de overheid worden getroffen in het kader van een IMF-overeenkomst. Het lijden neemt voor velen steeds ernstiger vormen aan, al leunt men al tijden op meer dan één baan. De rek is er voor veel inwonenden van dit land uit en de ontevredenheid neemt toe. De beschuldigende vinger wordt nu steeds vaker en niet ten rechte, naar de huidige regering gewezen. Deze heeft op 25 mei 2020 mandaat gekregen dit land te gaan besturen en heeft tot taak er alles aan te doen, dat de bevolking het toch beter krijgt, want niemand wil nog intensiever en voor langere tijd in de ‘pina’ blijven.  Velen van overheisdswege, nemen het woord ‘betaalbaar’ maar al te vaak in de mond, maar hoe rekbaar is dit begrip. Wat voor de een met wat meer inkomsten betaalbaar is, is dat voor de ander natuurlijk helemaal niet meer. Dus men moet werken naar een situatie waarbij een ieder redelijk kan eten en een gezondere kwaliteit van het leven kan ervaren. Zolang dat niet is verwezenlijkt, zal de onvrede voortleven en misschien zelfs een verergering ondergaan.