Zijn we doelbewust en door de nood gedwongen, thans dit land in de uitverkoop aan het plaatsen? Die indruk bestaat allicht als we alleen maar kijken naar het tempo waarop er in het achterland onze bomen op grote schaal worden omgekapt en het rondhout in ijltempo richting China wordt verscheept. We denken allang niet meer aan het exporteren van gezaagd hout, omdat zulks veel meer opbrengt, maar verschepen zo snel mogelijk het rondhout op tal van manieren. Ja, op tal van manieren en wel in stalen vrachtcontainers, maar ook gewoon in het ruim van grote vrachtschepen. En dan te bedenken dat de opbrengst van een deel van deze boomstammen de staat niet ten goede komt, maar wel de concessiehouders en hun trawanten binnen de regering. En als we kijken naar de grootschalige smokkel van goud, dan is het zeker dat dit land op een zware manier wordt benadeeld en een kleine groep steenrijk wordt. Maar de huidige regering van Suriname heeft ruim onvoldoende inkomsten om haar uitgaven te kunnen dekken en weet geen andere uitweg dan geld te lenen en zo de staatsschuld steeds verder op te krikken. Op 5 april van dit jaar tekende de Chief Executive Officer  Hani Sunbol  van de Islamic Trade Finance Corporation (ITFC), twee overeenkomsten met minister Gillmore Hoefdraad van Financiën waarbij aan Suriname 25 miljoen US-dollar zal worden geleend voor de import van basisgoederen, medicijnen en medische verbruiksartikelen alsook inputs voor de landbouwsector. Het gaat hier om de zoveelste buitenlandse lening die Suriname onder leiding van Hoefdraad in het buitenland heeft afgesloten en inmiddels kan onze buitenlandse schuld in de honderden miljoenen dollars worden genoteerd. Het is te wijten aan de regering dat het zover heeft kunnen komen, dat wij nu genoodzaakt zijn een bedrag van 25 miljoen te lenen om basisgoederen en medicamenten te kunnen aanschaffen en het is natuurlijk niet duidelijk hoe we na één jaar voort zullen moeten gaan voor wat betreft het kopen van deze goederen, wanneer ook dit bedrag is opgedroogd. Deze regering Bouterse blijft maar geld stoppen in de consumptieve sfeer, omdat ze zo denkt de sociale rust te garanderen. Maar zonder productie valt een dergelijke benadering niet vol te houden. Wie niet zelf verdient en daardoor financieel en economisch weerbaar wordt, blijft een bedelaar. De regering denkt tot nog toe niet aan een goede en grootschalige verhoging van de productie die op de export gericht is om zelf voldoende deviezen te verdienen en in de zeer nabije toekomst niet meer afhankelijk te zijn van buitenlandse leningen. We kunnen toch niet tot in het oneindige geld in het buitenland blijven lenen, terwijl we helemaal niet weten hoe al dat geleende geld inclusief de rente terug te betalen. En juist omdat deze regering Bouterse zo desperaat is door haar enorme gebrek aan geld en steeds afnemende inkomsten, is ze nu zelfs genoodzaakt en bereid belangrijke aandelen c.q. haar 30 procent rechten via de N.V. 1 in de Saramacca-concessie te verkopen aan Iamgold/Rosebel Gold Mines. De Raad van Ministers heeft reeds goedkeuring gehecht aan het afstoten van deze zeer belangrijke aandelen die US-dollar 75 miljoen zullen opleveren.  De Nationale Assemblee is nog maar het enige orgaan dat deze verkwanseling van dit deel van onze natuurlijke hulpbronnen zal kunnen tegenhouden. Maar aangezien we weten dat in dit hoogste college van staat in de coalitie slechts jaknikkers en pajongwaaiers zitten, zal deze uitverkoop van dit grote landsbelang, geen obstructie ondervinden. En juist omdat de regering momenteel voor wat betreft haar liquide positie in ernstige problemen verkeert, zal ze haar aandelen in deze goudmijn die vele honderden miljoenen dollars voor de Canadese multinational zal opleveren, prijs geven. Een groter voorbeeld van uitverkoop van het Surinaamse c.q. nationale belang, hebben we in dit land in geen tijden meegemaakt. Het is misschien daarom ook goed dat er tot nog toe buitengaats geen grote en winbare aardolievondsten bij de olieboringen zijn aangetroffen. Deze machthebbers zouden er namelijk ook niet voor schromen ook deze voorraden in de uitverkoop te plaatsen, al was het maar om de macht nog langer te consolideren en het volk verder en intensiever uit te buiten.