De Economische Commissie voor Latijns-Amerika en het Caribisch gebied (Eclac),  de financiële poot van de Verenigde Naties, voorspelt dat we in 2019 een economische groei van 2,8 procent zullen doormaken in Suriname en dat we dit jaar een vooruitgang van 1,9 procent hebben gehad. Het is niet duidelijk hoe de voormelde commissie aan deze groeicijfers komt, maar we hopen wel, dat die niet tot stand zijn gekomen na ingewonnen informatie uit louter bronnen van de overheid, want bij de vorige bezoekjes van minstens één gerenommeerd ratingbureau, werd de delegatie die een bezoek bracht aan ons land ter verzameling van gegevens die betrekking hadden op onder meer de macro-economie, afgeschermd door de autoriteiten en kreeg niet de gelegenheid te praten met bijvoorbeeld gerespecteerde economisten en bankiers. We kunnen dan wel schermen met procenten die betrekking hebben op een eventuele economische groei, maar het is nog steeds zo dat de bevolking van die groei nauwelijks iets merkt. Als er sprake is van groei, waarom zijn zovelen dan verpauperd in deze gemeenschap en afhankelijk gemaakt van pakketten? Als er werkelijk zoveel groei is, waarom worden wij dan voortdurend verder geplukt met wurgende fiscale maatregelen waaronder straks de rij- en voertuigenbelasting? Als er werkelijk zo een groei is, waarom kijkt de overheid dan nog aan tegen een miljardentekort op haar begroting? En als we werkelijk een solide groei voor ogen hebben, waarom laten we die dan bijna totaal afhangen van de mijnbouwsector en wel inkomsten uit de aardolie- en goudsector, terwijl wij weten dat het om de zogeheten ‘commodity’ exportproducten gaat die zwaar onderhevig kunnen zijn aan schommelingen van wereldmarktprijzen? Olieprijzen per barrel kunnen stijgen, maar van de ene op de andere dag weer zwaar kelderen en economieën zware klappen bezorgen. Hetzelfde geldt voor de prijs van goud per troy ounce, die vrijwel dagelijks schommelt en ook enorm kan dalen. Landen die hun economie bijna totaal laten leunen op inkomsten van commodity producten als goud en aardolie, spelen voortdurend Russian Roulette. Waar we ook voortdurend op moeten letten, zijn onze wisselkoersen ten opzichte van de dollar en euro. Zolang we niet in staat zijn wisselkoersen te verdedigen door over meer dan voldoende vreemde valuta te beschikken, is er voor ons niet echt sprake van een economische groei. En als we in de afgelopen jaren een economische neergang hebben gekend die volgens economisten wel 7 procent is geweest, wat is dan die voorspelde groei van 2,8 procent nog waard. Met al die mooie voorspellingen heerst er momenteel een schaarste aan Amerikaanse dollars die de wisselkoers in opwaartse richting stuwt.