Het regiem van Nicolás Maduro in Venezuela verkeert in de grootste problemen. Door jaren achtereen wanbeleid gevoerd te hebben dat zogenaamd gestoeld diende te zijn op een socialistisch model, ligt de economie van het land aan duigen, heeft het de hoogste inflatie ter wereld, heerst er een enorme voedselschaarste, moeten de ziekenhuizen en medici in het land het doen zonder de meest essentiële medicamenten, heerst er schaarste aan alles en vluchten hierdoor duizenden Venezolanen het land uit op zoek naar een beter leven in de omliggende landen en het Caribisch gebied. Het beleid van Maduro en zijn chavistische kliek van opportunisten, moet het thans hebben van leningen en steun van landen als Rusland, China, Iran, Cuba, Bolivia en Ecuador. Maar de zaak zit in Venezuela muurvast en het land wordt geconfronteerd met tal van westerse sancties die dieper snijden in de economie van het land en het dagelijkse leven van de bevolking. Maduro raakt steeds verder met zijn rug tegen de muur en zoekt een uitweg om toch nog wat sympathie van het Venezolaanse volk terug te krijgen en het nationalistische gevoel, aan te wakkeren. Het is voor velen onbekend dat Venezuela een eeuwenoud grensgeschil kent met Guyana over het oostelijk gelegen Essequibo gebied dat op landkaarten als Guyaans aangemerkt staat, maar vanaf de Britse koloniale periode door de Britten werd geannexeerd en door een corrupte arbitrage in handen van de Britten bleef. Venezuela heeft zich nimmer neergelegd bij de claim op het gebied dat meer dan de helft van Guyana bestrijkt en zoals nu blijkt, zeer olierijk is. Venezuela lijkt nu zelfs bereid met militaire middelen het terug te nemen. Een boorschip dat werkzaamheden moet verrichten in het door Venezuela geclaimde buitengaatse Essequibo gebied, werd door de Venezolaanse marine geïntimideerd en heeft zijn werkzaamheden voorlopig gestaakt. Maduro laat nu merken dat hij met militaire middelen bereid is de daad bij het woord te voegen door geen olie-exploratie en dus ook geen exploitatie in de wateren van Essequibo door Guyana en hem aangetrokken buitenlandse maatschappijen, te zullen tolereren. De Guyanese regering heeft furieus gereageerd op de actie van de Venezolaanse marine en stelt bij de Verenigde Naties een klacht tegen Venezuela te zullen indienen. Dat Maduro thans bereid is militaire middelen in te zetten, komt vermoedelijk, omdat hij zich nu gesterkt voelt door de geopolitieke ondersteuning van Vladimir Putin, die onlangs nog twee zware bommenwerpers met een nucleaire capaciteit naar het vliegveld van Maiquetia in Venezuela dirigeerde voor een zogenaamde militaire oefening met het leger van Venezuela. De komst van de Russische toestellen moet echter gezien worden als een intimidatie naar de omliggende landen Brazilië en Columbia en een militaire toezegging aan Maduro. Vandaar dat Maduro zich tegenover de Verenigde Staten, Columbia en Brazilië, nu sterker gevoelt en Guyana laat zien dat hij geen activiteiten in het Essequibo gebied zal tolereren. Maduro haalt nu een soortgelijke actie uit als de generaal Galtieri in de jaren tachtig, toen hij de Falkland eilanden voor de Argentijnen de Malvinas, militair overnam. Ook het militaire regiem van Galtieri was in Argentinië totaal vastgelopen en men zocht toen ook naar een uitweg om meer sympathie bij de Argentijnse bevolking te kweken, omdat de Malvinas altijd een emotionele kwestie is gebleven voor de Argentijnen die deze eilanden als deel van Argentinië zien. We weten allemaal wat er toen gebeurde. De regering van  Margaret Thatcher stuurde het Britse leger erop af om de Falkland eilanden te heroveren en het Argentijnse leger werd daar toen op smadelijke wijze vernederd.  Het militaire regiem van Galtieri stortte vervolgens in en de weg naar de parlementaire democratie in Argentinië werd heropend. Maduro speelt momenteel echter een heel erg gevaarlijk spelletje, los van het feit dat er een oud geschil bestaat over het Essequibo gebied. Maduro dient niet te vergeten, dat Exxon Mobile een Amerikaanse multinationale onderneming is en dat juist daarom, de Amerikaanse regering haar indirecte belangen zal willen beschermen en verdedigen. En als het om grote olievoorraden gaat en het daarover op een veilige manier te kunnen beschikken, dan komen de  grootmachten in beweging en kan de olie eerder een vloek dan een zegen voor Guyana betekenen. We moeten alleen maar kijken hoeveel militaire inspanningen er tot op heden worden gepleegd om de Iraakse olie weg te kunnen blijven pompen. We moeten er daarom niet vreemd van opkijken, als er over enige tijd een grote marine activiteit van Big Brother uit het noorden voor de kust van Guyana kan worden waargenomen waar Maduro en zijn vriend Putin echt geen antwoord op zullen weten te geven. Suriname moet als het om het grensgeschil tussen Venezuela en Guyana gaat, niet binnen de kortste keren partij gaan kiezen, want per slot van rekening heeft Guyana vanaf 1969 een groot deel van ons grondgebied in gijzeling genomen en is tot op heden niet bereid wat ons rechtmatig toekomt, terug te geven. Maduro is door zijn zeer provocerende gedrag op het vasteland van Zuid-Amerika, doende een groot regionaal conflict in de hand te werken en bereid zich daar ook op voor, door op een ongelooflijke wijze zijn land met tal van geavanceerde wapens uit Rusland en China te bevoorraden. Het is nu dan ook niet meer of, maar wanneer de vlam in de pan zal slaan. De regionale consequenties zullen dan voor alle aangrenzende landen en die in het Caribisch gebied, niet te overzien zijn.