Het was gewoon een kwestie van tijd, dat de zeerovers weer zouden toeslaan binnen onze territoriale wateren. Het is voor de zoveelste keer, dat criminelen voor de kust vissersboten aanvallen en de opvarenden mishandelen en zelfs vermoorden. Aan het einde van de vorige week was het aan ook weer goed raak voor de kust en werden vier vissersboten door gewapende zeerovers aangevallen. Van de aangevallen boten werden de opvarenden gelast in zee te springen. Alvorens gedwongen te water te geraken, werden enkele vissers ook nog door de rovers gekapt. Ruim twintig vissers kwamen in het zeewater terecht en slechts vier zijn door de bemanning van andere boten die in de nabije omgeving waren, gered. Van de zestien overige vissers ontbreekt voorlopig nog elk spoor en wordt voor het ergste door familie en vrienden gevreesd. Naar verluidt, is het eerder voorgekomen dat zoveel boten in één keer werden aangevallen door de zeerovers, die het meestal gemunt hebben op de visvangst, waaronder visblaas, de buitenboordmachines, visnetten en persoonlijks bezittingen van de slachtoffers. Bij de meeste roofovervallen op zee is in het verleden gebleken, dat het meestal om criminelen uit Guyana gaat. Het is wel de eerste keer dat zoveel opvarenden gedwongen werden in zee te springen en dat het niet uitgesloten is dat driekwart van hen het niet heeft overleefd. Wat steeds weer opvalt, is dat er sprake is van zeer slechte controle op zee door de autoriteiten van zowel Guyana als Suriname en dat het een ‘free for all’ is buitengaats. Zeerovers hebben dan ook de volste ruimte om anderen aan te vallen te beroven en zelfs te doden. In open zee terechtkomen, betekent vaak een wisse verdrinkingsdood, omdat het slachtoffer ver van de kust te water geraakt en niet weet in welke richting te moeten bewegen om aan land te geraken. De controle van onze marine en kustwacht op zee is zonder te overdrijven ver beneden peil en juist daarom kunnen criminelen op zee hun gang gaan. We hebben dan wel een kustwacht die heel sporadisch de Surinamerivier richting monding en verder uitvaart. De marine ondervindt al jaren een stiefmoederlijke behandeling en ontbeert vaak genoeg de middelen en ook de brandstof, om controlewerkzaamheden op zee te gaan uitvoeren. Steeds wanneer zich ernstige calamiteiten voordoen op zee, dan komt men wel in actie, maar veel te laat. De criminele vogels zijn dan allang gevlogen en zijn er weer onnodige slachtoffers te betreuren. Het is gewoon genant dat we niet eens bij machte zijn onze grenzen op land en zee te bewaken en beschermen. Hetzelfde geldt voor de Guyanese regering, die is ook niet in staat de zeerovers te neutraliseren. Het wordt de hoogste tijd dat we nauwer gaan samenwerken met de Guynanezen om dit gevaar buitengaats te minimaliseren. De vissers die met een visvergunning van LVV in onze zeewateren opereren, weigeren het Vessel Monitoring System, VMS, in hun boten te installeren. Waarom weigeren ze dat? Nou, vermoedelijk willen ze zich niet verbinden aan dit system, omdat ze zich op zee niet aan de door LVV gestelde voorwaarden, horende bij de visvergunning, houden. Vissen in de verkeerde wateren en verboden diepten, zou de voornaamste reden kunnen zijn waarom de vissers het systeem dat een betere monitoring waarborgt, afwijzen. Het systeem biedt wel de mogelijkheid aan de Visserij Dienst van het ministerie precies na te gaan waar het vissersvaartuig is en kan ook sneller alarm slaan wanneer een dergelijk vaartuig en bemanning in groot gevaar verkeren. Het is daarom zeer vreemd dat LVV geen paal en perk stelt en de vergunninghouders niet dwingt het systeem aan te brengen. Personen die niet wensen mee te werken, daarvan zou de visvergunning kunnen worden ingetrokken en de boot verbeurd verklaard. Waarom LVV geen paal en perk stelt met betrekking tot de toepassing van het VMS-systeem, blijft een groot raadsel. Waar zowel de Surinaamse regering als die in Georgetown niet lager onderuit kan, is het blijven talmen om de territoriale wateren van beide landen beter en intensiever te gaan bewaken.