Ofschoon de regering en in het bijzonder de minister van Financiën ons willen doen geloven, dat het ergste voor wat betreft onze economische en financiële crisis voorbij is, merkt de ‘’kleine man’’ daar tot op heden, maar bitter weinig van . Het is nog steeds zo dat de meeste loontrekkers in de tweede week van de maand platzak of populair gesteld ‘’skeer’’ zijn en genoodzaakt bijbaantjes te doen. Ook is het opvallend, hoeveel mensen hun toevlucht nemen tot de zogenaamde kansspelen, die steeds groter in aantal worden en vestiging vinden op ongewone plaatsen. De prijzen in de winkels hebben tot op heden geen dalende trend vertoond en zijn velen ervan overtuigd, dat die niet snel zullen zakken. De koers voor de dollar vertoont een stabiliteit en dat ligt zeker aan enkele factoren. Minder import van goederen, dus ook minder vraag naar vreemde valuta is daar één van. Ook de koopkracht die grotendeels is uitgehold, maakt dat grote importen niet langer verantwoord zijn voor bijvoorbeeld groothandelaren. De grotendeels vernietigde koopkracht maakt het ook steeds moeilijker voor bedrijven het hoofd boven water te kunnen houden. Honderden groot en kleinbedrijven, zijn in de afgelopen 3 jaar dan ook over de kop gegaan. De verarming van dit volk is duidelijk zichtbaar en de verpaupering op veler gebied, niet te ontkennen. De regering zoekt nog aansluiting bij de sterk verarmde samenleving, door met goedkopere voedselpakketten te komen. Voor een lager bedrag dan in de winkel kunnen personen in aanmerking komen voor pakketten. Deden de zogenaamde revolutionairen die nu vertegenwoordigd zijn in de NDP ook tussen 1980 en 1987 toen Suriname ook te kampen had met groot deviezengebrek en we het op een gegeven moment moesten hebben van een kredietlijn met Brazilië groot 80 miljoen dollar, waar niet slechts consumptiegoederen mee werden binnengehaald. Thans grijpt men weer naar een pakkettenoplossing en weinigen weten precies wie dat allemaal financiert. Deze regering heeft de verarming van dit volk voor de derde keer in de hand gewerkt en zoekt nu rust en loyaliteit van de armen, door middel van het wederom verstrekken van voedselpakketten. Voor de verkiezingen van 1987 werden er ook op grote schaal pakketten aan dit volk verstrekt en toch wees het de NDP totaal af en moesten de exponenten uit de revo kiezen voor de oppositiebanken. Dus de mensen thans zoet houden met pakketten, biedt helemaal geen garantie voor het wederom winnen van de verkiezingen in 2020. Wat dit volk werkelijk nodig heeft is een herstelde koopkracht, een goed bestaan, een stabiele en door de Centrale Bank verdedigbare wisselkoers, goed onderwijs, goede gezondheidszorg, goed transport, goede huisvesting, werkgelegenheid en een waardevast salaris. Kortom de kwaliteit van het leven in dit land moet totaal hersteld worden, alleen dan kan de Surinamer hoopvol naar de toekomst kijken. Wat we thans hebben is totaal verwerpelijk en voor elk mens denigrerend. Daarom moet men af van het verstrekken van pakketten. Elke regering die na 2020 komt moet ervoor zorgen dat de Surinaamse mens een redelijk bestaan terugkrijgt en zelf door een goed loon in staat is zijn of haar levensonderhoud te voorzien en zeker niet langer afhankelijk wordt gemaakt van pakketten, die in de meeste gevallen niet aan de wensen van het individu voldoen.