Suriname heeft al zeker drie jaar ernstig te lijden onder een economische achteruitgang, die met het mooie woord ‘recessie’ kan worden aangeduid. Velen vinden het toepasselijk om van een crisis of een precaire situatie te spreken. Een situatie die door verkeerd financieel en economisch beleid van de regering Bouterse is ontstaan. We weten zo langzamerhand allemaal wat er gebeurd is met het aantasten van onze monetaire reserves binnen de Centrale Bank, om zo lang mogelijk een wisselkoes op SRD 3.35,- te houden en de schijn op te wekken, dat het financieel en economisch goed ging met ons land , tot eind 2015 de bom barstte en Bouterse persoonlijk toegaf dat er enorme financiële problemen waren en ten gevolge daarvan, de een na de andere devaluatie van de SRD volgde en we nu zitten op wisselkoersen van SRD 7.65,- voor de dollar en moeten meer dan SRD 9,- inleveren voor een euro. Door deze geldontwaarding van onze SRD, is het logisch dat de inflatie wederom heeft toegeslagen en dienten gevolge de koopkracht daar al zeker twee jaar sterk onder de lijden heeft. Bouterse heeft op verschillende momenten het volk beloofd, dat hij de wisselkoersen onder controle zou brengen en of wederom omlaag zou krijgen. Slechts weinigen die daar geloof aan hebben gehecht, want zonder voldoende monetaire reserves en met kracht op de valutamarkt te kunnen interveniëren, gelukt het geen enkele president de koersen stabiel te houden, laat staan omlaag te brengen.  Een zoethoudertje dus van Bouterse aan de goedgelovige achterban, die bij de beter onderrichte Surinamer, natuurlijk geen ingang heeft kunnen vinden. De wisselkoersen blijven instabiel, omdat ze onder invloed staan van het mechanisme van vraag en aanbod. De regering is er in de afgelopen twee jaar absoluut niet in geslaagd, de economie weer tot groei te brengen en er is zeker sprake van een situatie die aan het verslechteren is, waarbij ze zelfs genoodzaakt is met leningen lokaal en internationaal, haar maandelijkse verplichtingen te kunnen voldoen.  Een wetenschapper hield ons recentelijk voor, dat we zo langzamerhand moeten gaan denken aan het overslaan van recessie naar depressie binnen de economie.  De regering weet volgens kundige wetenschappers tot op heden niet goed hoe ze haar verdiencapaciteit op een goede en verantwoorde wijze moet vermeerderen, zonder het volk wederom door middel van fiscale maatregelen, verder te pijnigen.  Ook slaagt ze er tot op heden niet in, de zo noodzakelijke export-productie op te voeren.  De overheid heeft enorme financiële tekorten en wordt voortdurend geconfronteerd met ontevreden loontrekkers, die door de inflatie al geruime tijd niet meer uitkomen met het salaris en zich steeds vaker roeren en overgaan tot werkneerleggingen.  Door steeds weer beloften te doen, waarvan ze weet dat ze die sowieso niet kan nakomen, tracht ze tijd te winnen. Eigenlijk worden de vakbonden die met looneisen komen, telkenmale met een kluitje in het riet gestuurd. Maar beloven en niet geven, kan niet eindeloos worden volgehouden en daar komen dan toch uiteindelijk grote problemen van. Ook bij de verschillende gewapende machten eist men thans meer geld en daar zal het hard tegen hard gaan en zijn grotere problemen, niet uitgesloten.  De regering met in haar voorste linie de minister van Financiën, moet een keertje ruiterlijk komen toegeven, dat de staat eigenlijk failliet is en niet kan blijven lenen want terugbetalen zal toch volgens afspraak moeten geschieden.  Als de overheid geen uitweg meer heeft wegens haar zeer uitzichtloze financiële toestand, zal ze tot het uiterste middel van de inflatoire financiering grijpen en dat zal elke verdiener in dit land nog meer ellende bezorgen door de dan rap stijgende prijzen voor goederen en diensten.  Meer loon eisen is natuurlijk wel begrijpelijk, maar heeft uiteindelijk nare gevolgen voor de besteding van het verkregen loon.  Hogere prijzen zullen de looncorrecties namelijk binnen de kortste keren doen verdampen.  Waar de regering vooral op moet letten is dat ze niet ertoe overgaat, bepaalde ambtenaren wel beter financieel te bedenken en anderen weer niet, want dat heeft dan de grootste onrust tot gevolg.