De mens wordt al eeuwen hoofdzakelijk beoordeeld op zijn daden en niet op zijn woorden. En dat is nog steeds zo en dus ook in Suriname. Regeringsautoriteiten hebben aangegeven, onderzoek te willen plegen naar de toenemende drugssmokkel in dit land en natuurlijk onze betrokkenheid bij deze transitohandel. Meesmuilend lazen wij een kop in een lokaal dagblad, waarbij het voornemen van de autoriteiten tot het onderzoeken van de toenemende drugssmokkel, werd aangekondigd. Je zou je kunnen afvragen of nu pas de noodzaak wordt ingezien de toenemende drugssmokkel te onderzoeken. We zijn geen vreemden in Jeruzalem en weten al vanaf de jaren ‘80 van de vorige eeuw en wel onder de militaire dictatuur, dat men de grensoverschrijdende misdaad heeft gedoogd en in veel gevallen zelfs geaccommodeerd. En daar is in de afgelopen decennia vanuit een bepaalde hoek, geen verandering meer in gekomen. Niet werken en in een keer vreselijk veel geld verdienen door een congsie aan te gaan met de misdaad, is vanaf die periode gemeengoed geworden bij vooral jonge Surinamers. Er hoeft eigenlijk geen diepgaand onderzoek meer gepleegd te worden.
De zaak is al jaren totaal verziekt en het is zelfs zo, dat het bij ingewijden die zich steeds bezig hebben gehouden met de drugsbestrijding en het monitoren van deze vorm van criminaliteit, bekend is hoe de verschillende lijnen binnen de drugsmisdaad lopen.
Het is ook allang geen geheim meer wie de grote boys and girls zijn en wie ze uit het gezamenlijke belang een hand boven het hoofd houdt. Dat de boel totaal verziekt is, is onlangs wederom gebleken en bewezen. Politieagenten die cocaïne stelen en de verpakking ruilen voor blom. De justitie wil onderzoek plegen en wat gebeurt er als men uiteindelijk heeft vastgesteld wie de grote boosdoeners zijn? Blijft het dan bij een vaststelling van gegevens en gaan de bevindingen dan weer voor langere tijd in een lade, omdat de echte grote boys te gevaarlijk zijn om aan te pakken wegens het feit dat ze kunnen bogen op heel hoge bescherming? We zullen dan ook maar meesmuilend blijven kijken naar koppen zoals voormeld. Wij zijn en blijven er overigens van overtuigd, dat er op het Openbaar Ministerie (OM) vervolgingsambtenaren zitten met het hart op de juiste plek die zeker wel bereid zijn hun werk naar behoren te doen , maar we moeten wel realistisch blijven en onderkennen dat navorsing in dit soort zaken levensbedreigende situaties kunnen ontketenen en daar zit geen enkel mens met een niet-adequate bescherming op te wachten en ook die op het OM zeker niet.
Ook bij buitenlandse drugsbestrijdingsdiensten is men ervan op de hoogte dat in dit land bepaalde criminele elementen op de een of andere manier bescherming genieten en dat men vanwege justitie niet vrij uit de voeten kan, als het om de totale en volledige bestrijding gaat.