Al decennialang heerst er in dit land een zeer noemenswaardige woningnood. Het bezitten van een eigen bouwperceel en woning, is dan ook niet voor een ieder weggelegd.Velen hebben in de afgelopen jaren door het aangaan van leningen, kans gezien een huisje te bouwen, maar even zoveel mensen hebben geen kans een dak boven het hoofd te verwerven waarvan gezegd kan worden, dat het om eigen bezit gaat. Nog veel te veel Surinamers zijn aangewezen op huurwoningen waar over het algemeen vreemde valuta tegenover dient te staan. Door de devaluatie van onze munteenheid ten opzichte van de dollar en de euro, is het voor velen onmogelijk geworden zich nog aan de huurafspraken met de eigenaar te houden. Wie niet kan betalen, moet ontruimen zo keihard wordt dat door de meeste verhuurders aan de huurder gesteld. De enige oplossing voor de huurder is een andere goedkopere woning zoeken of bij familie in te trekken. Bij jonge Surinamers komt dat thans veelvuldig voor. Kinderen die reeds uit huis waren, moeten noodgedwongen terugkeren naar de ouderlijke woning en vaak genoeg ook nog met hun partner. Dit soort noodgedwongen uitwegen brengt vaak genoeg enorme spanningen teweeg. De regering Bouterse heeft daar in de verkiezingscampagne van 2010, handig op ingespeeld door het electoraat te beloven maar liefst 18.000 volkswoningen te zullen bouwen. Wie dat toen geloofd heeft was ronduit naïef, want waar zou dat geld vandaan moeten komen en wie zou deze woningen binnen een tijdsbestek van 5 jaar kunnen neerzetten. Binnen 60 maanden 18.000 woningen opleveren, dat zou betekenen per maand 300 woningen. Ook werd er toen geen duidelijkheid gegeven waar de huizen voor het volk zouden moeten komen. De plaats en de kavels waren erop dat moment niet. Misleiding ten top om zoveel mogelijk stemmen te vergaren. De 18.000 woningen kwamen er niet en uiteindelijk werd het duidelijk, dat als er huizen voor het volk zouden komen, dat toch koopwoningen zouden worden. Koopwoningen die op een goedkope wijze met inferieure bouwmaterialen, tot stand zouden komen. Tot nog toe zijn er een paar honderd opgeleverd en toebedeeld aan overwegend mensen die aan de NDP gelieerd zijn. Over deze huizen wordt steen en been geklaagd, omdat ze volgens lokale aannemers, die niet voor inferieure bouwmaterialen kiezen en dus voor veel meer geld een soortgelijke woning neerzetten, geen lange levensduur hebben en binnen enkele jaren de eigenaars veel meer zullen kosten aan reparaties en vervanging van ondeugdelijk materiaal. Maar daar gaat het de regering niet om . Het gaat haar om het verdelen van huizen aan mensen die de grootste regeringspartij goed gezind zijn en deze mensen in een afhankelijke positie houden, vooral wanneer er weer verkiezingen zijn en deze woningbezitters wederom op de partij dienen te stemmen.Met behulp van China volgt een nieuw woningbouwproject waarbij er 350 woningen zullen worden gebouwd en waarvan nu reeds vermoed wordt, dat bij de verdeling er wederom sprake zal zijn van nepotisme en het bevoordelen van partijmensen. Er wordt namelijk nooit publiekelijk aangegeven, wie wel en wie niet voor een woning in aanmerking zijn gekomen. Toen Alice Amafo tijdens de regering Bouterse I op Sociale Zaken en Volkshuisvesting zat, had ze maar weinig in de melk te brokkelen als het om de verdeling van de zogeheten volkshuizen ging. Thans is het beheer van het voormelde ministerie in handen van de NDP en zal de bewindsvrouwe zeker mee kunnen beslissen wie wel en wie niet over een woning uit de partij van 350 Chinese huizen, zal kunnen beschikken. Huizen, voedselpakketten en schoolpakketten verstrekken aan armlastige personen, is nu in en dat allemaal met belastingcenten. De uiteindelijke bedoeling is al deze begunstigde personen afhankelijk houden en klaarstomen voor de volksraadpleging in 2020 . Ze moeten dan wel loyaal blijven en op paars stemmen.Zo alleen kan men de verkiezingen wederom in eigen voordeel beslissen.