Ashwin Chitanie is geen onbekende in onze samenleving. Velen die hem kennen, kennen hem als te zijn een zorgzame vriend, kennis of familielid. Voor veel mensen, in het bijzonder voor mensen met een beperking, is Chitanie een grote inspiratiebron. Hij zag het levenslicht op 30 oktober 1983. Zijn ouders zijn de bekende dammer H. Chitanie MF en Mw. H. Chitanie-Ramdien. Chitanie is geboren met een motorische beperking. Hij zet zich altijd in voor sociale projecten van verschillende organisaties en verzorgt ook motivatiesessies aan verschillende doelgroepen. Het teruggeven aan de gemeenschap is volgens hem heel belangrijk. “Leed delen met anderen, dan wordt dat alleen maar minder, dat draagt bij aan een gezonde buurt, omgeving en natie.” Chitanie is werkzaam op het ministerie van Onderwijs, Wetenschap en Cultuur (MinOWC) als beleidsadviseur. Hij heeft twee titels, namelijk een bachelorgraad in de rechtswetenschap met als specialisatie internationaal recht (AdeKUS) en een bachelorgraad in business management met als specialisatie juridische instituties (FHR School of Business). Hij won The Most Out-standing Young Person 2016 Award en de People’s Choice Award georganiseerd door JCI. Chitanie beschrijft zichzelf als een ambitieuze schorpioen (sterrenbeeld) die één filosofie hoog in het vaandel heeft: ‘Groei heb je buiten de cirkel van comfort’. Het is volgens hem belangrijk dat een mens zichzelf blijft ontdekken als hij/zij wil groeien, omdat de samenleving en arbeidsmarkt mee veranderen met de ontwikkelingen in de wereld. “Ik leef om mijn wensen en ambities te vervullen”, aldus Chitanie. Het is daarom van belang dat er altijd gekeken wordt wat de mogelijkheden zijn om daar te komen. Hij gelooft er heilig in dat de mens een onuitputtelijke bron van kracht is, maar er moet wel op zoek worden gegaan naar die kracht die nodig is om onszelf te herontdekken en onze talenten te blijven ontwikkelen.
In de jaren ‘80 was Chitanie op school de enige met een motorische beperking. De leerlingen dachten dat zijn benen kapot waren. Hij werd om zijn beperking geplaagd op school (broko futu etc.), maar Chitanie had een duidelijk standpunt: of er werd met hem gespeeld of hij leerde ze hoe het hoorde. Dit was voor hem belangrijk, hij vond toen al –en nog steeds- dat een mens het beste voor zichzelf kan opkomen, doet men dat niet, dan zullen mensen over je heen lopen. Toen hij ouder werd, begreep hij, dat de kinderen toen geen benaming aan zijn beperking konden geven omdat ze niet wisten wat het eigenlijk was.
Acceptatie
Voor Chitanie was het in het begin ook niet makkelijk om zijn beperking te accepteren. Hij stelde allerlei vragen aan zijn ouders, waarom hij niet kon voetballen etc. De ouders van Chitanie brachten hem op een dag naar Huize Betheljada, daar zag hij mensen met zware fysieke en psychische beperkingen. Daarna heeft hij zichzelf nooit meer de vraag gesteld waarom hij dit of dat niet kan. De acceptatie is vanaf dat moment heel snel gegaan bij Chitanie en zijn opvoeding heeft daar ook een rol in gespeeld. Zijn ouders hebben hem zoveel mogelijk aan alles mee laten doen. Zo kocht zijn vader een voetbal, zodat hij kon voetballen met zijn vader. Hij droeg dan twee spijkerbroeken en twee kousen, en zat op zijn knieën voetbal te spelen. Zijn ouders gingen ervan uit dat alles kan, maar het moet wel aangepast worden. Mensen met een beperking hebben volgens Chitanie, geduld, begrip en een kans nodig en geen medelijden, want daarmee bereiken ze niets. Dankzij zijn ouders heeft hij een prachtige jeugd gehad. Net als zijn vader heeft Chitanie ook affiniteit met de damsporten is hij een bevoegd arbiter. Hij helpt kinderen van de damvereniging Klassieke Meester om de damsport te leren spelen.
Onderwijs
Volgens de artsen moest Chitanie naar het speciaal onderwijs, omdat hij traag was in ontwikkeling. Zijn ouders hebben daartegen geprotesteerd en dankzij het netwerk van zijn vader, kwam hij terecht in het regulier onderwijs. Voor Chitanie was het niet gemakkelijk op school, omdat hij langzaam leerde. Ondanks dit, heeft hij vandaag de dag twee titels op zijn naam staan. Het enige wat hij nodig had, was een kans en de ondersteuning van zijn ouders. Chitanie heeft geen moment gehad waarin hij het wilde opgeven, dit kwam ook door zijn omgeving, die hem aanmoedigde om door te zetten. In het schooljaar 2005-2006 slaagde Chitanie van de middelbare school, waarna hij het schakeljaar heeft bezocht op de Anton de Kom Universiteit van Suriname (AdeKUS). Voor de universiteit was het de eerste keer dat een student met een motorische beperking college zou volgen. De universiteit heeft zoveel mogelijk geprobeerd om maatregelen te treffen in relatie tot de beperking van Chitanie, waarbij de lessen in de verschillende lokalen werden ingedeeld. Alleen was de afstand voor het vak wiskunde relatief ver. Zijn ouders bleven op het complex om Chitanie te vervoeren naar het lokaal (16:00u-21:00u). Dit hebben zij een jaar gedaan. Na het schakeljaar werd het moeilijker, omdat het complex van de universiteit niet rolstoeltoegankelijk is. Aan Chitanie werd de mogelijkheid geboden om aan zelfstudie te doen en middels e-mail in contact te blijven met docenten, maar hij veegde dit aanbod van de tafel, omdat hij van mening is dat hij het recht heeft om een gewone student te zijn. Drie maanden lang heeft Chitanie de trappen van het IOL moeten beklimmen tijdens zijn studie rechten. Gelukkig wachtte de docent op hem en werd hij geholpen door vijf medestudenten. De druk van docenten en medestudenten heeft gemaakt dat de universiteit genoodzaakt was om op de begane grond de colleges te verzorgen. Chitanie zegt dat het belangrijk is dat mensen in deze globaliserende wereld aantrekkelijk blijven voor de arbeidsmarkt en dat doen ze door kennisvergaring in relatie tot de praktijk.
Chitanie heeft zich ingeschreven voor de Master in Educationand Research or Sustainable Development op AdeKUS. Dit keer heeft de universiteit vanaf het begin ervoor gezorgd dat de colleges op de begane grond gevolgd kunnen worden. Hij noemt dit een duurzame ontwikkeling, omdat de universiteit te maken heeft met concurrentie van andere onderwijsinstellingen en met deze stap voorziet in een behoefte, namelijk mogelijkheden creëren voor studenten met een beperking die willen studeren aan de universiteit. In november begint Chitanie ook met zijn pedagogische opleiding (PG extern) op het IOL, waarbij de opleiding ook op de begane grond zal worden verzorgd. Zolang hij leeft, zal hij blijven studeren, hij wil vooral een voorbeeld zijn voor mensen die denken dat studeren met een beperking niet mogelijk is.
Liefde
De samenleving zit volgens Chitanie vol met waardeoordelen en vragen over het seksuele lleven van mensen met een beperking. Kan hij of zij normale kinderen krijgen, is het niet erfelijk, en ga zo maar door. Hij zegt dat het vanzelfsprekend is dat ouders vaak bang zijn als zij horen dat hun kind verliefd is op iemand met een beperking.
Het heeft volgens hem te maken met de bewustwording over mensen met een beperking die verder op gang moet worden gebracht en het beeld dat men heeft van mensen met een beperking, dat ze onder andere geen seks kunnen hebben en geen gevoelens hebben.
Chitanie benadrukt dat mensen met een beperking gevoelens hebben en dat hij tot op heden een hele grote groep van vrouwen om zich heen heeft. Het is volgens hem belangrijk dat wanneer de ene partner fysiek niet alles kan doen, de andere partner aanvult. Hij zegt lachend: “Wie kan alles?”. Voor hem is het belangrijk dat het gezin financiële en sociale zekerheid heeft. Hij is zich ervan bewust dat niet alles rozegeur en maneschijn zal zijn. Zo geeft hij aan dat hij niet zal kunnen voetballen en dansen met zijn kinderen, maar dat hij ze wel op voetballen en dansles kan zetten en ook kan gaan kijken hoe ze voetballen en dansen.
