Pimba, ook bekend als kaolin, is een witte kleisoort die in onze samenleving veel wordt geconsumeerd door vooral zwangere vrouwen, maar toch niet zo veilig blijkt te zijn. Voedseltechnoloog Ricky Stutgard, gevraagd naar een reactie, geeft aan dat het eten van deze klei door vooral zwangere vrouwen voor gehandicapte baby’s kan zorgen. Hij legt uit dat pimba aluminium bevat en dat teveel aluminium een direct effect heeft op de ontwikkeling van het ongeboren kind. Hij zegt verder dat het al voorgekomen is dat twee zwangere vrouwen in Frans- Guyana zijn overleden, omdat hun organen verstopt waren geraakt door het eten van pimba. Stutgard verklaart dat zwangere vrouwen pimba gebruiken tegen misselijkheid of om lostu/ pika weg te halen.

Hij geeft aan dat de arts hiervoor tabletten voorschrijft die ook aluminium bevatten. Echter zijn er volgens hem grote verschillen tussen pimba en de tabletten die een arts voorschrijft. Stutgard legt uit dat de tabletten steriel zijn en een doseringsvoorschrift bevatten, terwijl pimba bacteriën bevat, omdat het niet gezuiverd is. Het eten ervan naar behoefte zorgt ervoor dat er teveel aluminium in het lichaam terecht komt. Over lostu is hij van mening dat dit een teken is dat het lichaam een tekort heeft aan bepaalde voedingsstoffen.

Alhoewel Stutgard geen voorstander is van het consumeren van pimba, zegt hij dat de klei ook voordelen heeft. Zo legt hij uit dat de inheemsen bijvoorbeeld pimba gebruiken om gif te binden. Hij geeft aan dat Zuid-Amerika verschillende giftige aardappelen heeft en dat het gif gebonden wordt door de klei over de aardappelen te smeren alvorens die te consumeren. Deze techniek is afgekeken van de papegaaien. Een ander voordeel dat pimba kan hebben, is dat wanneer iemand gramaxone heeft ingenomen, pimba het gif kan binden. Hij benadrukt wel dat dit alleen voor noodsituaties is om te voorkomen dat de persoon komt te overlijden. Stutgard vertelt ook dat tijdens de slavernij de slaven vaak slechte voeding kregen en pimba werd gebruikt om het tekort aan vitamines en mineralen aan te vullen. Hij benadrukt dat het niet verstandig is om pimba te consumeren. Stutgard erkent dat weinig mensen op de hoogte zijn van de effecten van pimba. Hij is van mening dat het niet alleen bij voorlichting moet blijven, maar dat er een alternatief geboden moet worden aan mensen die pimba eten. De voedseltechnoloog denkt aan dit kader aan kleipap, die te verkrijgen is bij de verschillende apotheken in ons land en op een verantwoorde wijze zij is verwerkt.

door Johannes Damodar Patak