Door de vele drugsvangsten en voornamelijk de hele grote in de afgelopen maanden, staan de meesten er niet eens meer bij stil hoe ernstig we als land in het criminele circuit zijn beland en hoe innig verbonden we zijn geraakt met de grensoverschrijdende misdaad. Er wordt over gesproken en al schouderophalend wordt gesteld, dat douane en politie weer een grote lay hebben gevangen. Men is maar nauwelijks geïnteresseerd te weten wie als verdacht worden aangemerkt en wie wel door de politie is aangehouden en in verzekering gesteld en aan vervolging blootgesteld. Door ingewijden bij het onderzoek wordt soms losgelaten wie nog gezocht worden en wie inmiddels al het land uit zijn gevlucht en zich bijvoorbeeld in Brazilië schuilhouden en van daaruit hun misdadige activiteiten gewoon voortzetten. Klinkende namen uit zeer welgestelde families komen dan naar voren en doen dan gelijk tal van vraagtekens rijzen. Hoe hebben deze lui wederom kans gezien het land op tijd te verlaten en uit handen van de justitie te blijven? Hebben ze daarbij steun gekregen? Een vraag waar moeilijk antwoord op verkregen zal kunnen worden. Bepaalde invloeden gaan zeer ver en zeker wanneer er met grote bedragen wordt gestrooid. Wat wel opmerkelijk is, zijn de grote hoeveelheden die thans over zee naar West-Europa gaan en waar de vrachtcontainers aan de smokkelaar uitkomst bieden, althans tot voor kort hebben geboden, gezien de grote vangsten van douane en politie in de afgelopen weken. De eerste vangst betrof 978 kilo cocaïne en de vorige week 1751 kilo cocaïne. In beide gevallen in de Dr. Jules Sedney Haven en weggemoffeld in stalen vrachtcontainers. Een lezer wees er onlangs nog op dat het geen goede zaak is dat hout wordt geladen bestemd voor export in vrachtcontainers op de afgelegen en slecht verlichte weg die leidt naar Afobaka en waarbij er geen onmiddellijke controle is van de douane. Waar deze grote partij cocaïne in de vrachtcontainer is geladen, weten we niet maar het is wel ongebruikelijk dat de douane er niet bij is geweest of heeft kunnen zijn. De enorme vangsten van de afgelopen weken geven aan hoe ernstig de doorvoerrol van Suriname is en dat de meeste drugs echt niet meer via de Johan Adolf Pengel luchthaven richting Schiphol gaat, maar via zeetransport. Als we naar de straatwaarde in West-Europa kijken van de twee vangsten in de haven van Paramaribo, dan begrijpen we ook hoe het komt dat er binnen het parallele geldcircuit op bepaalde momenten voldoende deviezen te verkrijgen zijn en dan in het kader van het witwassen van oneigenlijk verkregen financiële middelen. Deze vangsten betekenen natuurlijk ook een enorme klap, c.q. schade, voor de drugshandel. Deze twee partijen geven aan dat het algemeen gebruik schijnt te zijn en dat het zeker niet uitgesloten is, dat het om de zoveelste transporten via deze zeeroute ging. Het overladen op zee in kleinere schepen is al enige tijd bekend bij drugsbestrijdingsdiensten. Zonder dat wij erbij stilstaan, is Suriname thans met grote nadruk geplaatst in de kijker van de grote drugsbestrijdingsdiensten in West-Europa en natuurlijk ook de Verenigde Staten van Amerika. Kort geleden werd ook een partij drugs, afkomstig uit ons land, gevonden op Jamaica. Deze verdovende middelen hadden zeker een bestemming in de VS. Heel lang concentreerden de handelaren in drugs zich op West-Europa omdat de straffen aanmerkelijk lager zouden liggen dan in de V.S.
Daar schijnt nu verandering in gekomen te zijn en men tracht ook de Amerikaanse markt te bestrijken. Hierdoor vindt er een verscherping van de aandacht, gericht op Suriname van de Drugs Enforcement Agency (DEA), plaats. De DEA heeft thans nog kantoor in Guyana, want dit buurland is de schakel in de doorvoer van cocaïne naar Suriname en verder. Maar de DEA heeft al aan de Surinaamse regering laten weten, de samenwerking met onze drugsbestrijdingsdiensten te willen intensiveren omdat er een verontrustende toename in de drugssmokkel naar voornamelijk westerse mogendheden geconstateerd is. Oud-minister van Justitie en Politie, Mr. Jennifer Van Dijk-Silos, voelde er veel voor de DEA wederom naar Paramaribo te halen, maar daar is om voor ons onbekende redenen tot nog toe niet veel van terechtgekomen. Er vindt naar wij vernemen wél samenwerking van case tot case plaats tussen de Surinaamse opsporingsfunctionarissen en de Amerikaanse dienst. Dat de pressie op Suriname zal worden opgevoerd om de drugshandel harder aan te pakken, staat buiten kijf na de grote vangsten in de Dr. Jules Sedney Haven. De regering Bouterse zal geen al te grote keus hebben dan meewerken, anders kunnen er vervelende sancties tegen ons land genomen worden. Een van die pressiemiddelen kan via het bankwezen worden geconcretiseerd. De grote vangsten hebben ons in ieder geval als natie zeker geen betere naam bezorgd.