De situatie in Venezuela is rap aan het verslechteren en dat valt ook duidelijk te merken aan de dagelijkse berichtgeving over de gewelddadigheden in het land en de retoriek van het Venezolaanse staatshoofd Nicolás Maduro, die de schuldigen van de huidige sociale onrust, zoals gewoonlijk bij linkse despoten op dit continent, aanhoudend zoekt in Washington. Zodra men geen raad meer weet en het beleid helemaal is vastgelopen door wanbestuur en het volk verhaal komt halen en niet langer in de katibo wenst te leven, is het het imperialism van Washington en de CIA die aan het wroeten zijn. De linkse beweging van Hugo Chavez, de voormalige president van Venezuela en nu onder leiding van Nicolás Maduro, heeft het land naar de verdoemenis geholpen en zoekt thans de schuld bij de regering van de Verenigde Staten van Amerika. We willen niet beweren dat de VS helemaal geen bemoeienis heeft in Venezuela, maar de grootste ellende die dit land thans overkomt, is voor een groot deel veroorzaakt door de chavistische beweging en haar populistische beleid. Venezuela heeft ook niet goed weten in te spelen op een plotsklaps dalende prijs voor een barrel aardolie, die van boven de 100 dollar per vat ineens in elkaar zakte naar onder de 50 dollar voor hetzelfde vat. Vermoedelijk had men net als in Suriname geen solide noodfondsen gecreëerd en bleef men zich maar blindstaren op de miljarden dollars die maandelijks binnenstroomden toen de prijs nog boven de 100 dollar per vat lag. Dat de zaak in Venezuela volkomen uit de hand aan het lopen is, behoeft geen lang betoog. Het volk wil verandering en is bereid daar grote offers voor te brengen. Wie de contemporaine geschiedenis van bijvoorbeeld Venezuela kent, weet dat het land in het verleden te maken heeft gehad met militaire machtsovernames en dat die erg bloedig zijn geweest. Het zal daarom niemand verbazen als het leger besluit in te grijpen om het land van verdere ondergang te behoeden. Op 11 september 1973 pleegde generaal Augusto Pinochet Ugarte ook een staatsgreep tegen president Allende van Chili, nadat de situatie in het land volledig chaotisch was geworden en een burgeroorlog op handen was. Chili was destijds ook beland in de greep van de links radicalen onder leiding van Salvador Allende en de directe invloed van Cuba en de Sovjet Unie. Toen waren er duidelijke aanwijzingen, dat de VS en de CIA hun aandacht nadrukkelijk hadden gevestigd op Chili en er alles aan deden, Allende ten val te brengen. Pinochet kreeg in de jaren na de coup dan ook zichtbare steun uit de VS. Chili is thans een welvarend land en doet het economisch beter dan zijn buren. De huidige situatie in Venezuela baart velen op dit halfrond en ook elders grote zorgen, omdat een burgeroorlog in het land van Simon Bolivar nu niet langer tot de onmogelijkheden behoort en verstrekkende consequenties kan hebben voor de regio, al was het maar om het grote aantal vluchtelingen dat de grenzen zal oversteken om een veilig heenkomen te zoeken. Een humanitaire ramp is dan zeker het gevolg van al hetgeen zich thans afspeelt in Caracas en andere steden. Ook Suriname zal daarbij last ondervinden van Venezolanen die voor korte of langere tijd ons gebied ongewenst zullen betreden. Als lid van de VN zullen wij dan genoodzaakt zijn deze vluchtlingen op te vangen. Laten wij daarom blijven hopen dat het niet zover komt. Maduro moet thans inzien dat de doorsnee Venezolaan verandering wenst en genoeg heeft van zijn beleid dat volledig verzand is. Ook Suriname moet zijn buitenlands beleid ten opzichte van Venezuela met de nodige doortastendheid verder gaan bepalen en niet langer blindelings achter Maduro aanlopen. Maduro bevindt zich namelijk op een doodlopend spoor, alleen wil hij dat zelf nog niet beamen en zoekt de schuld overal, behalve bij zijn eigen regering en beleid.