In alle voorbarigheid heeft president Bouterse afgelopen dinsdag in De Nationale Assemblee verklaard dat de momenteel in ons land vertoevende Cubanen  die al enige tijd voor het gebouw van het Rode Kruis aan de Gravenberchastraat protesteren, niet in aanmerking zullen komen voor politiek asiel. Vijftien Cubanen waaronder kinderen, komen volgens hun mening in aanmerking voor een vluchtelingenstatus en verlangen uiteindelijk politiek asiel. De protesterende Cubanen zijn van mening dat hun aanvraag  voor het verkrijgen van een vluchtelingenstatus veel te lang duurt en wensen dat het Rode Kruis, dat als liaison dient van de VN-vluchtelingenorganisatie UNHCR, niet genoeg vaart zet achter hun aanvraag. De  Cubanen geven niet aan, dat ze in ons land politiek asiel willen aanvragen, maar zijn er wel op gebrand de vluchtelingenstatus te verkrijgen en daarvoor zijn de protesten voor het hoofdkantoor van het Rode Kruis in ons land.  De regering dient, zoals dat internationaal gebruikelijk is, precies na te gaan wat de status van deze mensen is en daarbij kan niet door een president op voorbarige wijze worden vastgesteld, dat de mensen naar politiek asiel kunnen fluiten. Gelijk stellen dat de mensen zullen worden gerepatrieerd, is op dit moment daarom ongepast. Stel dat een naburig land de mensen politiek asiel wenst te verlenen als vastgesteld is dat ze een vluchtelingenstatus hebben, dan is het gebruikelijk dat ze worden opgevangen door het asielverlenende land. De bijna dreigende houding van de president  met uitzetting van de Cubanen naar Cuba, is naar onze mening niet helemaal vreemd. Bouterse onderhoudt sinds zijn aantreden in 2010 zeer nauwe bilaterale  relaties met het totalitaire Castro regiem op Cuba, dat bekend staat om het op grote schaal schenden van de mensenrechten. Het is Bouterse er klaarblijkelijk aan gelegen, dat de goede banden met het regiem in Havanna intact blijven en het kan hem dan ook naar het schijnt geen zier schelen, wat er met de vijftien Cubanen zou kunnen gebeuren als ze teruggestuurd worden naar Cuba. Cubanen die zich in het buitenland op een dergelijke manier profileren en duidelijk aangeven dat ze niet naar Cuba terug willen omdat ze het regiem aldaar zijn ontvlucht, lopen groot gevaar bij een eventuele repatriëring. Sturen we daarom deze vijftien mensen terug naar Cuba, dan gooien we ze regelrecht voor de leeuwen. Bouterse is duidelijk alleen geïnteresseerd in een goede bestendiging van de bilaterale relatie met het regiem in Havanna dat alles behalve democratisch is ingesteld. Na de dood van Fidel Castro is er wel het een en ander in positieve zin veranderd op het eiland, maar het is nog steeds zo, dat de respectering van de mensenrechten daar nog steeds niet gegarandeerd is.  Waar Bouters ook rekening mee dient te houden, is dat Suriname  zich aan internationale verdragen heeft gecommitteerd en dat wij niet zomaar handelingen kunnen plegen die in strijd zijn met die verdragen.  De kwestie van de Cubaanse demonstranten die een vluchtelingenstatus nastreven, moet daarom dan ook met de nodige zorg en voorzichtigheid worden aangepakt en afgehandeld. Voor-barigheid en impulsief handelen in deze kwestie kan ons als land alleen maar een slechte reputatie en veroordeling van met name mensenrechten organisaties bezorgen.