Afgelopen woensdag zijn de bustarieven omhoog gegaan. Voor de bushouders was deze verhoging noodzakelijk, want ook zij hebben het, net zoals de rest van de bevolking, moeilijk om het hoofd boven water te houden. Deze verhoging hebben zij na ruim vijf en een halve maand gehad. Hoewel deze verhoging de een goed uitkomt, betekent het voor de ander dieper het dal in. Inmiddels is gebleken dat veel schoolgaande jongeren moeite hebben met deze tarieven. Men had wel een verhoging verwacht, maar niet dat die zo hoog zou zijn. Jongeren die verzorgd worden door hun ouders, voelen misschien niet hoe moeilijk het is om zoveel voor de bus te moeten betalen. Daarentegen heb je jongeren die voor zichzelf zorgen, om toch te kunnen studeren zoeken de meesten van hen een baan. We weten allemaal dat de meeste jongeren die werken en naar school gaan, niet meer dan SRD 1300 verdienen. Door de devaluatie van de Surinaamse munteenheid kwamen veel jongeren al niet uit, maar nu vragen veel jongeren zich af wat belangrijker is: overleven of verder studeren. De regering staat er misschien niet bij stil, maar dit kan de nekslag voor vele jongeren zijn die het al moeilijk hadden om hun studie te bekostigen. Deze tariefsverhoging van de particuliere bussen kan verregaande gevolgen hebben, vooral voor de jeugd, die we zien als de toekomst van morgen. Doordat de situatie in het land steeds nijpender wordt, kan het zijn dat veel jongeren het niet meer zitten en de school verlaten, om een werk te gaan zoeken. Ja, dan zal de regering zitten met een grote groep drop-outs die tot van alles in staat is. Dan zijn we nog verder van huis.
Tegenstanders van de regering mogen schreeuwen dat het jongeren zijn die gestemd hebben op deze regering, dus dan moeten ze maar zitten met de gebakken peren. Maar één ding moeten deze mensen niet vergeten: niet alle jongeren hebben gestemd op deze regering en ook al was dat het geval, niemand heeft ervoor gestemd om in deze slechte economische situatie terecht te komen. Verder nog merken niet alleen de jongeren dat het met de dag slechter wordt in het land, maar elke jonge burger van Suriname voelt dat nu.
Al willen deze jongeren hun doelen nastreven, is dat moeilijk te realiseren, gezien het feit dat het schoolvervoer niet toereikend is voor elke schoolgaande. Daarnaast is het openbaar vervoer, dat goedkoper is dan de particuliere lijnbussen, niet goed geordend. Dus veel keus hebben de jongeren niet.
Nu wordt er van diverse kanten uitgekeken naar een tegemoetkoming van de regering aan deze groep jonge burgers. De regering moet dus echt gaan werken aan oplossingen voor de jongeren, wil zij de toekomst van morgen een goede educatie garanderen.