Het is thans geen geheim meer dat tienduizenden Surinamers schoon genoeg hebben van het kabinet Bouterse en het door hem gevoerde wanbeleid van verkwisting , verkeerde prioteitstellingen en corruptie. Het overgrote deel van deze Surinamers klaagt dagelijks steen en been over de achteruitgang in het land en de totale verarming die steeds grotere vormen aanneemt. Ofschoon de minister van Financiën steevast durft beweren dat het thans beter gaat in Suriname dan in 2016, zijn er slechts weinigen die de positieve veranderingen, zoals door Hoefdraad ons voorgehouden, zien. De mededelingen in het Parlement van Hoefdraad over de vermeende economische en financiële progressie, wordt dan ook door de meesten met een korreltje zout genomen. Alles wordt duurder en niets wijst er thans op dat we op korte termijn uit deze financiële misère, die veroorzaakt is door verkwisting vanwege de staat en devaluaties van de SRD, zullen geraken. En juist omdat de zaak er zo hulpeloos uitziet en het overgrote deel van de samenleving steeds radelozer wordt, is er protest ontstaan. Protest dat zodanig is aangegroeid dat straatacties niet meer vreemd zijn. Steeds meer groeperingen sluiten zich bij dit volksprotest aan en het eerstvolgende is voor 20 mei aanstaande gepland. Dit volksprotest zal vanuit het hoofdkwartier van de NPS gestalte krijgen. Behalve delen van de vakbeweging , andere maatschappelijke groeperingen die de regering Bouterse zat zijn, hebben ook de politieke partijen NPS, VHP, Pertjajah Luhur en ABOP, besloten hun mensen op te roepen te participeren aan dit grootschalige protest tegen de regering. Maar gezien de reputatie van de exponenten van de NDP uit de revo-tijd en al hetgeen waartoe bepaalde lieden binnen deze partij in staat zijn als we het hebben over mensenrechtenschendingen, zijn er toch velen die angstig zijn te participeren aan het protest op 20 mei. Bedreigingen, intimidatie en wraakacties, daar vrezen velen voor en daarom zijn er nog steeds mensen die wel de schurft hebben aan de regering, maar toch bang zijn om deel te nemen aan demonstraties. Enkele mensen belast met de mobilisatie van het protest, hebben gedacht een oplossing voor deze groep ‘angsthazen’ te vinden door ze maskers aan te bieden, waardoor hun identiteit tijdens de straatacties geheim blijft. Degenen die dit hebben bedacht, realiseren zich niet dat het dragen van een masker een averechtse werking zou kunnen hebben, als men eenmaal op de openbare weg is.  Een persoon met een masker op kan dat doen om zijn identiteit te beschermen, maar kan ook een masker opzetten om handelingen te plegen die tot ernstige calamiteiten kunnen leiden. De mensen die een masker opzetten en geen identiteit willen verbloemen, kunnen naar Grun Dyari komen om hun eigen verborgen agenda gestalte te geven en door hun handelingen, anderen in gevaar brengen. En wie weet welke opdrachtgever achter deze verborgen agenda zit.  Mensen met een masker op en niet-vreedzame bedoelingen, kunnen met het grootste gemak provocerend naar wetshandhavers optreden en zaken uit de hand doen  lopen. In Caracas zijn de meest gewelddadige demonstranten die in gevecht geraken met de politie en ordetroepen, mensen die hun gezicht bedekt houden. Het zijn de stenen- en andere projectielenwerpers die een bepaalde gewelddadige sfeer creëren.  We willen geen doembeelden opwekken, maar weten wel dat er misbruik kan worden gemaakt van de maskers die vreedzame demonstranten willen opzetten, omdat ze niet later geïntimideerd of bedreigd willen worden. Maar maskers vertegenwoordigen een keerzijde van de medaille, zoals voormeld en daar moeten de organisatoren van het protest wel terdege rekening mee houden.  Het strijden met een open vizier kan daarom groter effect sorteren. Al die mensen die in de voorste linie lopen en zich al voortrekkers c.q. leiders van het verzet tonen, lopen toch ook gevaar voor intimidatie en bedreiging? En toch lopen ze niet met maskers op.  De deelnemende personen en groepen moeten daarom ook niet bang zijn en gewoon participeren. De macht van het volk  is veel groter dan de eventuele terreur van een groep die zich in het nauw gedreven voelt. Men zal blijven intimideren en bedreigen, maar het volk bepaalt uiteindelijk wat er in dit land moet gebeuren en wie het mag besturen in het belang van echte vooruitgang.