Retrogressie, een mooi woord voor teruggang oftewel achteruitgang, een fenomeen waar we thans in dit land mee te maken hebben en waar een ieder, met uitzondering van een aantal dieftig en corrupt ingestelden ,nadeel van ondervindt. Suriname is in rap tempo aan het verarmen en we zitten met een bestuur dat niet competent genoeg is om ons uit deze toestand van aanhoudende achteruitgang en verpaupering te halen. Men is doodgewoon niet inventief genoeg en bezit te gering bestuurlijk vermogen om dit land uit de vrije val waarin het is beland, te halen. Een regering die nog steeds niet in staat is een Meerjaren Ontwikkelings Plan, MOP naar het parlement te sturen om simultaan de begroting voor 2017 in behandeling te nemen, zwaait met een brevet van ongeschiktheid. En terwijl er al maanden zaken op de lange baan worden geschoven, komt de in grote financiële nood verkerende regering met een absurde verhoging van brandstoftarieven die het volk nog verder doet verarmen. En toch zijn er nog mensen die er vanuit gaan dat het nog niet slecht genoeg is en dat we nog te eten hebben. Dan rijst natuurlijk gelijk de vraag: zijn deze mensen wel in staat de huidige precaire situatie goed te beoordelen en weten ze niet wat er allemaal nog komt, waardoor het laatste stuk brood ze ook nog uit de mond gestoten zal worden? Ook dient de vraag gesteld te worden, wat men dan bedoelt met het eten dat dagelijks op tafel wordt gezet. Betreft het een gezond dieet met de juiste voedingswaarden? Zijn we ook daar niet op aan het bezuinigen, waardoor na enige tijd ziekten door ondervoeding, zullen optreden? Er zijn nu eenmaal mensen die emotioneel aan een politieke stroming zijn verbonden en ook nog bereid zijn terwille van het handhaven van een politiek kliekje, te pienaren. Gelukkig wordt die groep met de dag kleiner en is ze niet langer bereid in te leveren om een NDP-kliek aan de macht te houden, een kliek die doelbewust doende is zich te verrijken en geen rekening houdt met de vreselijke sociale achterstand van de massa. Dat er sprake is van achteruitgang op elke gebied in dit land, valt niet te ontkennen. De mensen kunnen steeds minder doen met het loon, omdat alles duurder is geworden en salarisverhogingen alsmaar op zich laten wachten, omdat de verdiencapaciteit van de werkgever niet is gestegen of zelfs achteruit is gegaan gezien de dalende omzet. De regering plukt en plukt en tracht meer geld uit de zakken van de algehele bevolking te kloppen. Ze heeft daarvoor natuurlijk verschillende mogelijkheden via knellende fiscale maatregelen. Wat ze al langer dan twee jaar aan het doen is , is uit te proberen hoever ze kan gaan met allerlei verhogingen die ze op het volk aan het loslaten is. Nou, we zijn thans zover dat ze op een punt beland is, dat het volk de meest recente brandstofverhogingen niet wenst te pikken, omdat die voor meer verhogingen zal zorgen. De regering probeert een IMF-programma uit te voeren, om zo op aanwijzen van dit fonds, de economie van dit land weer op goed spoor te krijgen. En dat moet dan allemaal ten koste van het Surinaamse volk geschieden. Hetgeen betekent dat de regering van deze bevolking verwacht en eist dat ze bereid zal zijn nog heviger te pienaren. IMF-regels moeten doorgedrukt worden, omdat de regering het zonder de IMF-penningen van honderden miljoenen, zeker niet zal redden om de economie draaiende te houden. De regering kan het wel vergeten als we kijken naar hoeveel verzet er nu al is na een brandstofverhoging van 0,58 SRD cent per liter. Ze kan dan de wegen- en voertuigenbelasting die ze ons in het verschiet heeft gesteld, nu reeds vergeten. En ook kan ze haar belasting toegevoegde waarde, btw-plannen ook gerust weer in de lade plaatsen, want ook daartegen zal het verzet niet gering zijn. Het volk roert zich en ook president Bouterse weet wat zulks uiteindelijk tot gevolg kan hebben. Als de sociale onrust aanhoudt en in volume toeneemt, weet het gehele NDP-kabinet wat erop staat. Vandaar dat men thans bezig is met een verdeel- en heersstrategie die uiteindelijk niet veel zal opleveren, want de meeste Surinamers zijn wakker en wensen niet verder af te glijden richting totale armoede. Revotaferelen kunnen we absolouut niet meer hebben en richting Venezolaanse toestanden willen we helemaal niet koersen. De regering doet er dan ook goed aan, in overleg te treden met de oppositie en de actievoerders en concessies doen. Kiest ze voor arrogantie, halsstarrigheid en confrontatie, dan gaan we moeilijke momenten tegemoet. Waar deze regering helemaal niet aan moet beginnen, zijn zaken als de afkondiging van bijvoorbeeld een noodtoestand om ondemocratisch handelen wederom mogelijk te maken. Kiest ze daarvoor, dan gaat ze nog veel grotere problemen tegemoet. Problemen die ze zeker niet onder controle zal kunnen houden. De komende weken zullen we zien of ze nog conform de ratio wenst te handelen of ze toch weer kiest voor grenzeloze stommiteiten.