De crisis in dit land grijpt overal om zich heen en werkt zeker demotivatie in de hand. In 2015 hadden we nog een wisselkoers van SRD 3.35,- voor de Amerikaanse dollar en thans is die door opeenvolgende devaluaties gestegen naar SRD 7.75,- .We hebben het dan over de straatkoers. Voor deze wisselkoers kan je dan als persoon of organisatie aan een bepaalde hoeveelheid dollars komen. Dat de vraag naar dollars nog steeds aanzienlijk is, behoeft geen al te lang betoog. Door de devaluatie van 100 pocent van de SRD hebben we thans te maken met een jaarinflatie van 55 procent. Het is dan ook duidelijk dat het leven tweemaal zo duur is geworden en dat velen nog maar nauwelijks kunnen uitkomen met hun salaris, omdat looncorrecties ook zijn uitgebleven. Demotivatie grijpt dan ook in alle sectoren van de maatschappij om zich heen. Velen vragen zich af wat voor toekomst er nog in dit land is voor het individu, als het helemaal niet duidelijk is hoe lang deze misère op vooral financieel gebied nog zal voortduren. We hebben in de afgelopen jaren gemerkt dat buitenlandse werknemers, gezien de toen stabiele wisselkoers van SRD 3.35,- die voor een Amerikaanse dollar gold, het lucratief genoeg achtten om naar Suriname te komen om er voor korte of langere tijd te arbeiden. Uit met name de Fillippijnen en andere Zuid-Oost Aziatische landen kwamen personen naar Suriname om er te werken. Binnen de verpleging werden jonge mannen en vrouwen uit de Filippijnen steeds meer een vertrouwd beeld in de ziekeninrichting en bij dialysecentra. Wij durven met gezag te zeggen, dat deze mensen naar Suriname kwamen, omdat ze hun geld voor een redelijke wisselkoers in dollars konden omzetten en het geld vervolgens deels overmaakten naar familieleden in hun geboorteland. Het is geen geheim, dat in de Filippijnen op vele plekken nog grote armoede heerst en dat het geld uit het buitenland van een familielid, als zeer welkom wordt gezien. Wanneer echter de maandelijkse dollar inkomsten aanmerkelijk zijn verminderd door de voormelde devaluatie, dan veranderen de leefomstandigheden van de gastarbeider, werkzaam in de verpleging, drastisch en zullen de overmakingen ook in waarde afnemen. De demotivatie neemt dan ook in deze branche toe en men zal niet langer geneigd zijn in Suriname te blijven werken. Terugkeren naar de Filippijnen of verder in het Caribisch gebied naar werk zoeken, komt dan om de hoek kijken. Maar niet slechts bij de gastarbeiders als voormeld, neemt de demotivatie steeds ernstiger vormen aan. Op alle fronten geraken werkers ontmoedigd en vragen zich af, hoe het verder moet in dit land, omdat we over een regering beschikken die maar niet toont met maatregelen te komen die moeten leiden tot herstel van de economie. Een van de belangrijkste zaken die gerealiseerd dient te worden, is het stabiliseren van de wisselkoersen en daar is ze tot nog toe niet in geslaagd. Het alsmaar lenen van absurd hoge bedragen in vreemde valuta, belooft niet veel goeds en zal zeker niet leiden tot een op export verhoogde productie. Dat gastarbeiders binnen de gezondheidssector thans het land weer verlaten, is een signaal dat met de nodige verontrusting waargenomen dient te worden. Thans zijn het verpleegkundigen, maar ook andere belangrijke en onmisbare krachten uit andere branches kunnen besluiten te vertrekken, omdat de toekomst in Suriname er zo duister uitziet. Een dergelijke emigratiestroom kan desastreuze gevolgen hebben voor de verdere ontwikkeling van dit land. Er moet daarom snel een positieve verandering optreden en onze economie moet weer groei laten zien, anders zal het vertrouwen nog verder wegzakken en ook de trek naar elders toenemen. Blijft de zaak ongewijzigd en treedt er zelfs verergering op, dan vrezen we het ergste voor dit land .