Is ons land nog leefbaar voor het individu of is het zo langzamerhand onleefbaar aan het worden? Het is goed om bepaalde criteria aan te halen, om toch op een redelijke wijze antwoord op deze vragen te kunnen geven. Het is goed te vermelden waar een volk toch op een minimale wijze aanspraak op moet kunnen maken, om vervolgens te stellen dat de situatie in een land nog leefbaar is of dat er langzaam maar zeker een toestand ontstaat waarbij gesproken kan worden van onleefbaarheid. Een volk moet naar onze mening zich goed kunnen voeden en dient dan ook maandelijks genoeg geld te hebben, om aan de noodzakelijke voedingsmiddelen, die een gezond welzijn garanderen, te kunnen komen. Is dat in Suriname thans nog het geval? Op deze vraag kan gerust ‘nee’ worden geantwoord, omdat door het zwaar afnemen van de koopkracht die weer een gevolg is van devaluatie van de nationale munteenheid en de inflatie, de meesten niet meer gezond kunnen eten. De noodzakelijke voedingsstoffen kunnen dan niet aan het lichaam worden toegevoegd, waardoor de weerstand ook afneemt en ziekte sneller toegang krijgt. Het is dan ook niet vreemd, dat bijvoorbeeld ondervoeding sneller van zich kan laten spreken. We zijn daarom ook gewaarschuwd, dat het met ons land niet de goede kant op gaat.
Waar een volk ook op moet kunnen rekenen, is goed onderwijs en dat kan alleen gegarandeerd worden als de overheid op haar begroting voldoende geld daarvoor kan opbrengen en het onderwijzend personeel een redelijk salaris kan en wil betalen. En ook daar is naar onze mening een behoorlijke kink in de kabel gekomen. Ons onderwijs rammelt aan alle kanten en heeft te maken met zwaar verouderde methoden. Daarenboven is het zo, dat er nog veel te veel halfbevoegde en in andere gevallen onbevoegde leerkrachten, belast worden met het geven van onderwijs. In het binnenland is dat veelal het geval. Er moet dan ook heel veel veranderen en verbeterd worden in de toekomst om het onderwijs op een hoger niveau te kunnen brengen. Een regering die het goed meent met het volk en de jonge mens een voorspoedige toekomst wenst te bieden, moet veel meer aandacht en geld stoppen in het onderwijs, want zoals het thans gaat, belooft niet veel goeds.
Wat een volk zeker niet mag ontberen, zijn de nutsvoorzieningen waar geen onderbrekingen in mogen zijn en die betaalbaar moeten blijven. Ook daar kan het nodige over gezegd worden. De regering heeft in de afgelopen 1,5 jaar in overeenstemming met het IMF, de subsidies op elektriciteits- en watervoorziening deels afgebouwd en de tarieven aanmerkelijk verhoogd. De verhogingen hebben gemaakt dat werkers met een maandelijks of tweewekelijks loon, veel minder over hebben in de portemonnee. Het bestedingspatroon van de doorsneeburger moest dan ook aan een gewijzigde prioriteitstelling onderworpen worden. Maar hoever kan je als mens gaan met het steeds verstellen van de uitgaven, en waar geef je noodzakelijkerwijs prioriteit aan? Het moet overduidelijk zijn, dat de verhoogde tarieven voor stroom en water veel mensen in problemen hebben gebracht en dat ze daarom steeds slechter met hun loon kunnen uitkomen. En dan te bedenken dat de overheid nog steeds het voornemen heeft, de subsidies op water en stroom verder af te bouwen. Dit houdt in, dat het land nog onleefbaarder gemaakt zal worden voor de meesten.
En dan dient tot slot de vraag gesteld te worden, hoe leefbaar Suriname thans nog is met de zeer verontrustende stijging van de criminaliteit. Door de zware verarming, waar de NDP-leider zich zogenaamd zorgen over maakt, is de criminaliteit ook schrikbarend toegenomen. Criminelen die niet willen werken en weer andere personen met een misdadige inslag hebben er in de afgelopen jaren werk van gemaakt om via diefstal en roofovervallen, zich een bestaan te verzekeren. Een aanzienlijk aantal gewapende roofovervallen en diefstallen wordt gewoon niet langer in het dagelijkse politierapport opgenomen. Aan het begin van het jaar werd een zoon van een ex-staatshoofd door gewapende rovers overvallen, mishandeld en beroofd. Ook in de maand januari werd een welbekende ingenieur in zijn woning in Wanica overvallen door gewapende rovers. Ook in dit geval werd de persoon mishandeld en van zijn persoonlijke bezittingen beroofd. Wederom geen vermelding in het politierapport. En dan willen wij nog praten over wetsproducten die openbaarheid van bestuur moeten garanderen. Hoeveel wetten zijn er in de afgelopen tijd niet al goedgekeurd, maar als het op de controle op de naleving aankomt, dan gebeurt er gewoon niets. Dagelijks worden er meldingen gedaan in de media over gewapende roofovervallen in bedrijven en woonhuizen en toch gebeurt er weinig of niets om hier verandering in te brengen. Een tijd geleden stelde een hoofdcommissaris van politie dat de misdaad in ons land nog best meevalt, als we vergelijkingen maken met die van landen in het Caraibisch gebied. Die onzin willen wij helemaal niet vernemen. Men moet er bij de overheid voor zorgen dat wij ons niet gaan spiegelen aan situaties in landen waar het helemaal fout is gegaan en nog steeds is. Wij willen dat de regering, zoals beloofd voor de verkiezingen van 2010, de garantie biedt, dat wij ons veilig in ons eigen huis en bedrijf voelen. Tot op heden is ze daar absoluut niet in geslaagd en glijden wij voor wat betreft de criminaliteit op een ernstige wijze af. Het is zo erg dat velen zich op legale en illegal wijze aan het bewapenen zijn, omdat het gevoel van onveiligheid een toename ondervindt. Is Suriname dan nog leefbaar of onleefbaar geworden? Een vraag die de lezer, gezien de omstandigheden, thans zelf mag beantwoorden.