Een groot deel van de vakbeweging in dit land zal toch in beweging moeten komen, wil het het geloof en vertrouwen van de achterban niet helemaal verspelen. Deze leiders van de vakbeweging kijken al geruime tijd met lede ogen toe, hoe de werkende klasse haar sociale positie in rap tempo verslechtert en dat allemaal omdat de afgelopen zes jaar een regering die niet van wanten weet, de macro-economie van Suriname naar de knoppen heeft geholpen. Een algehele verarming is sinds de devaluaties van de SRD over het gehele land ingetreden en de mensen die het al niet breed hadden, voelen de geseling van de huidige crisis het ergst.  2016 was een schrikkeljaar en velen kijken terug naar de afgelopen twaalf maanden en wensen eerder te spreken van een rampjaar. Een jaar van devaluaties, inflatie en afnemende koopkracht, zonder een goed vooruitzicht op de mogelijkheid tot inflatiecorrecties op het loon te hebben, omdat de werkgever door het wanbeleid van de overheid, zelf ook in de grootste financiële problemen is geraakt.  Een regering die vanaf 2010 elk jaar met beloftes is gekomen dat het beter zou gaan en dat ze zaken adequaat zou aanpakken en dat de ontwikkeling snel op gang zou komen heeft het laten afweten. Het zijn allemaal loze beloften gebleken en niet de ontwikkeling maar wel de achteruitgang, en verarming van de gehele gemeenschap tot gevolg hebben gehad. En 2017 wordt er helemaal niet beter op, als we naar de voorspellingen van economisten en de beschikbare cijfers kijken. Het IMF heeft zijn overmakingen stopgezet, omdat de regering zich niet aan haar afspraken heeft gehouden. De staat heeft zichzelf ook in de nesten gewerkt, door bij vele financiële instellingen in het buitenland voor honderden miljoenen dollars te lenen. Als het IMF afhaakt, hetgeen niet helemaal onmogelijk moet worden geacht, zullen andere financiële instellingen in spè kopschuw worden en ons ook de rug toekeren. Want wie zich niet aan IMF afspraken kan houden, straalt zeker geen vertrouwen uit.  En dat toenemende wantrouwen uit de financiële wereld in het buitenland en ook in ons land, zal maken dat  de geldstroom kan verminderen of stoppen.  En temidden van de toenemende onzekerheid en het wegebbende vertrouwen in de verrichtingen van deze regering Bouterse II, krijgt de totale verarming steeds meer gestalte. De vakbeweging die dient op te komen voor de werkers, weet dat ze zal moeten optreden en de achterban mobiliseren, wil ze uiteindelijk ook niet het verwijt krijgen, dat ze de arbeidende klasse in de steek heeft gelaten. Er is dus ook geen optie meer, dan stelling te nemen tegen een regering die niet in staat is, ons snel uit de huidige crisis te halen. En als we ook nog een minister van financiën hebben die ons komt vertellen dat we pas in 2022 weer verlichting in dit land zullen voelen, dan weten we allemaal hoe laat het is. Niemand in dit land wil namelijk nog vijf jaar een crisis doormaken die het leven elke dag zwaarder en ondraaglijker maakt.  Dat 2017 ons veel zwaarder zal vallen, daar is geen twijfel over.  Velen kijken dan ook vol spanning af, wat het zal worden en wat deze regering nog kan doen om de ellende te beperken.