Het United Nations Children’s Emergency Fund (UNICEF) heeft gisteren in de bankethal van Hotel Torarica de documentaire  ‘I choose me’ vertoond. In de documentaire is te zien welke problemen kinderen in het binnenland ondervinden op het gebied van onderwijs. Behalve dat ouders over de nodige financiën moeten beschikken om hun kinderen naar de stad te sturen, moeten de leerlingen zelf ook in staat zijn om zich aan te passen aan het stadsleven. In de ongeveer 18 minuten durende documentaire wordt het leven van de inheemse en Marron kinderen weergegeven. Wanneer zij een bepaalde leeftijd bereiken, moeten de kinderen een keus maken: blijven zij in het dorp of gaan ze naar Paramaribo om te studeren.

Leerlingen die ervoor kiezen naar de stad af te reizen, zijn vaak genoodzaakt in een internaat te wonen. In de documentaire vertellen vier dorpskinderen over hun ervaring in de stad. Leon Pierre (15), een jongen uit het inheems dorp Pierre Kondre, is samen met zijn moeder naar Paramaribo vertrokken, omdat hij anders zijn droom niet zou kunnen realiseren. Zijn droom is om een kapitein te worden van een schip.

De ouders van Pierre geven aan dat het in het begin heel moeilijk ging in de stad, omdat hij zijn vrienden in het dorp had achtergelaten.

De wind, de rivier, zijn dingen die hij mist in de stad. Farley Anjoebakana, is een Marron jongen uit het dorp Nieuw Koffiekamp, die na twee jaar, in de stad gewoond te hebben met zijn moeder, heeft besloten terug te keren naar zijn dorp. De reden hiervoor is geweest zijn slechte schoolprestaties. Terug in het dorp is Farley begonnen met het winnen van goud. Hij zegt niet meer naar school te zullen gaan, omdat hij financieel niemand heeft die hem ondersteunt. Hij heeft besloten om goud te winnen. In de documentaire is het gebruik van kwik ook aan de orde gekomen. Studie heeft uitgewezen dat meer dan 60 procent van de  inwoners van het dorp Appetina een kwikgehalte heeft dat boven het gemiddelde ligt, (Wereld Gezondheidorganisatie).

Farley geeft aan geen andere keus te hebben dan kwik te gebruiken om goud te vinden. Hij is zichtbaar bewust dat dieren en vissen ziek worden als er te hoog gehalte aan kwik in het water zit.

Twee zusters uit het inheemse dorp Appetina, Carissa Ajamaka (16) en Anneke Ajamaka (19), zijn op 12-jarige leeftijd gaan studeren in Paramaribo. Zij woonden in een internaat waar het leven niet gemakkelijk was voor hen.

De periode in het internaat beschrijven beide zusters als moeilijk. Een van de moeilijkheden die zij niet konden accepteren was hun geloof opgeven, voor die van het internaat (rooms-katholiek). Vanuit huis zijn zij het baptisten.

Dit heeft ervoor gezorgd dat zij nooit meer terug willen gaan naar de stad. Ook bij deze zusters spelen financiën een belangrijke rol.

De zusters zijn nu weer terug in het dorp. Samen met hun moeder lopen zij een uur lang naar hun kostgrondje om cassave te oogsten.

Carissa zou graag in de toekomst leerkracht willen worden, om zodoende terug te keren naar het dorp om haar familie te scholen, terwijl Anneke een verpleegkundige wil worden. Ook de zusters zijn zich bewust van de gezondheidsproblemen die zij kunnen oplopen als zij het door kwik vervuilde water van de rivier gebruiken om te koken of te drinken. Echter hebben zijn geen ander keuze als het niet regent.

Zij zijn bang dat hun dorp vernietigd zal worden door goudzoekers, als die kwik blijven gebruiken bij het zoeken naar goud.

Zij zien graag dat de goudzoekers zich terugtrekken uit het gebied.

door Johannes Damodar Patak