Oud-international Humbert Boerleider verwisselde vorige week het tijdelijke met het eeu-wige. Boerleider, die ook sportjournalist is geweest, werd 81 jaar oud.

Humbert Boerleider is niet meer onder ons. Hij was een Grote, omdat hij zowel als voetballer, voetbaltrainer en als journalist grote hoogten heeft nagestreefd, en ook bereikt. Boerleider is het meest bekend geworden als centrale verdediger en captain van de voetbalploeg Transvaal in de zestiger jaren van de vorige eeuw. Hij behaalde als eerste en ook  als enige Surinamer, de A-trainersvoetballicentie in Nederland. Als sportjournalist liet hij blijken naast voetbal ook andere ingangen te hebben. Hij bestudeerde andere sporten en liet zich ook omstandig in dat verband informeren. In mijn geboortejaar was Humbert reeds een jonge tiener die veel van voetbal hield. In mijn jonge jaren kreeg ik het met de paplepel ingegoten dat Humbert Boerleider een niet te passeren verdediger was. Die stelling werd versterkt, omdat zijn ploeg Transvaal vrijwel elk jaar de minst gepasseerde verdediging van de SVB-competitie werd, ongeacht of er nu een klasse doelman in het doel stond, of een korfballenvanger met twee linkerhanden. Dat Transvaal toch niet zo vaak kampioen werd, had veel te maken met de voorhoede, die vaak ook weinig doelpunten maakte. Brammerloo en vooral Schal, brachten er later wel verandering in, maar Transvaal zal historisch altijd de ploeg blijven met de ijzeren verdediging.

Als verdediger was Boerleider uiterst betrouwbaar, omdat hij, als hij weer eens een aanvaller de bal afhandig had gemaakt, nooit risico’s nam en de bal direct  naar voren  speelde. In noodgevallen loste hij problemen in de achterhoede niet op met een fraaie Braziliaanse supertruc, maar met het hard ,hoog en hemelwaarts wegtrappen van de bal volgens het principe: ‘Alles wat rond is en van leer, gaat richting de Heer’. Dat trappen ging natuurlijk wel eens mis, want de actie van Humbert die zowel Transvaal-aanhangers  als -haters tot op heden is bijgebleven, was zijn poging om in een wedstrijd om het SVB-kampioenschap  in 1962 tegen Leo Victor een hard schot van Emiel Esajas niet eerst te stoppen, maar direct weg te trappen. Doelman Barron riep nog: “Letse”,wat betekent: ‘Laat de bal voor mij’. Boerleider trapte toch, maar half mis, en hij “ketste” de bal, waardoor de bal van richting werd veranderd, met als gevolg een doelpunt  voor Leo Victor. De ploeg van Leo Victor ging toen snel over tot afbraakvoetbal en trapte alles wat rond was en van leer in de richting van de Heer, of naar het rijstveld achter Tribune Noord. Na 90 minuten had Leo Victor het kampioenschap voor het eerst in de geschiedenis in een volledig uitverkocht stadion, maar met super slecht voetbal, veroverd. Het deed de Transvalers pijn, terwijl de Robinhooders met alle teugen van dit pijnlijk verlies genoten. Twee jaren later zou Robinhood hetzelfde  tegen Leo Victor overkomen , waarbij de centrale verdediger, Sjim Fat, de bal van richting veranderde voor de daarbij kansloze doelman Van Dorpel. Humbert Boerleider was echt moeilijk te  passeren ,maar hij organiseerde ook zijn assistent verdedigers zodanig, dat er altijd rugdekking was, waardoor een misgreep snel gecorrigeerd werd. Een groot moment voor mij als tiener was het eerste ‘man to man’ duel in het Suriname Stadion van Boerleider en de jonge Siegfried Haltman, die vertrokken was uit het tweede elftal van Transvaal naar het eerste elftal van aartsvijand Robinhood. De ontmoeting was in het strafschopgebied aan de zijde  van de Cultuurtuinlaan aan de kant  van Tribune-Noord. Het was een snelle counteraanval van Robinhood, waarbij nog niet alle Transvaal-verdedigers teruggekeerd  waren om Haltman aan te pakken. Boerleider stond er alleen voor en hij was gedwongen om zijn geheime wapen in te zetten. Dat was een tweebenige wijdbeense split, zoals Djalma Santos dat in Brazilië vaak deed. De split was echter een fractie te vroeg, en Haltman kon de wijdbeens op de grond zittende Boerleider omspelen. Het was de eerste keer dat ik iemand  Boerleider zag omspelen, en toen besefte ik dat Humbert  een gewoon  mens van vlees en bloed was. Haltman genoot van dit geval, en ging richting doel. De assistenten van Boerleider begrepen, dat ze de verdedigingsdiscipline verwaarloosd hadden, en snelden terug naar hun strafschopgebied. Daarbij werd Haltman, samen met de bal aan zijn voet, het gras onder de bal, en de met vele lagen krijt aangegeven cornerlijn, met een zware  sliding over de cornerlijn  het veld ‘uitgebezemd’. Het werd dus ook toen geen doelpunt.  Humbert  Boerleider heeft vaak mijn geschreven  ‘in memoriams’ over tijdgenoten gebruikt in zijn sportprogramma. Nu herdenk ik hem zelf. Wij zullen het nu dus zonder Boerleider moeten doen. Hij heeft ons ruim plezier laten beleven in de dagen toen het Suriname Stadion zeker eens per maand uitverkocht was. Hij gaat nu van een welverdiende rust genieten. Let us just say Hello, and let him go. Boelie, we will always remember you. Moge hij in vrede rusten.

Robinhooder drs.Eddy Monsels