Dat we thans te maken hebben met een rap stijgende  jeugdcriminaliteit is helemaal niet verwonderlijk. Jeugdigen zijn niet onwetend en naïef en zien heus wel wat hun toekomstmogelijkheden zijn in een land dat diep gebukt gaat onder een financieel-economische crisis.  Vader die zijn baan kwijt raakt en gedwongen wordt allerhande baantjes aan te nemen, om nog brood op de plank te brengen , zet veel jonge Surinamers aan het denken. Dan breekt er een moment aan waarbij ook moeder moet gaan werken, omdat de opbrengsten van vader op een dusdanige wijze door de inflatie zijn aangevreten, dat ook hij het niet meer alleen redt.  De jongelingen zijn dan vaak alleen thuis zonder controle of begeleiding. Als je van school komt en er is nog geen eten op tafel en er zijn geen voedingsmiddelen in huis, dan ontstaat al spoedig  irritatie en wanhoop. Veel kinderen gaan dan de straat op om hun heil elders te zoeken. Noodgedwongen wordt dan vaak voor het verkeerde pad gekozen.  Ook kinderen die moeten opgroeien met een alleenstaande moeder hebben het extra zwaar, omdat ook daar de inkomsten niet van dien aard zijn om een gezonde opvoeding en verzorging te garanderen.  De ontsporingen van jonge Surinamers zijn dan ook legio.  Aan de hand van de schoolprestaties kan een pedagoog al gauw zien, of een kind het makkelijk heeft in huiselijke omstandigheden of dat het thuis helemaal niet goed zit. Het gedrag van de pupil kan een goede graadmeter zijn of een kind in de problemen zit.  Gebroken gezinnen zijn er vaak de oorzaak van, dat kinderen slechter op school  leren en sneller tot buitensporig gedrag overgaan.  Ook  weet thans elke leerling , dat een goede educatie en of vorming ,nog niet wil zeggen dat er een solide werkplek beschikbaar  is na afronding van de studie. Hoe vaak komt het niet voor ,dat middelbaar opgeleiden of universitair geschoolden na vele sollicitaties maar niet aan werk kunnen komen?  Goede baantjes liggen niet voor het oprapen en bedrijven zijn momenteel zeker niet geneigd meer mensen in dienst te nemen gezien de onzekere toestand in financieel-economisch en monetair opzicht.  De wisselkoersen die almaar een stijgende lijn  vertonen, maken op de jeugd zeker geen goede indruk en zorgen ervoor dat men steeds ongeruster wordt.  Ook beseffen jonge Surinamers, dat behalve een goed betaalde baan in de nabije toekomst, het voor wat betreft betaalbare huisvesting het er helemaal niet rooskleurig uitziet. Niet velen hebben zin in het intrekken bij ouders of schoonouders ,omdat vaak de woonruimte het niet toelaat zulks ook op verantwoorde wijze te doen. Tal van spanningen kunnen hier het gevolg van zijn. Een huis kopen of bouwen, is er dan ook niet bij als je niet over een goede baan en salaris beschikt. Geld lenen bij een bank kan je dan ook gerust vergeten. Onvoldoende inkomen maakt ook dat de toekomst er niet rooskleurig uitziet. Ook het feit dat een salaris thans absoluut geen waardevastheid vertegenwoordigt en prijzen met de dag stijgen, maakt dat veel jeugdigen radeloos worden en de zin van een goede educatieve vorming, steeds minder inzien. Het criminele pad bewandelen,  lijkt velen dan een uitkomst, al is dat maar een tijdelijke uitweg. En juist wanneer je dat verdorven pad opgaat, is de kans levensgroot dat je  je toekomst helemaal aan diggelen slaat. Want een aangetaste naam en aangetast imago raak je daarna ook niet zomaar meer kwijt.  Feit is thans dat veel jeugdigen het slachtoffer zijn geworden van de gevolgen van een totaal verziekte economie en geen uitweg zien uit hun zeer benarde toestand.  De negatieve gevolgen van wanbeleid uit de jaren tachtig van de vorige eeuw, hebben toen al een hele generatie nadeel opgeleverd. We denken daarbij aan de achterstelling van veel binnenlandbewoners.  Thans hebben we een situatie waarbij door devaluatie  en ten gevolge daarvan, inflatie en zwaar aangetaste koopkracht weer heel veel landgenoten zwaar worden getroffen . De jeugd ondervindt thans ook wat er kan gebeuren, wanneer  je nationale munt enorm in waarde keldert. Door deze ontwikkeling worden heel wat mogelijkheden weggeslagen en geraken velen kansloos om zich goed staande te houden binnen de maatschappij. Elke regering heeft daarom de opdracht al het mogelijke in het werk te stellen, dat niet wederom een generatie het slachtoffer wordt van een crisis die ze niet heeft veroorzaakt. Er moeten met de weinige middelen condities geschapen worden door de regering, waardoor  onze jeugd toch nog de ruimte krijgt zich  op een redelijke wijze te ontplooien. We hebben namelijk niets aan een rap stijgende criminaliteit waarbij jonge mensen noodgedwongen ertoe overgaan  te stelen en te roven en in uitzonderlijke gevallen anderen zelfs van het leven beroven.  We willen hier geen Braziliaanse of Venezolaanse toestanden, waarbij jonge mensen door sociale ellende gedreven handelingen plegen die we absoluut niet willen.  Praten , beloven en uiteindelijk niets concreets doen, wakkeren de onvrede en radeloosheid alleen maar aan en dat zal de regering goed moeten begrijpen. Een groot deel van de jeugd heeft momenteel weinig of helemaal geen  perspectief in dit land en dat heeft tot gevolg    een ongezonde en onacceptabele situatie.