Het is vandaag precies een jaar geleden dat de kiesgrechtigde Surinamer de kans kreeg om bij de algemene vrije en geheime verkiezingen voor volksvertegenwoordigende lichamen  zijn of haar stem uit te brengen. We weten allemaal wat het werd en hoe het volk van Suriname een besluit nam waar het heden ten dage in veel opzichten spijt van heeft. De NDP behaalde bij de verkiezingen een numerieke  meerderheid van 26 zetels en was dan ook de aangewezen partij om door te regeren en wel voor een periode van vijf jaar. De NDP had ook tijdens haar campagne ‘nog 5’ voortdurend gepropageerd. Ze had het volk voor en tijdens de campagne ook een zeer rooskleurige toekomst voorgehouden en verteld dat het in financieel opzicht binnen de Staat niet fout zat en dat alles wat beloofd was, wel gerealiseerd zou worden. Er werden allerlei luchtkastelen beloofd net als bij de verkiezingen van 2010 en er zou zelfs een treinverbinding komen vanuit Para naar de stad. De huizenbouw van duizenden woningen zou voortgezet worden en er werden vele bouwpercelen in grondhuur afgestaan alsof dat een gunst aan de landzoekenden betekent, terwijl elke Surinamer het recht heeft een stukje grond te krijgen waarop hij zijn huis kan bouwen. Voor en tijdens de verkiezingen werd het volk op een vreselijke wijze misleid door middels allerlei beloften het volk een totaal verkeerde voorstelling van zaken voor te houden. De verkiezingen waren nauwelijks binnen en de president zijn inauguratie had plaatsgevonden of de aap kwam uit de mouw. Dezelfde president die op podia een misleidend beeld aan het electoraat had afgeschilderd, kwam met de ontstellende mededeling dat de Staat in ernstige financiële problemen verkeerde en  dat het overheidstekort op zijn zachtst gezegd verontrustend was.  Er moest bezuinigd worden en de overheid zou genoodzaakt zijn het roer helemaal om te gooien. De regering zou samen met andere sociaal-maatschappelijke groeperingen gaan praten en die konden in de gelegenheid gesteld worden voorstellen te doen om uit de financiële misère te geraken. En het zou Bouterse niet zijn om de schuld niet bij zijn regering te zoeken, maar te verwijzen naar de internationale crises die thans ook zijn weerslag op Suriname zou hebben. Dat was dan de zoveelste misleiding om het volk het idee te geven dat de oorzaak van de financiële crisis van ons land door het buitenland was veroorzaakt. Het tegendeel is natuurlijk waar. De crisis die thans levensgroot voor ons staat en het overgrote deel van het volk ernstig laat lijden, is veroorzaakt door verspilling en wanbeleid, ofschoon men op een gegeven moment goed in de gaten had dat de prijs voor een barrel olie met meer dan 50 procent was gedaald en dat de goudprijs per troy ounce ook enorm gekelderd was. Men bleef zich rijk rekenen en ging rustig door met financieel wanbeleid en het verspillen van de penningen van het volk. En toen er ook nog valutagebrek ontstond, is men er doodgewoon toe overgegaan in de monetaire reserves bij de Centrale Bank van Suriname te graaien. Deze handeling heeft gemaakt dat op een gegeven moment de dekking van onze SRD grotendeels verloren is gegaan en thans veel minder dan 40 procent bedraagt. De macro-economie is totaal ontwricht en daardoor zijn we nu genoodzaakt naar de pijpen van een worginstituut als het IMF te dansen. De regering Bouterse heeft om stemmen te winnen met staatsgelden gestrooid en is voortdurend bezig geweest zich rijk te rekenen, doch hield geen rekening met de maandelijkse staatsinkomsten die alsmaar aan het slinken waren. Dan loop je natuurlijk op een gegeven moment helemaal vast. Naschoolse opvang was ook zo een populistisch project dat totaal onbetaalbaar is gebleken. Bovendien is er binnen dit project vreselijk gestolen, Bouterse kwalificeerde dit project op een gegeven moment zelf als een ‘nyan patu’. Het sociale zekerheidsstelsel rammelt aan alle kanten, omdat het ook weer de overheid is die haar financiële verplichtingen binnen dit stelsel slecht of helemaal niet nakomt.  Het is toch een totale schande dat de overheid ziekenhuizen in de steek laat en dat die gezondheidsinstellingen met sluiting worden bedreigd. De Surinaamse automobilist betaalt tot op heden  de hoogste prijs voor zijn benzine en diesel. Via de fiscus tracht de overheid zoveel mogelijk geld uit de gemeenschap te kloppen. Bij de indirecte belastingen kwamen er ook verhogingen op bepaalde goederen en men wenst die ook zwaar op te vijzelen voor wat de regering kwalificeert als luxe goederen. Wat ze onder luxe goederen verstaat, blijft een open vraag. Om aan nog meer geld te komen om het tekort enigszins te kunnen dichten, vindt de regering een kortlopende oplossing in het aangaan van leningen bij banken en particulieren. Daarvoor in de plaats verleent ze obligaties die een korte duur voor terugbetaling zouden inhouden. Hoe lang deze korte duur is, weten wij niet. Schulden en nog eens schulden maken is de oplossing voor een kabinet die er een financiële puinhoop van gemaakt heeft. Een kabinet dat nooit aan een garantiefonds heeft willen werken en als dat er was geweest, dan had ze het vermoedelijk ook allang aangesproken en leeggezogen. Als je op een dergelijke manier met geld smijt en de tekorten zo oplopen, dan staan de problemen voor de deur. Bij gebrek aan een uitweg ging men, zoals voormeld, graaien in de monetaire reserves  die van ruim 800 miljoen US dollar terugliepen naar momenteel nog geen 300 miljoen dollar, een onverantwoordelijk dieptepunt als we naar economen en monetair economen mogen luisteren.  Er was eind vorig jaar dan ook helemaal geen uitweg meer dan de SRD voor de tweede maal te devalueren. De eerste devaluatie onder de NDP-regering Bouterse I vond plaats kort na de verkiezingen van 2010. Na de devaluatie van eind vorig jaar was het duidelijk dat de SRD in een vrije val zou belanden. Een Centrale Bank die niet in staat is wegens deviezengebrek een wisselkoers te verdedigen, staat indirect verdere devaluatie van de nationale munt toe. En we hebben het geweten ook, de afgelopen zes maanden. Ons geld is van 3.35,- SRD voor een dollar gegaan naar 6.35,- SRD bij de banken en naar bijna 7 SRD voor een dollar op de parallelmarkt. Het loslaten van de koers na niet werkende valutaveilingen, heeft geleid tot een 100 procent ontwaarding van onze SRD. De gevolgen zijn dan ook vreselijk voor de koopkracht van alle Surinamers. Prijzen die met raketsnelheden stijgen in de winkels zijn daar het desastreuze resultaat van.  Devaluatie en inflatie zijn immer twee inherent aan elkaar zijnde fenomenen. En als er dan niet gelijk inflatiecorrecties mogelijk zijn op lonen, dan is het ook heel duidelijk dat er verarming en zichtbare verpaupering van de samenleving plaatsvindt.  En dat allemaal door wanbeleid van een regering die het land absoluut niet weet te besturen en door misleiding een mandaat van nog vijf jaar heeft gehad. Misiekaba moet niet voortdurend wijzen op de gedaalde olie- en goudprijzen als oorzaak van de ellende waar we thans in zitten. Als er prudent financieel  en monetair beleid gevoerd was en men op tijd had bezuinigd, een garantiefonds had ingesteld en opgepot  en men niet verkwistend was bezig geweest, dan zaten we thans helemaal niet zo diep in de put. Maar ja, Telting en Hildenberg zaten niet  aan het roer. En de Centrale Bank van Suriname haar onafhankelijke positie werd toch voortdurend aangetast, precies zoals dat was tijdens de regering Wijdenbosch 1996-2000. En dan mogen we ook  het Carifestafeest niet vergeten. Voor 17 miljoen SRD begroot en uiteindelijk verdween 34 miljoen. Het lijdt geen twijfel dat het overgefactureerde bedrag is gestolen. Op Openbare Werken was de corruptie gewoon schrijnend. Daar verdween maar liefst 300 miljoen SRD en wel op basis van een wisselkoers van 3.35,- SRD voor een dollar. Dan willen we ook nog praten over de miljoenen die bij SBB zijn verdwenen en de megadiefstal bij de EBS. Ook bij de TAS zouden zaken niet corruptievrij zijn gebleven. En wat gebeurde er na al deze onthullingen? Niets maar dan ook niets. De corruptelingen lopen nog steeds straffeloos rond en zouden er flink beter van zijn geworden. En de aan de NDP-gelieerden bleven flink buiten schot en zijn nog steeds goed vertegenwoordigd in het machtscentrum. DOE wilde de corruptie bestrijden en wenst nog steeds aanneming van de anti-corruptiewet, maar nestelde zich zonder terughoudendheid tussen de corruptieven. En wie betaalt het gelag? Juist ja, het volk van Suriname met zijn maandelijkse penningen. Het mag gewoon uitgeknepen worden en is tot op heden verbazend stil gebleven. De regering heeft maling aan dit volk en drukt de ene na de andere verhoging aan nutsvoorzieningen door zijn strot. Per 1 mei werden de tarieven voor stroom doorgedrukt en het is niet duidelijk of het volk dit alsnog gelaten over zich heen zal laten komen. En dan ook nog die SWM die als een dief in de nacht een tariefverhoging van 20 procent doorvoerde zonder daar gewag van te maken via de media. Deze verhoging maakt deel uit van een  100 procent correctie waarvan al 60 procent aan de samenleving was gepresenteerd. En er moet nog 20 procent bijkomen en dat zeker voor het eind van 2016. De EBS heeft dan per 1mei met goedkeuring van de overheid verhoogd en dat komt zeer zwaar voor bevolking en bedrijfsleven aan. En dat allemaal in opdracht van Basja IMF. En dan te bedenken dat deze failliete overheid, die thans aan de leiband van Basja IMF loopt, durft te stellen dat er nog aanvullende verhogingen door de EBS met goedachting van het IMF zullen worden doorgevoerd tegen het einde van het jaar en of begin 2017. Wie schopt dit kabinet om toch nog de euvele moed op te brengen en ook dit nog te willen verlangen van het volk. Hier komen absoluut problemen van en de regering moet niet de arrogantie demonstreren om ondanks alle protesten en kritiek, te denken ongestoord al haar zogenaamde IMF-plannen c.q. strategie, te kunnen opleggen aan de samenleving. Aanstaande weekend komen de NDP en verschillende oppositiepartijen met massameetings om te wijzen op de ontstane situatie in het land. Ook de NDP zal na het bekijken van de wedstrijd tussen Real Madrid en Atletico Madrid een politieke samenkomst hebben met haar achterban. We zijn benieuwd wat er allemaal verkondigd zal worden aan de nog overgebleven goedgelovigen en die-hard partijgenoten. Het zal wel weer worden a no mi, na crisis in het buitenland en de destabilisatie van de witte mannen in het buitenland. Maar ja, het zijn  toch nu de witte mannen bij wie  Bouta en vrienden hun handen voor hulp ophouden.  Nog 4?  We hopen van niet, want met dit ondeugdelijke beleid gaan we zeker allemaal naar de knoppen.