Op dit moment is het meest besproken onderwerp in Suriname de economische en politieke situatie van het land. Als het nou thuis, aan het werk, op feestjes, in sociale kringen of bij de kapper is, dit onderwerp zal vroeg of laat, gewild of ongewild, bewust of onbewust, aan de orde komen. Dit is zo, omdat er momenteel maar weinig mensen in het land zijn die de gevolgen van de crisis, waarin ons land verkeert, niet voelen. De kleine groep van mensen die het niet voelt, betreft de groep die dichtbij de president staat.

Zo kwam het dus voor dat de auteur van dit epistel de afgelopen week in de kappersstoel zat en een aantal wachtende klanten aan het discussiëren was over de oorzaak van de situatie in het land. Mijn kapper mengde zich niet in de discussie met zijn wachtende klanten, maar keek mij in de spiegel aan en zei: “Mi pa bing bar’ mi yere.” Na navraag te hebben gedaan, waar zijn vader hem voor had gewaarschuwd, gaf hij aan dat zijn vader hem had gewaarschuwd voor de gevolgen van een NDP-regering. Zijn vader had, net als alle andere ouders van de groep jongeren die voor de NDP had gestemd in 2010 en 2015, de jaren ’80 meegemaakt en de periode 1996-2000 ligt ook nog vers in het geheugen.

Behalve deze vader van mijn kapper, zijn er verschillende mensen geweest die hadden gewaarschuwd voor de situatie waarin ons land thans verkeert. Ook in een artikel uit 2009, van het NRC Handelsblad, genaamd `Het economische wonder aan de Surinamerivier’, wordt een waarschuwing geuit. In dit artikel zijn onder andere de voormalige directeur van VSH United, de directeur van de Hakrinbank en de voormalige governor van de Centrale Bank van Suriname (CBVS) (wijlen dhr. André Telting), gevraagd naar de redenen waarom Suriname geen slachtoffer is geworden van de toen in het Westen heersende economische crisis. Daar waren verschillende goede economische redenen voor, die het gevolg waren van onder andere goede overheidsinvesteringen. In hetzelfde artikel wordt enige bezorgdheid geuit met betrekking tot de verkiezingen in 2010, die er toen aan zaten te komen. In dit artikel staat: `Het grootste economische risico voor Suriname lijkt te liggen in de verkiezingen van 2010. In bedrijfsleven en bankwezen bestaat de vrees dat terugkeer van het duo Bouterse/Wijdenbosch weer economische chaos brengt’. Pakweg zeven jaar na dato, zes jaar nadat de toenmalige vrees van deze heren was uitgekomen, is hun voorspelling ook daadwerkelijk uitgekomen.

Een ieder, die weleens naar een theatervoorstelling van Roué Verveer is geweest of een show op dvd heeft gezien, is ook indirect gewaarschuwd geworden. In zijn shows vertelt deze cabaretier vaker over hoe hij en zijn moeder de jaren ’80 hebben overleefd, door in de rij te gaan staan voor basisgoederen. Soms wisten zij niet eens waarvoor zij in de rij stonden, maar bij het zien van een lange rij wist een ieder dat daar iets werd verkocht dat hoognodig was. Dus stond je alvast in de rij en hoopte dat het betreffende goed nog niet uitverkocht was als jij aan de beurt kwam.

Vele jonge Surinamers, die in 2010 voor het eerst naar de stembus mochten, hadden genoeg van het starre gezicht van ex-president Venetiaan, van de (in hun ogen) onduidelijke/onzichtbare vooruitgang en wilden ‘iets nieuws’. ‘Iets nieuws’ was voor hen een man met wie zij zich konden identificeren, iemand die hen aan het lachen bracht en ook wel van een feestje/dansie hield. Een man, waarover zoveel was geschreven in geschiedenisboeken en waarover zij zoveel hadden gehoord van ouderen. Deze generatie was bereid deze man een (in hun ogen) tweede kans te geven. De jaren ’80 moesten de ouderen maar vergeten, die periode had deze generatie immers niet meegemaakt. Wat deze generatie in 2010 was vergeten, was dat het geen tweede kans, maar een derde kans betrof, aangezien de periode 1996-2000 (weliswaar niet onder het presidentschap van deze man) ook een periode onder leiding van een NDP-regering was. Nu, ongeveer zes jaar later, lijkt het wel een situatie van een puberende vijftienjarige te zijn, die het alsmaar aan de stok krijgt met zijn of haar ouders en die jaren later pas dus begrijpt waar zijn/haar ouders altijd al voor hadden gewaarschuwd.

Dit doet een regering onder leiding van de NDP dus met je. Ze palmen je in met allerlei mooie woorden, met feestjes, met een aantal jongeren in haar gelederen en het meest belangrijke: met een hippe presidentskandidaat. Nadat ze je hebben ingepalmd, zorgen zij helaas ervoor, dat alles waar je als jongere voor was gewaarschuwd, helaas uitkomt. Economische chaos!!

De NDP heeft bewezen nooit over het kader te beschikken dat nodig is om een land goed te besturen. En als dit soort mensen zich wel aandient binnen de paarse groep, wordt zij erop gewezen dat de juiste wijze van werken en de vooruitgang van Suriname en zijn volk niet het doel is. Kort na de verkiezingen bliezen voornamelijk twee pas herkozen ministers hoog van de toren hoe en wat zij allemaal niet zouden aanpakken. De ene zou meteen de skalians uit het stuwmeer verwijderen en laten ontmantelen. De ander zou een ieder, die zich schuldig had gemaakt aan corruptie, opsluiten. Nog geen jaar later, moet je beiden met een vergrootglas zoeken. Skalians opereren nog steeds en hebben alleen een andere locatie toegewezen gekregen. Van corruptiebestrijding hoor en lees je niets meer.

Verder wordt een lening met het Internationaal Monetair Fonds (IMF) aangegaan, waarvan de minister van Financiën zegt dat het geen lening van de Staat Suriname betreft, maar van de CBvS. Zodra er over deze lening gesproken wordt in de media of voor onderhandeld wordt met het IMF, is de governor van de CBvS echter nergens te bekennen, maar heeft de minister van Financiën het hoogste woord. Directeuren en president-commissarissen van staatsbedrijven worden ingewisseld, alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Dit soort mutaties vindt plaats om dan mensen op die posities te plaatsen, die meewerken met zaken zoals liquide middelen uit deze staatsbedrijven trekken om overheidsfinanciën te financieren, of om bedrijfspanden als onderpand voor nieuwe leningen onder te brengen. Ook worden nieuwe leningen aangegaan om oude leningen af te lossen. Dat dit geen structurele oplossing is, behoeft geen verdere toelichting.

Vervolgens worden valutaveilingen geïntroduceerd, die eerst één keer per week plaatsvinden. Nadat geconstateerd werd dat deze maatregel averechts werkte, werd de frequentie van de veilingen opgevoerd naar twee keer per week. Zonder enige motivatie of toelichting, kregen wij ineens een week zonder valutaveiling, om daarna te horen te krijgen dat er morgen (woensdag 27 april) weer een veiling plaats zal vinden. Kortom, ook hier is geen sprake van structurele beleidsvoering.

Daarnaast wordt een groep, die terecht haar bezorgdheid uit en opkomt voor haar democratisch recht belachelijk gemaakt vanuit een soundtruck door een niveauloze, voormalige Suripop zangeres en door de eerdergenoemde hippe man. Dezelfde groep, die daarvoor al weken vreedzaam staat te protesteren, wordt geprovoceerd door gewapende ME-ers voor ze te plaatsen, terwijl een paar agenten als voldoende wordt gezien om de de pro-, ‘voor een SRD 50 aanwezige’ groep, in bedwang te houden.

Zo kan ik nog tal van voorbeelden aanhalen van hetgeen een NDP-regering met jou (en dit is inclusief jouw toekomst en de toekomst van jouw kinderen) doet. Wat ik jammer hiervan vind, is dat ding bigi sma bing bar’ un’. Of het nou jouw vader, Roué Verveer, dhr. André Telting nu wijlen, of die oude man van de straat is, ze hadden ons gewaarschuwd, maar wij hebben ze helaas niet gehoorzaamd.