Paramaribo, Suriname – Zondag 7 juni 2015, 07:00 uur: Het heeft de hele nacht door afwisselend geregend, er hangt veel vocht in de lucht en de hemel ziet grijs. Het doet denken aan de ochtend van 7 juni 1989 toen een DC-8, vlucht PY 764, van de Surinaamse Luchtvaart Maatschappij (SLM) neerstortte dichtbij luchthaven Zanderij, nadat verschillende pogingen om te landen waren mislukt. Het was slecht weer en de piloot had moeite om de baan goed te identificeren. Bij een zoveelste poging raakte het toestel een boomtop, Suriname en Nederland werden enkele seconden daarna in rouw gedompeld. De tol: 176 doden, 11 overlevenden. Ook een puppie kwam er heelhuids van af en kreeg de naam ‘Lucky’. Honderden Surinaamse Nederlanders en verwanten zijn gisterenvoor de zoveelste keer bij elkaar gekomen in Amsterdam-Oost (Nederland) voor de herdenking van de vliegramp van 7 juni 1989, waarbij 176 dodelijke slachtoffers vielen, overwegend van Surinaamse komaf. Slechts 11 passagiers overleefden de ramp. Terwijl in Nederland de herdenking jaarlijks veel mensen trekt, is de animo in Suriname voor een herdenking juist dalende. Gisteren getuigden slechts enkele bloemstukken, die heel vroeg in de ochtend op het kerkhof Rusthof waren gelegd, ervan dat de slachtoffers niet zijn vergeten. Na de ramp 26 jaar geleden hebben de autoriteiten in Suriname een monument opgezet op deze begraafplaats, die ook geldt als een massagraf voor alle slachtoffers. In de afgelopen jaren zijn steeds minder nabestaanden opgekomen voor een herdenkingsactiviteit. Enkelingen leggen er nog werd regelmatig bloemstukken.

GROTE OPKOMST NEDERLAND
In Nederland was het tegenovergesteld: opnieuw een grote opkomst. De stadsdeelvoorzitter van Amsterdam-Oost, Ivar Manuel (D66) was er ook dit jaar bij. Deze herdenking is het initiatief van de stichting ‘Kleurrijk 07 Juni’ onder de bezielende leiding van Marlea Kogeldans, die zelf ook een broer verloor tijdens de ramp. Tijdens de herdenking in Amsterdam zijn in alle talen die Suriname rijk is, gebeden en gezongen, persoonlijke verhalen verteld en er ontstond zelfs spontaan een bloemenzee. De ervaring leert dat de herdenking nog steeds levendig is, want ieder jaar opnieuw zijn er honderden aanwezigen, ongeacht de temperatuur van die dag in Nederland.