In alle domeinen van onze samenleving ontbreekt een gericht beleid met betrekking tot aandoeningen en het pesten van kinderen. Dit kwam gisteravond in The American Corner van het Cultureel Centrum Suriname (CCS) naar voren, tijdens een presentatie van de Suriname America Alumni Association over de neurologische afwijking Tourette Syndroom (TS), een dwangstoornis waar kinderen niet zelden voor gepest worden op school, met als gevolg onder meer drop-out situaties. AnneMarie Sanches, hoofd PR/Voorlichting van het Staatsziekenfonds Suriname, alsook de orthopedagogen Annelot Hahn-Themen en Cindy Lalay-Cederburg, wezen tijdens de vragenronde erop, dat er zowel in het onderwijsveld als in de gezondheidssector adequaat beleid ontbreekt bij de aanpak van bepaalde syndromen bij kinderen, waardoor deze jongeren en hun familie in een vacuüm terechtkomen. Er is enorm veel onbegrip, pestgedrag en bitter weinig informatie met betrekking tot specifieke aandoeningen, en sowieso blijkt uit een recente regionale studie van de Inter-American Development Bank, dat een kwart van de Surinaamse tieners tenminste één keer per maand slachtoffer is van pesten op school. Onbegrip kan zware psychische schade toebrengen, onder meer straf, pesterijen en leerproblemen tijdens de schooljaren, maar ook sociale isolatie en depressie wanneer men volwassen is, kunnen het gevolg zijn. Inleider Stephen Michael McCall vertelde, dat hij recentelijk tijdens een kennismakingsbezoek aan onderwijsminister Ashwin Adhin, ruim een uur met de bewindsman van gedachten heeft gewisseld over de beleidsmaatregelen die getroffen kunnen worden tegen pestgedrag en het accommoderen van kinderen met bijvoorbeeld het syndroom van Gilles de la Tourette. McCall, die zelf deze aandoening te boven is gekomen, legde uit dat de stoornis een verzameling verschijnselen betreft, die zich manifesteert als ongecontroleerde spierbewegingen en het maken van geluiden (tics). Het syndroom is vernoemd naar de Franse neuroloog Georges Gilles de la Tourette (1857-1904). Mensen die hieraan lijden, hebben een onbedwingbare drang bepaalde bewegingen te maken of bepaalde geluiden of woorden te uiten, McCall bijvoorbeeld, heeft medicatie en therapie gehad voor zijn tic van dwangmatig blaffen. Het syndroom komt voor bij ongeveer 1 op de 100 personen en komt vier keer vaker voor bij mannen dan bij vrouwen. Ook veel Surinamers hebben TS in lichte mate en soms zonder dat zij dit weten. Emmy Hart van stichting Rumas, sprak het vermoeden uit, dat ze ook een knaap onder haar hoede heeft met een tic. De psycholoog Harry Mungra gaf haar daarop het advies allereerst te beginnen de jongen en zijn omgeving te informeren over het syndroom. TS is vooralsnog niet te genezen, hulp van een psycholoog, neuroloog of psychiater kan wel uitkomst bieden. Zij kunnen informeren over het verloop van de aandoening en de behandelmogelijkheden. Een behandeling, gericht op het verminderen van de verschijnselen, behelst onder meer: ‘exposure en responspreventie’, ‘habit reversal’ en medicatie. Tevens kunnen door midel van herkenning, de tics beperkt worden onderdrukt en verminderd door: ontspannings- en/of ademhalingsoefeningen te doen, het vermijden van stress, extra concentratie en voldoende slaap/rust. McCall (36) onthulde, dat hij op een goed moment besloot te stoppen met medicatie en zijn heil heeft gevonden in gebed. Hij is een succesvolle auteur, atleet, gevechtspiloot, master in Education, motivator, en pastoor geworden, heeft tevens leukemie overwonnen, en in de maak zijn een musical en film over zijn leven.